Direct naar artikelinhoud
InterviewAnne Fleur Dekker

Anne Fleur Dekker: ‘Het ging van 'linkse trut' tot 'als ik je tegenkom snij ik je keel door'’

Ze werd bekend als linkse activiste die waarschuwde tegen Thierry Baudet. Nu heeft Anne Fleur Dekker een relatie met een lid van Forum voor Democratie en wordt ze verguisd door haar oude vrienden.

Beeld Bianca Pilet

Het is, dat ziet ze zelf ook wel, een troep in het appartementje van Anne Fleur Dekker (24) in Hilversum. Overal spullen: boeken, sieraden, glazen, vrouwen- en mannenschoenen op de grond. Een kamerplant, nog in het plastic, een verjaardagsslinger aan de muur. Ze werd vorige week 24. ‘Geen tijd gehad om op te ruimen. Sorry.’

Die verjaardag was anders dan anders. Voor het eerst werd Dekker niet gefeliciteerd door haar vader, die ze al twee jaar niet heeft gezien, maar met wie nu ‘blijkbaar’ ook het spaarzame WhatsApp-contact was gestaakt. Ook waren er significant minder mensen dan een jaar eerder. Driekwart van haar kennissenkring keerde zich in het afgelopen jaar van haar af, zegt Dekker, en dat is nog voorzichtig ingeschat. ‘Maar ik wil niet zeuren, hoor, het was een heel gezellige verjaardag.’

Dit verhaal begint in maart 2017. Anne Fleur Dekker, fractiemedewerker van GroenLinks in Hilversum en milieuactivist, maakt zich grote zorgen over de opkomst van Thierry Baudet en zijn partij Forum voor Democratie en besluit een stuk te schrijven voor de linkse opiniesite Joop, waar ze af en toe aan bijdraagt. De kop: ‘Baudet is een Wilders in schaapskleren’. Het stukje van nog geen 300 woorden wordt gedeeld, er komen reacties. De dag van publicatie belt het AD - of ze voor de krant iets over Baudet wil zeggen. Dat wil ze. Ze noemt zijn uitspraken ‘bijna fascistoïde’ en eng.

CV Anne Fleur Dekker

Geboren in Blaricum op 28 april 1994.

2006: Lid van DWARS, de jongerenorganisatie van GroenLinks.

2011: Vwo-diploma.

2012-2015: Bachelor Fine Arts, Gerrit Rietveld Academie.

2016-2017: Fractie-medewerker GroenLinks in Hilversum

2016-2017: Hoofd-redacteur VEGAN Magazine.

2017: Duikt onder na bedreigingen, Wilders doet aangifte, Dekker zegt lidmaatschap GroenLinks op.

2016-heden: Freelancepublicist, op websites en in tijdschriften als Joop, Vileine, de AS en de Socialist.

2018: Webredacteur BNNVara

Anne Fleur Dekker heeft een relatie en woont in Hilversum.

Vanaf toen, zegt Dekker, thee schenkend uit een steelpan, ‘ging het los’. Harry Mens vraagt weer een dag later tijdens Business Class aan FvD-Kamerlid Theo Hiddema wat hij vindt van Anne Fleur Dekker. Hiddema: ‘Wie is Anne Fleur, heeft die een huishoudschooltje ofzo, geeft ze breicursussen?’

Een week later is Dekker de lievelingsvijand van rechts Nederland. GeenStijl noemt haar ‘Neerlands bekendste twitterhooligan’ en ‘de radicale kleindochter van Pol Pot en Naomi Klein’. Op rechtse Facebookpagina’s verschijnen talloze berichten over Dekker, oude tweets van haar worden opgerakeld. Zo ook een tweet van een jaar eerder: ‘Wie gaat er mee 500 stenen gooien op Geert Wilders? Vind ik wel een ludieke actie.’

