Donald Trump verdient nu de Nobelprijs voor de Vrede

“Give peace a chance”, het nummer is van John Lennon en Yoko Ono. Het nummer is bijna 50 jaar oud, het lied kon zomaar de beelden begeleid hebben van de handdruk tussen Donald Trump en Kim Jong-un. Net zoals het lied is het conflict tussen het socialistische Noord-Korea en de Verenigde Staten een relict van de Koude Oorlog.

Amper een half jaar nadat Donald Trump en Kim Jong-un een hevige woordenstrijd hadden uitgevochten - herinner u Trumps uitspraken over “little rocketman” en de uitspraken van Kim over een “mentally ill dotard (seniel, dementerend) - gaven beiden elkaar de hand in Singapore.

Een onwaarschijnlijk succes en sterk in contrast met de oorlogstaal van rond de jaarwisseling. Maar zoals misschien sommigen nog niet weten: Trump is altijd aan het onderhandelen, toen dus ook.

De critici waren snel klaar om Trump af te branden: “het akkoord stelt weinig voor”, “er staat niks concreets in”, “mensenrechten werden niet besproken” ... De critici gaan echter voorbij aan wat er wel in het akkoord staat (bron:vrtnws.be).

1.      De Verenigde Staten en Noord-Korea verbinden zich ertoe om een nieuwe relatie tot stand te brengen in overeenstemming met de twee volkeren en met het oog op vrede en welvaart.

2.      De Verenigde Staten en Noord-Korea zullen hun inspanningen bundelen om een stabiel vredesregime op het Koreaanse schiereiland op te bouwen.

3.      De herbevestiging van de verklaring van 27 april 2018 dat Noord-Korea zich ertoe verbindt om een volledige nucleaire ontwapening van het Koreaanse schiereiland na te streven.

4.      De Verenigde Staten en Noord-Korea verbinden zich ertoe om de krijgsgevangenen en vermisten van de Koreaanse oorlog uit te wisselen, inclusief de onmiddellijke repatriëring van diegenen die al geïdentificeerd zijn.

Dat dit akkoord het begin is van concretere afspraken gaf Trump duidelijk aan, maar het verwijt alsof hij massale toegevingen aan Kim gedaan zou hebben, lijkt mij dan weer een eerder vreemde opmerking.

Kim zou erkenning van zijn regime krijgen en zijn regime redden, dat klopt. Maar is er in de echte wereld iemand die betwijfelt of Kim niet de absolute heerser van zijn land is?

Is er iemand die denkt dat wanneer men Noord-Korea blijvend zou isoleren dat het regime in Pyongyang zou veranderen of dat de wereld dan een betere plaats wordt?

“Er staat niks in over mensenrechten”, ook dat klopt. Trump gaf dat toe, maar zei wel dat hij het er met Kim over gehad heeft.

Maar is er iemand die denkt dat, mocht er niks gebeurd zijn, de mensenrechten er beter aan toe zouden zijn, nu of in de nabije toekomst?

Daarnaast zou Trump ook de grote toegeving hebben gedaan de militaire oefeningen met Zuid-Korea (tijdelijk) te stoppen op vraag van de Noord-Koreanen. Trump gaf hier twee redenen voor: ze zouden provocatief zijn en te veel geld kosten.

In beide gevallen heeft de president gelijk. De Noord-Koreanen weten heus zelf wel dat de Verenigde Staten en Zuid-Korea militair superieur zijn.

Daarnaast kosten deze zaken hopen geld en is de president terecht blij met deze besparing. Welk strategisch belang dienen deze militaire oefeningen trouwens?

De anti-Trumpcoalitie, het vreemde monsterverbond tussen neo-conservatieven en progressieven, vond elkaar weer in hun afgrijzen voor Donald Trump. De neo-conservatieven omdat Trump oorlog met Noord-Korea in de diepvries steekt en de progressieven, tja ... waarom die er tegen zijn? Omdat het Trump is waarschijnlijk?

Trump, die campagne voerde als non-interventionist, komt met deze ontmoeting meer dan een campagnebelofte na, hij sprak er namelijk weinig of niet over. Ook al zit zijn regering vol met neo-conservatieven (Pompeo, Bolton, Haley), blijkbaar bepaalt hij nog steeds zelf de agenda. Dat is waarschijnlijk de meest geruststellende gedachte na de samenkomst in Singapore.

Trump is amper anderhalf jaar president en Kim zit zes jaar in het zadel, beiden zijn dus relatief nieuw op het internationale toneel.

Trump toonde aan Kim Jong-un een filmpje in Hollywoodstijl over wat de mogelijkheden zouden zijn. Een ander Noord-Korea, een waar de markteconomie met haar grote voordelen tot wasdom komt en dat in schril contrast staat met het huidige socialistisch-communistisch model. Een land waar de bevolking eten heeft en het niet elke dag van het jaar ‘Earth Hour’ is.

Het is ook dit wat Trump aan Kim aanbiedt in de deal die beiden ondertekenden.

Misschien is dat de reden dat Kim, die zelf in Zwitserland gewoond heeft, het roer omgooit. Het beeld van een land met welvaart, waar niet alles kommer en kwel is. De Noord-Koreaanse president wil misschien ook wel eens naar McDonald’s.

Zuid-Korea en China zijn op korte termijn rijk geworden, waarom zou Noord-Korea daar niet in kunnen slagen?

Toen ik anderhalf jaar geleden zei en schreef dat Trump de vredeskandidaat was in de presidentsverkiezingen, was dat gebaseerd op zijn non-interventionistische reflex, die ook te labelen is onder ‘America First’.

Het is die reflex die ervoor zorgt dat er vandaag sprake is van een begin van vrede tussen Noord-Korea en de Verenigde Staten. Trump wil op lange termijn de troepen terugtrekken en krijgt, heel belangrijk voor Amerikanen, op korte termijn krijgsgevangenen en vermisten terug. Aangezien er ook nog Belgische vermisten zijn, lijkt me dit ook voor ons interessant te zijn.

Ondertussen blijven de sancties tegen Noord-Korea nog van kracht. Misschien heeft Trump dat toch niet zo slecht onderhandeld. Het ‘foreign policy’-establishment heeft het in elk geval nooit beter gedaan dan de door hen zo verguisde vastgoedmagnaat.

Bij sommige bookmakers is Trump de koploper om de Nobelprijs voor de Vrede op te gaan halen in december. Ik denk dat de motoren van Air Force One snel in gereedheid gebracht kunnen worden.