Een grijze geest die schuldgevoel heette

Naast me op het terras zaten twee vrouwen. Moeder en dochter. Moeder dronk een glas witte wijn. Dochter een koffie.

"Achteraf valt het allemaal mee, schat," zei de moeder, "Echt. Ik ga toch ook nog goed om met pappa."

Het meisje ging verzitten en ik zag nu dat ze zwanger was.
"Toch vind ik het schofterig," zei het meisje.

"Ja... Maar hij is en blijft de vader. En je bent nu kwaad, en dat begrijp ik best, maar..."

"Dit is nu helemaal niet wat ik wil horen, mam!" Dochter klonk als een mes dat soepel door een rauw stuk vlees sneed.

Moeder keek weg en leek bij haar voeten onder tafel naar troostende woorden te zoeken. Ze vond ze niet.

De woede van de dochter bolde zich weer op in haar mond en opeens knalde ze: "Ik heb gewoon zin om hem iets aan te doen! En ik begrijp niet waarom jij nog zo aardig over hem praat!"

"Ik begrijp echt alles, schatje," zei de moeder.
"Wat een stomme zin! Nee, je begrijpt niets!"
"Ik kies toch voor jou?"
"Het gaat niet om kiezen, mam!"

"Waar gaat het dan om?"
"Daar begrijp jij helemaal niets van, mam. Helemaal niets! Het is gewoon een schoft."
"Ja... Dat ben ik met je..."
"Nee, dat ben je niet met me eens, mam, want jij beschermt hem altijd, altijd, altijd!"

De moeder opende haar tas en pakte haar portemonnee tevoorschijn. Ze haalde er een forse stapel bankbiljetten uit.

"Ik ben naar de bank gegaan... Het is 500 euro... Daarom vroeg ik of je hier wilde komen..."

Een grijze geest die schuldgevoel heette, ging op de schouder van de dochter zitten en zei: "Zeg maar even niets."

"Neem nou maar aan!" Moeder legde een schoteltje op het geld, zodat het niet zou wegwaaien, en keek er welbewust niet meer naar.

Dochter pakte het, en terwijl haar schroom leek weg te waaien toen ze de biljetten in haar tasje stopte, zei ze: "Dank je, mam."

"Je hoeft nergens bang voor te zijn," zei de moeder, "we staan allemaal om je heen."

Het was een zin die, om redenen die onduidelijk waren, de dochter toch irriteerde, maar ze begreep dat er een wapenstilstand was gekocht.

"Ik voel me toch ongelukkig, mam," zei de dochter.

Het leek een zin die moeder wilde horen.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.