Die tweet kwam niet uit het niets, zegt Dekker. Ze reageerde ermee op een Facebookbericht van een Vlaming die had opgeroepen 500 stenen op een moskee te gooien, bij wijze van ‘ludieke reactie’ op ‘radicaal moslimgeweld’. Het bericht van Dekker was ‘uiteraard ironisch bedoeld’, maar wordt uit de context gehaald en massaal gedeeld door haar tegenstanders. Wilders zelf pikt het op, twittert erover en doet zelfs aangifte tegen Dekker. Pas deze maand maakte het OM bekend niet tot vervolging over te gaan. ‘Ineens was ik de doorgedraaide linkse activist.’

Je moest onderduiken.

‘Ik groeide op met het idee dat ik in Nederland altijd veilig was. Ineens bleek dat niet zo te zijn. Een wake-upcall. Het weekend na het artikel in het AD was ik op een conferentie van de milieubeweging, ergens in Brabant, mijn telefoon stond uit. Toen ik hem aanzette, zag ik honderden berichten, op Facebook, Twitter, e-mails via de website van GroenLinks. Het ging van ‘linkse trut’ tot ‘als ik je in Hilversum tegenkom dan snij ik je keel door’. Er werd van alles op mij geprojecteerd. Ik was de vijand, een jonge feminist, millennial, van GroenLinks, Goois. Ik was voor veel mensen een representant van alles waar ze een hekel aan hebben. Ik belde naar het 0900-nummer van de politie om advies te vragen. Daar zeiden ze dat ik maar beter even niet naar huis kon gaan. Ik heb een paar weken op een andere locatie gewoond - je zou het onderduiken kunnen noemen. Ergens in die weken was ik te gast bij Pauw. Ik werd opgehaald door hun beveiliging en via de achteringang naar binnen gebracht, een hoop gedoe. Vervolgens moest ik me daar de hele tijd gaan zitten verantwoorden over die oude tweets. Ook tegenover de andere tafelgasten, Ed Nijpels onder anderen. De toon was: ‘Tut tut, meisje.’ Op de borrel na afloop heerste een rare sfeer, niemand praatte met me.’

Beeld Bianca Pilet

Parool-columnist Theodor Holman schreef een ‘afschuwelijke ouwemannencolumn’, zoals hij het zelf noemde, die erop neerkwam dat hij wel met je naar bed zou willen. Zijn hart ‘bonkte van verliefdheid’ nadat hij je bij Pauw had gezien.

‘Ik heb een open brief teruggeschreven, die Het Parool heeft geplaatst, waarin ik schreef dat ik niet verbaal door hem aangerand wenste te worden. Ik voelde me vies toen ik het had gelezen, aangetast in mijn persoonlijke ruimte. Ik heb na die column van Holman echt een tijdje geen seks gewild. Ik heb hem later een keer gesproken, face to face, maar ik had de indruk dat hij echt niet begreep waarom ik het erg vond.’

Waar ontmoette je Holman?

‘Ik ging ergens wat drinken met Bart Nijman, de hoofdredacteur van GeenStijl. Hij wilde me benaderen voor een column, die ik in eerste instantie heb toegezegd, en later toch weer heb ingetrokken. We zaten wat te drinken, eerlijk gezegd iets te veel te drinken, en het gesprek kwam op die column. Hij en Holman kennen elkaar goed en Bart stelde voor hem te vragen naar ons toe te komen. En ja hoor, hij kwam. Hij zei: ‘Maar Anne Fleur, je bént toch ook een mooie vrouw?’ Hij snapte niks van mijn bezwaren en vond het een logische column. Tsja.’

Waarom wilde je die column op GeenStijl eerst wel en toen weer niet?

‘Het leek mij een goed idee op zo’n rechtse site eens een andere mening te verkondigen. Maar in mijn omgeving werd er extreem heftig op gereageerd. Het was in zekere zin ook een legitimering van het medium, en daar wilde ik me niet voor lenen. Ik mag Bart Nijman trouwens graag. Hij is eigenlijk best linksig en stemt volgens mij Partij voor de Dieren, dat rechtse is gewoon hun verdienmodel.’

