Gezocht: Israëlisch baasje voor Palestijnse afgetuigde hond

Louis wil niet. Het zwart-witte hondje kijkt angstig van de achterbank naar buiten, en weigert zijn soortgenoten te volgen naar het veldje vijftig meter verderop. Hij moet uit de auto worden getild.

Het is de eerste keer dat Louis meegaat naar deze bijeenkomst in het Israëlische plaatsje Kfar Saba, waar asielhoudster Diana Babish gezinnen probeert te vinden voor „haar” Palestijnse zwerfhonden. Louis werd een paar weken geleden met een grote wond aan zijn kop gevonden in Hebron. Babish lapte hem op in haar asiel in Beit Sahour, nabij Bethlehem. Babish begon het enige dierenasiel van Palestina in 2013, omdat ze zag dat de gemeente geen ander antwoord had op de talloze straathonden dan ze af te maken.

In de Palestijnse gebieden hebben dieren geen prioriteit. Kinderen pesten straathonden of gooien stenen naar ze, overheidsinstanties voeren de honden vergiftigd vlees. Er worden zelfs dieren met schotwonden aangetroffen. Dat Babish zich als één van de weinigen om de beesten bekommert, wordt haar in de gemeenschap niet in dank afgenomen. Volgens Jihad Kheir, de burgemeester van Beit Sahour, klagen mensen over het asiel, dat hij zelf „onhygiënisch” en „ongezond” noemt. Elk moment kan ze weggestuurd worden.

In Palestijnse gebieden pesten kinderen straathonden en voeren overheidsinstanties de honden vergiftigd vlees.

Stenen naar honden

Wie binnenstapt in het asiel, een simpel gebouwtje met een rij hokken op een verder braakliggend terrein, veroorzaakt onmiddellijk een hels kabaal – alle honden, een stuk of veertig, slaan aan. Net als Louis zijn veel dieren er bij aankomst slecht aan toe. Ze moeten niet alleen worden ingeënt en gesteriliseerd of gecastreerd, ze hebben ook behandeling nodig voor ziektes en verwondingen. Babish vond onder meer mishandelde, zwangere teefjes, puppy’s in grotten en honden met gebroken poten. Vaak betaalt ze de medische kosten uit eigen zak, al heeft ze intussen een aantal sponsors gevonden en bedingt ze korting bij Israëlische dierenklinieken.

Elke zaterdagochtend haalt een vriendin uit Jeruzalem haar en haar honden op, in de hoop adoptiegezinnen voor de beesten in Israël te vinden. Palestijnse opvanggezinnen zijn er nauwelijks. „Ze kijken in Palestina anders naar honden”, zegt Babish. „We willen meer workshops op scholen gaan geven zodat kinderen leren minder stenen naar honden te gooien en meer voor dieren te zorgen.”

Bij een checkpoint laten de soldaten ze lachend door. „Mooie hond!” zegt er één in het Hebreeuws. Met haar eigen auto kan de asielhoudster de tocht niet maken, alleen Israëlische kentekens worden op deze wegen toegelaten.

De concurrentie met Israëlische dierenorganisaties is groot op het zanderige veldje waar ze de honden na twee lange, warme uren uitladen. Kinderen vergapen zich aan puppy’s, stelletjes wandelen hand in hand tussen beesten en mensen door, een meisje in een roze T-shirt aait met een verliefde blik Toet, een van Babish’ andere honden. Terwijl Louis in een hoekje van het veld voorzichtig om zich heen kijkt en een beetje bijkomt van de schrik, blaft iets verderop een grote hond van een andere organisatie de boel bij elkaar.

Het belang van mensen gaat vóór dat van dieren

Burgemeester van de Palestijnse gemeente Beit Sahour Jihad Kheir

Louis vindt een thuis

Babish vertelt de bezoekers geduldig in het Hebreeuws of Engels over het karakter van elk dier. Ze hoopt dat er een paar honden worden geadopteerd. Het merendeel zal ze straks weer in de auto moeten laden, terug naar hun gedeelde hok. Het meisje en haar ouders nemen Toet mee om een testrondje te lopen. Wanneer ze terugkomen zeggen ze dat ze er „nog even over moeten nadenken”.

Binnenkort weet Babish helemaal niet meer waar de dieren heen moeten. De gemeente Beit Sahour zegt de grond terug te willen om er „iets moois van te maken”. „Ze heeft drie jaar van de grond gebruik gemaakt zonder water of elektriciteit te betalen”, aldus burgemeester Jihad Kheir. „Nu is het genoeg, de opvang was altijd al bedoeld als tijdelijk.”

Hoewel de dichtstbijzijnde huizen honderden meters verderop staan, zegt de burgemeester zeker veertig klachten te hebben ontvangen van omwonenden en bedrijven. „Gezinnen willen daar picknicken, kinderen zijn bang voor de honden”, zegt hij. „Het belang van mensen gaat vóór dat van dieren.”

Aan het eind van de ochtend hurkt een tienermeisje bij Louis. Hij laat zich gewillig aanhalen. Het gezin valt snel voor hem, en terwijl vader de adoptiepapieren tekent, blijven de puberkinderen de hond knuffelen en aaien. Als ze hem aan de lijn mee willen voeren, weigert Louis opnieuw een stap te verzetten. Er zit niets anders op – na enig aarzelen tilt het meisje hem op en draagt hem naar de auto. De mishandelde hond uit Palestina heeft een Israëlisch thuis gevonden.