Geenstijl

Deze week aan de ene kant een triomfantelijk bericht dat de criminaliteit in ons kikkerlandje daalt, aan de andere kant bleek er anderhalf miljard euro meer verdiend te worden aan wietteelt dan gedacht. Iets wat ook een hoger BBP en afdracht aan Brussel geeft.

Zolang het Wetenschappelijk Onderzoeks- en documentatiecentrum van Justitie en Veiligheid (WODC) nog op de veertiende etage van het ministerie zit, zijn hun rapporten besmet. Alsof het een reclame van een verzekeraar is, een tweedehandsauto of een uitzending in de tijd voor politieke partijen. 

Toch heeft het WODC eindelijk ruiterlijk wordt toegegeven dat de Anti Fascistische Actie zelden wordt vervolgd en daardoor straffeloosheid ervaart. Die conclusie is pijnlijk, maar de beperkte informatiepositie van het WODC is nog veel erger. 

Het eerste praktisch probleem zijn activisten met dezelfde zwarte kleding en gezichtsbedekkende kleding. Daardoor is moeilijk te zien wie precies wat gedaan heeft. Daardoor blijft veel opsporing en vervolging uit. In het sleepnet wordt deze vis niet gevangen.

De samenvatting van het rapport wekt de indruk dat AFA alleen in het buitenland bomaanslagen pleegt. Dat is een beetje vreemd aangezien de politie in 2016 nog een bom gevonden heeft vlak voor een demonstratie. Een bom die de politie een paar maanden lang een nepbom heeft genoemd, om daarna toe te geven hoe het zat. Een Pauline Krikketje. 

Wellicht omdat de bom bestond uit twee grotere rookbommen en een wekker. Voor uw beeldvorming, een videootje van een paar maten kleiner. De antifascisten gebruikten in 1986 ook al zo'n rookbom toen ze deze bij Hotel Cosmopolite naar binnen gooiden tijdens een vergadering van de Centrum Democraten met de Centrumpartij. Het hotel brandde tot de grond toe af.

De secretaresse van de CD viel bij haar vlucht vanuit de eerste etage zo ongelukkig dat haar been moest worden geamputeerd. Later trouwde ze met Hans Janmaat en werd gekozen als Kamerlid. Het behaagde het presidium vervolgens om haar een werkkamer op zolder zonder lift te geven.

Zo'n onnozel akkefietje valt in het WODC rapport onder het eufemisme “house visits” die hoger in het geweldspectrum zitten. Die worden soms jaren voorbereid. Deze continue geweldsdreiging zorgt ervoor dat (talentvolle) mensen afzien van een baan in de politiek. 

Ondermijning van de samenleving is niet alleen intimidatie, afpersing en omkoping. Het is ook de verdringing van goede ideeën en mensen uit de politiek. Vooral de rechterflank wordt op die manier intellectueel uitgehold door links gedoogbeleid ten opzichte van geweld.

In de periode 2015 tot en met oktober 2017 zijn 182 personen door de politie in verband gebracht met extreem-linkse groeperingen. Toch zijn slechts tientallen aangemerkt als aandachtpersonen. Wat nog veel erger is, van de aandachtpersonen en de nieuwe aanwas ontbreken uitgebreide persoonsdossiers bij de politie.

Door het ontbreken van dat soort dossiers volg ik niet helemaal hoe het WODC tot de conclusie komt dat slechts enkele extremisten tot ernstig geweld bereid zouden zijn. Het is al lastig iemand te doorgronden die je echt kent, laat staan iemand waarnaar geen onderzoek is gedaan. 

Het WODC meldt in haar eigen samenvatting dat slachtoffers in goed overleg met justitie ervoor kiezen om zo min mogelijk aanslagen publiekelijk te melden. Aangezien hetzelfde onderzoek zich voornamelijk op open bronnen baseert, de zoveelste vorm van onderrapportage. 

Waarom het WODC het moet doen met zulke beperkte toegang tot de informatie in het ministerie is duister. Daarmee vallen alle voordelen van huisvesting in het ministerie volledig weg. Omdat de mate van onderrapportage onbekend en instabiel is, is onbekend of ernstige criminaliteit daalt.

De criminaliteit lijkt volgens de officiële cijfers te dalen, maar de opsporingsmogelijkheden en -bereidheid wisselen sterk. Aanslagen met granaten en automatische vuurwapens op coffeeshops zijn een nieuwe trend, ook ver buiten de grachtengordel. 

Het beleid om panden te sluiten om delicten te voorkomen is aanleiding voor criminelen om met militaire wapens te schieten in de hoop dat de burgemeester het pand van een concurrent sluit. Het lukt maar niet bijwerkingen van goed bedoeld beleid te voorspellen.

Het aantal delicten is al jaren een KPI die door de overheid wordt bijgestuurd. Door bijvoorbeeld winkeliers af te kopen waar asielzoekers net een winkeldiefstal hebben gepleegd. Meestal gaat het subtieler, door te weigeren een aangifte op te nemen.

Door gebrek aan recherchecapaciteit worden in Brabant vele drugskartels en aangiftes niet onderzocht, in plaats daarvan worden motorclubs vervolgd. Als iedere vereniging met een overschot aan criminelen moet worden ontmanteld, dan is de Bond van Wetsovertreders de volgende. Vereniging Martijn is verboden, maar gaat ondergronds verder met nog minder toezicht.

Groeperingen die decennia met gewelddadige tegendemonstraties de Vrijheid van Meningsuiting saboteren worden nauwelijks vervolgd, mensen met spontane autopech in Friesland worden allemaal minutieus vervolgd. Deze tunnelvisie op de papieren werkelijkheid in rechtszalen, kranten, onderzoeken en ministeries geeft een nare nasmaak van politiek beladen willekeur.

Met als magnum opus het feodale beschieten van de boodschapper. Wilders wordt weer eens vervolgd, Pechtold niet. Een verschil waar de leden van het Hof geen onderzoek naar wilden doen, waarna ze voorspelbaar en succesvol gewraakt werden. 

We mogen de echte cijfers niet zien, sommige politici niet horen, maar wat bereiken we daarmee?