Denk je dat je andere kritiek krijgt omdat je een vrouw bent?

‘Ja, vrouwen worden in het publieke debat harder aangepakt en doen het zelden goed. Of je bent te jong, of te oud, of je bent een zeur en je stelt je aan, of je bent te lief. Ik denk dat veel mannen - de haatberichten kwamen voornamelijk van mannen - het niet konden hebben dat een jonge vrouw zo voor haar mening uitkwam. Het waren duizenden berichten. Onwerkelijk. Ik kon de naam Anne Fleur Dekker niet meer horen, ik kreeg een hekel aan mijn eigen naam. Ik dacht: ik ben die persoon niet, die Anne Fleur Dekker over wie zij het hebben. Ze denken dat ze weten wie je bent, maar ze hebben geen idee.’

Wie steunde je in die tijd?

‘Mijn moeder. Ze was vreselijk bezorgd. Na die periode is ze een tijd heel moe geweest. Ze moest weken bijkomen van het hele verhaal.’

Ze zei niet dat je misschien maar beter even weg kon gaan van Twitter?

‘Nee, want ze kent me. Ik wil mijn mening uiten en - hoe stom dat ook klinkt - de wereld verbeteren. Als ze zoiets tegen me zou zeggen, zou ze zeggen dat ik niet mag zijn wie ik ben. Twitter is ook mijn lijntje naar buiten. Dat is het steeds meer geworden, omdat ik me in het echte leven niet meer zo onbevangen in massa’s kan begeven als vroeger. Van GroenLinks hoorde ik bijna niets toen ik werd bedreigd, ze namen afstand van mij. Ik heb mijn lidmaatschap opgezegd. Veel van mijn activistische vrienden zagen me door mijn plotselinge bekendheid als een geschikte spreekbuis. En ik bood het ook eigenlijk zelf aan: gebruik mij, naar mij zullen ze luisteren.’

Tijdens de demonstraties bij de G20 in Hamburg, bijvoorbeeld?

‘Bijvoorbeeld. Ik was erbij als activist en hield een blog bij voor Joop. Ik werd geïnterviewd door allerlei media. Ik behoorde tot een groep die geen rare dingen heeft gedaan; van de rellen tijdens die G20 hebben wij niks gezien. Pas terug in Nederland zag ik alle berichtgeving. Maar ik was toen al persoonlijk getorpedeerd: ik zou liegen, ik zou zelf gewelddadig zijn. PowNews plaatste een stuk met de kop ‘Heel Holland Haat Anne Fleur Dekker’. Op mijn activistische vrienden kon ik niet terugvallen. Misschien ben ik naïef geweest, maar ik voelde me eenzaam. Maar misschien vraag ik ook te veel.’

Beeld Bianca Pilet

Na de G20 gaf je een interview aan de Volkskrant, waarin je de rellen in Hamburg relativeerde en je je in lijn met ‘de actieconsensus’ solidair verklaarde met alle activisten. Hoe kijk je daarop terug?

‘Ik zei ook dat de G20-elite met haar oorlogen en klimaatverandering veel meer ellende aanricht dan een handjevol anarchisten dat een paar auto’s in de brand steekt. En dat klopt natuurlijk ook. Maar ik had graag veel duidelijker en harder afstand willen nemen van het geweld, ik had het willen schrééuwen. Alleen: dat doe je niet. Je mag in het openbaar geen mensen afvallen die voor hetzelfde doel strijden.’

Er zijn meer dingen die je eerst niet in het openbaar zei, en nu wel.

