Wat ze over moslims zeggen, gaan ze straks ook over christenen zeggen

Laatst schoot iemand mij aan: "Weet je wie er dood is?" "Nee." "Nou, die en die. Hij heeft je vader nog gekend." Weer een zin dichter bij de vergetelheid.

Na de dood van mijn vader hing er enige tijd een foto van hem aan de muur van zijn vroegere parochiekerk, met daarbij een uitspraak die hij ooit deed. De kerk werd verkocht en de foto van mijn vader verdween, er bleef slechts een lege lijst achter. Dat word je na je dood: een lege lijst. Je contouren blijven nog een tijdje op aarde hangen, maar naarmate de tijd vordert, weten steeds minder mensen op wie die contouren nu eigenlijk betrekking hadden. Tot je helemaal weg bent.

De Engelse band Coldplay zong ooit: 'Those who are dead are not dead, they're just living in my head'. Mijn vader heeft wat in mijn hoofd rondgerend, maar de laatste tijd werd het wat rustiger. Een paar weken geleden was hij er plotseling weer. Ik liep met mijn dochter door Málaga. We kwamen langs een vrachtwagen die zijn laadbak omkiepte waardoor er zand op de straat terecht kwam. Ik dacht meteen: "Hoep, zei de chauffeur". Een citaat uit het gelijknamige Gouden Boekje dat mijn vader honderden keren aan ons heeft voorgelezen. Het gaat over een chauffeur die op een dag een groep boerderijdieren in zijn laadbak laat meerijden. De dieren krijgen van alles te zien en genieten van de tocht, vooral omdat die chauffeur zijn bak steeds laat kiepen terwijl hij 'Hoep' zegt. Ik had hem toen willen bellen om te zeggen dat ik in Málaga met mijn dochter liep en aan dat Gouden Boekje moest denken. En dan zou hij gelachen hebben en nog één keer luidkeels hebben uitgeroepen: "Hoep, zei de chauffeur".

In mijn hoofd maak ik om de zoveel tijd een lijstje met grote wereldgebeurtenissen die mijn vader niet meer heeft meegemaakt. (Mijn moeder is al langer dood en daar is geen beginnen aan). De verkiezing van Obama, de verdere teloorgang van Ajax, paus Franciscus, Geer en Goor, de MH17, Trump, de aanslagen in Parijs, de nieuwe privacywetgeving en natuurlijk minister Wiebes. Het lijstje wordt steeds langer.

Religiehaters 

Er blijft hem ook veel bespaard. Die discussie bijvoorbeeld over de vraag of religie niet achter de voordeur thuishoort. Of liever gezegd: of God en Allah niet uit het publieke domein moeten wegblijven. En dan vooral Allah, want al het denken over de rol van religie lijkt tegenwoordig te beginnen bij de moslims en al het negatieve dat hun geloof met zich mee zou brengen. Je zou wensen dat sommige christelijke partijen wat alerter zouden zijn als het hierom gaat. Wat ze over de islam zeggen ('We leggen de loper uit voor de ramadan. Binnenkort moeten we allemaal gaan vasten'.) gaan ze ook over jou zeggen. Diezelfde hoon krijg jij straks ook over je heen. Voor je het weet wordt er tegen het christelijke geloof aangekeken als tegen zoiets als travestie. Doe wat je niet laten kunt, maar doe het achter de voordeur en vergeet vooral niet de gordijnen goed dicht te doen.

De religiehaters hoorde je nauwelijks bij het huwelijk van prins Harry en Meghan, logisch: de islam was er niet bij betrokken. Behalve dan op Radio 1, waar ik iemand hoorde zeggen dat het in die kerkdienst in Windsor wel erg veel over God ging. Daar moest ik erg om lachen. De prins en zijn bruid deden hun voordeur open en lieten ons toe bij de kerkelijke inzegening van hun huwelijk, waar een Amerikaanse bisschop de show stal. Dat had ik mijn vader en moeder wel willen laten meemaken. Het gospelkoor, de hoed van Camilla Parker Bowles waardoor ze die hele bisschop waarschijnlijk niet eens goed kon horen en zien, en de lange weg met de duizenden toeschouwers en die ene koets.

Vorige week is de foto van mijn vader teruggehangen in Amsterdam Oud-West. Nu op de muur van een basisschool. Hij kijkt uit op de kerk en de lijst waar hijzelf ooit in hing. De kerk is nu een dansstudio.

'Hoep', zei de tijd.

Columnist Stijn Fens schrijft over katholicisme. Lees al zijn columns terug in ons dossier.