Amnesty probeert moslimvrouwen in hun cachot van stof gevangen te houden
Heel wat jaren geleden was ik ook een beetje een activist.
Ik deed dat niet door vanaf de top van een barricade leuzen te brullen of beestjes met een dure vacht uit hun hok te bevrijden. Nee, mijn activisme was nogal saai en besloeg een terrein dat voor de rest van mijn leven bepalend zou worden: ik ging schrijven. Maar dan in een groepje, naast andere vrijwilligers, om politieke gevangenen vrij te krijgen. Ik was in die tijd nog vrij jong en lid van Amnesty International, de organisatie waarin mijn activisme vorm kreeg. Vele jaren later kon ik het weer niet laten en op verzoek van Pax Christi ging deze columnist nu brieven aan een politieke gevangene in Cuba schrijven. Nu ben ik allang geen lid meer van Amnesty en sinds afgelopen donderdag heb ik daar vreselijk veel spijt van.
Maar later meer hierover. Deze week werd in Denemarken besloten om de islamitische boerka en nikab in de ban te doen. Deze gezichtsbedekkende kleding wordt door de Europese publieke opinie (in Nederland rond de 80 procent) beschouwd als mensonwaardig, vrouwvijandig en niet bij onze beschaving passend. Landen als Frankrijk, België of Oostenrijk zijn de Denen al voorgegaan. Vanzelfsprekend is er een minderheid die de nieuwe wet als schandelijk beschouwd. Het gaat meestal om zeer orthodoxe groepen, salafisten, geestverwanten van IS of achterlijke imams zoals je die in Dordrecht, Den Haag en elders kunt horen preken.
Maar ook Amnesty International roert zich. U leest dit goed: AI heeft zich fel tegen de nieuwe Deense wet opgesteld en beschouwt deze niet alleen als een beperking van godsdienstvrijheid maar als een ‘schending van de rechten op vrijheid van meningsuiting’. Want als je als vrouw alleen je ogen mag laten zien is dit natuurlijk een indrukwekend middel om je mening te uiten. Het standpunt van AI is niet nieuw. In 2009 schreef zijn directeur Eduard Nazarski dat met een verbod ‘Nederland niet geloofwaardig meer zou zijn in het internationaal uitdragen van de vrijheid van meningsuiting’. Nu gaat de Europese directeur van AI Gauri van Gulik een stukje verder in een felle reactie die op de AI-site is te lezen: “Als de bedoeling van deze wet was om de rechten van vrouwen te beschermen, is dit totaal (abjectly) mislukt. In plaats daarvan criminaliseert de wet vrouwen wegens hun kledingkeuze.” Van Gulik maakt dus de Deense wetgever voor een criminaliserende onderdrukker uit die vrouwen monddood maakt.
In mijn Amnesty-tijd probeerde deze organisatie gevangenen vrij te krijgen, nu tracht ze moslimvrouwen in hun cachot van stof gevangen te houden. Hiermee verspeelt AI zijn krediet door als objectieve bondgenoot van salafisten en jihadisten in ruste te fungeren. Je moet wel mesjokke zijn om, zeker als vrouw, maar één euro aan deze poel van obscurantisme te doneren. Was ik nog maar lid van Amnesty! Dan had ik met mijn mobieltje mezelf opgenomen terwijl ik mijn lidmaatschap doormidden zou scheuren. En het filmpje had ik met het genot van de ware activist onmiddellijk op Facebook gezet.
Drie keer per week schopt Sylvain Ephimenco in zijn column heilige huisjes omver.
Lees ook deze column van Ephimenco: De jihadziekte zal zich blijven verspreiden
De voedingsbodem van het gewelddadige jihadisme voor duizenden individuen uit Europese moslimkringen heeft een naam: het salafisme. Zolang bestuurders dit niet volmondig onderkennen zal de jihadziekte voortwoekeren.