‘Ja, ik spreek bijvoorbeeld mijn steun uit voor de vrouwen in Iran die geen hoofddoek meer willen dragen. Zij maken deel uit van een fantastische feministische beweging. Van extreem-links mag je dat niet zeggen, want dan speel je de islamofoben in de kaart. Daar ben ik klaar mee. Een hoofddoek moet een vrije keuze zijn.’

In januari liep een discussie op je persoonlijke Facebook-pagina hoog op, omdat je activisten van kleur aansprak op uitspraken over Joden.

‘Iemand schreef dat er voor Joden meer sympathie zou bestaan dan voor andere minderheden. Daarop brak de discussie los. Israël werd erbij gehaald, Joden hadden wit privilege. Daarop vroeg ik of er op zijn minst geluisterd kon worden naar de ervaringen van Joden zélf. Dat viel volledig verkeerd bij een deel van mijn vrienden.’

Je bent zelf ook Joods, toch?

‘Ik ben van Joodse afkomst, allebei mijn ouders hebben Joodse voorouders, maar ik ben totaal niet religieus. Daarnaast is het voor mij geen belangrijk onderdeel van mijn identiteit. Al heb ik een paar jaar geleden wel een antisemitisch incident meegemaakt: ik had een ketting van mijn opa geërfd met een davidster, die ik sinds zijn overlijden had gedragen. Ik stak over en er fietste een vrouw tegen me op. Ik zei dat ze even moest uitkijken, zij zei dat ik niet in de weg moest lopen. Vervolgens zag ze mijn davidster en zei ze: ‘Oprotten, vuile smerige kutjood, met je varkensbloed.’ Ze pakte mijn pols vast. Heel naar. Toen heb ik besloten die ketting maar niet meer te dragen. Het klinkt vervelend, maar het is verstandiger om jezelf niet als Jood te manifesteren.’

Naar aanleiding van de Facebook-discussie werd je dit jaar uit de appgroep van het Comité 21 Maart gezet, dat een demonstratie zou organiseren tegen racisme. Met de mededeling dat je activisten van kleur antisemitisme had verweten.

‘Ik snapte er niks van, ik werd zonder pardon verwijderd. Extreem-links heeft een antisemitisme-probleem, maar dat mag niet benoemd worden. Er was geen gesprek meer mogelijk, ze wilden geen koffie meer drinken, contact moest vermeden worden. Regel één bij uiterst links is dat je niet mag afwijken van de consensus: wij vinden dit, en als je daar tegenin gaat, hoor je er niet meer bij. Regel twee is dat je geen vrienden mag hebben onder je politieke tegenstanders.’

Op 9 februari besloot je tot een soort ‘coming-out’: ‘Even wat anders: ik ben bevriend met een paar FvD’ers (en VVD’ers, en D66’ers). Ik ben er zo klaar mee dat ik dat niet zou mogen of erover mogen vertellen. Ik wil niet meer sektarisch door het leven gaan en alleen maar met (heel heel) linkse mensen mogen omgaan zonder veroordeling.’

‘In de weken daarna kreeg ik het ene na het andere mes in mijn rug van mensen die ik als vrienden beschouwde. Ik werd ontvriend of ontvolgd, ik was niet echt links, ik was fout. Ik werd ontvolgd op sociale media, niet meer uitgenodigd op verjaardagen.’

Je gooide op dezelfde dag ook een hele serie ‘impopulaire meningen’ op Twitter. Bijvoorbeeld: witte mannen zijn meestal gewoon heel erg leuk.

‘Ik vind het raar dat je in de feministische beweging zo veel mannenhaat ziet. Voor sommige feministen zijn mannen per definitie verkeerd, en dan vooral witte mannen. Die zijn per definitie racistisch, en we leven in een patriarchaat.’

Heb je zelf ooit zo gedacht?

‘Nee, niet helemaal. Ik heb nooit een hekel gehad aan mannen. Ik heb wel slechte ervaringen met mannen gehad, van in mijn kont geknepen worden tijdens het uitgaan tot echt seksueel geweld. Ik ben verkracht toen ik 19 was, door een jongen die ik kende, en met wie ik een tijdje had gescharreld - dat is ook wat het lastig maakt, het zou nooit bewezen kunnen worden. Aangifte doen, durfde ik niet. Ik kende de verhalen: er wordt niks mee gedaan, je wordt gedwongen alles tot in detail opnieuw te beleven. Ik wilde er niet meer aan denken. Wat ook meespeelde, was dat ik de politie toen niet hoog had zitten, vanwege mijn dierenactivisme. Ik was een paar keer opgepakt tijdens acties, waarbij ik nertsen en kippen heb bevrijd. De politie zag ik op dat moment als vijand.’

Een andere impopulaire mening van je op Twitter: als ik mezelf vrouwelijk kleed, make-up gebruik, me overal scheer en graag onderdanig ben in bed maakt me dat GEEN slechte feminist.

‘Hier heb ik het over kink-shaming - mensen belachelijk maken om hun seksuele verlangens. Er wordt tegenwoordig zo overdreven over seks gedaan. Je moet continu om instemming vragen. Het moet allemaal volstrekt gelijkwaardig zijn, ook in bed. Maar sommige mensen vinden het lekkerder op een andere manier, dat kan toch? Toen ik mijn haar platinablond verfde, kreeg ik ook negatieve reacties uit linkse hoek. ‘Waarom wil je op een barbie lijken? Je houdt het schoonheidsideaal in stand!’ Ik word gewoon niet gelukkig van een kaalgeknipt hoofd. Ik houd ook van winkelen en kleding. In die kringen ben je dan oppervlakkig en ijdel. Maar als een vrouw haar oksels niet scheert, wordt er geapplaudisseerd: wat goed dat je dat durft!’

CV Anne Fleur Dekker
Beeld Bianca Pilet

Denk je dat een Gooise achtergrond een nadeel is voor een linkse activist?

‘Het wordt wel vaak erbij gehaald. En mensen hebben vooroordelen. Ik ben tot mijn 15de zeer welvarend opgegroeid. Ik ben geboren in Blaricum, als enig kind, en groeide op in Bussum. Mijn ouders waren welgestelde VVD-stemmers met een eigen bedrijf. Ze importeerden kindermeubelen, hun klanten waren mensen als Linda de Mol en Marco Borsato. Op mijn elitaire basisschool werden wel eens kinderen niet op partijtjes uitgenodigd omdat ze - haha! - in een rijtjeshuis woonden. Er zijn veel vooroordelen over het Gooise reservaat, en die kloppen ook. Kinderen uit het Gooi groeien vaak op als prinsjes en prinsesjes. Ze voelen geen verantwoordelijkheid en de ouders zijn vaak afwezig. Vader werkt non-stop en moeder is zichzelf met haar yogavriendinnen een delirium aan het drinken. In 2008 brak de economische crisis uit en ging de zaak van mijn ouders failliet. Het ene na het andere bedrijf viel om, dat raakte ook andere gezinnen. Ik heb in die tijd twee keer meegemaakt dat een vader van een schoolgenoot zelfmoord pleegde. Mijn ouders waren persoonlijk aansprakelijk, al hun geld zat in het bedrijf. Als gevolg zijn ze daarna gescheiden. Mijn moeder en ik verhuisden van ons mooie grote huis in Bussum naar een sociale-huurwoning. Mijn ouders gingen de schuldsanering in. Achteraf denk ik dat het een van de betere dingen was die me kon overkomen. Ik zag de andere kant van Nederland, ik weet nu hoe het is om te struggelen. Anders was ik een typisch Goois meisje geweest en had ik bij Minerva in Leiden gezeten, zoals iedereen in mijn omgeving.’

Had je het gevoel dat je echt arm was?

‘Nou nee, niet echt arm. Mijn moeder en ik kochten alle aanbiedingen en gingen naar de Action. Ik kon geen merkkleding meer betalen, maar van het geld dat ik bij de Albert Heijn verdiende, kocht ik af en toe nog een Lacoste-polo op Marktplaats.’

Waren jouw ouders ook afwezig?

‘Mijn moeder niet, maar als ik in het weekend naar mijn vader ging, was hij bijna altijd voor zijn werk in het buitenland. Dan nodigde ik mijn vrienden uit om voor het uitgaan te komen indrinken. Vanaf mijn 18de is het contact tussen ons verslechterd. Zijn nieuwe vriendin mag mij niet, ofzo. Ik heb hem al twee jaar niet gezien.’

Hij liet niks horen na die bedreigingen?

‘Nee. In alle kranten stond dat ik ondergedoken zat. Dus natuurlijk wist hij dat. Dat was het moment dat ik dacht: zoek het uit. Ik hoef niet veel, eens in de maand uit eten zou genoeg zijn. Maar nu is het te laat, denk ik. En dan heeft hij me ook niet eens gefeliciteerd met mijn verjaardag. Ik heb gelukkig een heel goede band met mijn moeder. We zijn de laatste jaren erg naar elkaar toe gegroeid. We bellen elkaar continu.’

Je oom, de broer van je moeder, is Robin Linschoten, voormalig VVD-staatssecretaris die vorig jaar werd veroordeeld tot vijf maanden celstraf wegens belastingontduiking.

‘Er loopt nog een hoger beroep, dus hij zit niet in de bak. De Linschoten-kant van de familie is hecht. We zorgen samen voor mijn oma. Mijn oom zie ik geregeld. Leuke man. Het is lastig voor de familie dat hij die straf heeft gekregen, zeker voor mijn moeder. Ze zorgt nu ook een beetje voor hem. Eigenlijk houdt zij de hele familie draaiende.’

Je hebt veel last van het feit dat je voormalige vrienden zich tegen je hebben gekeerd, zeggen je vriendinnen.

‘Ik zit nu officieel thuis met PTSS (een posttraumatische stressstoornis, red.), ik heb gisteren de diagnose gekregen. Ik ben webredacteur bij BNNVara, maar ik kan nu niet werken. Dat mag best naar buiten. Ik wist al langer dat er iets niet goed zat. Het is teveel geweest. Het kwijtraken van mijn vrienden, de bedreigingen, eerst die uit rechtse hoek. Een van die bedreigers is net veroordeeld tot een voorwaardelijke celstraf en 500 euro boete. Ik durfde niet naar de rechtszaak, ik wilde hem niet in de ogen kijken. Mijn moeder, die volgens die man ook dood moest, is namens mij gegaan. Tegenwoordig word ik bedreigd vanuit wat vroeger mijn eigen hoek was. Een maand geleden hebben ze me opgezocht bij mijn huis, extreem-linkse mensen die me even kwamen vertellen wat ze van me vinden. Het was, hoe gek dit ook klinkt, minder erg om te worden aangevallen vanuit extreem-rechts. Die mensen kende ik niet persoonlijk. Zij die zich nu als mijn vijanden zien, weten veel van me, waar ik woon bijvoorbeeld. Daardoor ben ik nu banger dan een jaar geleden. Iemand schreef op Facebook: ‘Anne Fleur Dekker is gevaarlijker voor links dan de fascisten van Forum voor Democratie, want ze weet te veel. We moeten een voorbeeld stellen.’

Wat betekent het hebben van PTSS in jouw geval?

‘Ik heb veel flashbacks, een soort aanvallen. Mijn zicht wordt dan blurry en ik hoor gefluister achter me: bedreigingen, beledigingen, dingen die over me zijn gezegd of geschreven. ‘Je bent een slecht mens en je moet jezelf maar van kant maken.’ Ik ben erg op mijn hoede, ik heb nachtmerries. Afgelopen maand is de emmer overstroomd. Het is zwaar. Mijn huis wordt met een camera bewaakt. Bij publieke optredens krijg ik persoonsbeveiliging. Ik hou van techno, maar als ik op Twitter zet naar welk feest ik ga, belt de politie om te zeggen dat ik dat niet moet doen. Het voelt dan toch alsof je een standje krijgt.’

Er is ook veel steun sinds je ‘coming-out’. Vooral vanuit rechtse hoek. Is het niet vreemd dat je eerst de vijand was van rechts Nederland, maar dat ze je alles lijken te hebben vergeven door je tweets van de laatste maanden?

‘Ik had liever gehad dat mijn voormalige vrienden nog steeds achter mij zouden staan. Het zou voor mij nu heel makkelijk zijn om de andere kant op te katapulteren. Het is héél lastig om autonoom te blijven als je wordt verguisd door je oude achterban en omarmd door een andere groep. Rechts wil me dolgraag inpakken. Maar ik ben niet rechts. Mijn politieke overtuiging is niet veranderd.’

Je maakte ook bekend, vorige maand, dat je een relatie hebt met Forum voor Democratie-lid Paul van der Bas. Hoe kennen jullie elkaar?

‘Uit de WhatsApp-groep Polariserende Politici, waarin jongeren zitten van links tot rechts. Hij schreef toen voor De Dagelijkse Standaard, een vreselijk rechts blog. Het leek mij interessant ook eens met een FvD’er te praten. Dus we spraken een keer af, afgelopen zomer. Vanaf dat moment gingen we eens per maand uit eten en belden we veel met elkaar. Je zou het kunnen omschrijven als een soort scharrel.’

Hij wilde iets serieus, maar jij durfde niet, vertelde hij. ‘Zij was heel terughoudend. Ze had het idee dat ze het niet kon maken.’

‘Ik vond hem leuk, maar ik vond het moeilijk om dat toe te geven, ook aan mezelf. Omdat hij een FvD’er is, en dan ook nog eentje die Baudet goed kent en actief is in de partij. Het voelde verboden. Toen het een maand geleden ineens echt slecht met me ging, is hij een enorme steun voor me geweest. Hij appte ook regelmatig met mijn moeder over hoe het met mij ging. En toen nodigde ze hem ineens uit voor het paasontbijt. Ik denk dat het twee weken later officieel was. Toen hebben we onze relatiestatus op Facebook veranderd. Diezelfde avond heeft een van mijn Facebookvrienden het op Twitter gezet. Een dag lang waren we trending topic. Gestoord.’

Sommige twitteraars vonden dat je geloofwaardigheid als antiracistisch feminist werd aangetast als het racisme van FvD geen afknapper voor je was. Zit daar iets in?

‘Ten eerste: ik heb mezelf nooit als antiracistisch activist bestempeld. Ik zie mezelf als milieuactivist. Ten tweede: FvD’ers zijn geen neonazi’s. Paul zit vooral bij FvD vanwege hun standpunten over de EU. En we zitten ook niet de hele dag over politiek te praten, hè? Ik bén niet mijn politieke mening. Paul en ik houden allebei van kunst, over dat soort dingen hebben we het ook. En hij is gewoon leuk en lief.’

Activist Arzu Aslan schreef op Twitter: ‘Hahahaha Anne Fleur Dekker is zo omgeslagen omdat ze rechtse dick krijgt!’ Vond je dat kwetsend?

‘Zo seksistisch. Waarom zou ik geen weerstand kunnen bieden aan Paul en waarom zou ik zelf mijn mening niet kunnen bepalen? Wat een flauwekul. Tegen hem werden dit soort dingen niet gezegd. Omdat hij een man is, en ook omdat rechtse mensen - zijn kring - het eigenlijk vooral leuk bleken te vinden.’

Hoe gaat het met je boek Fröbelfascisten, over de opkomst van Forum voor Democratie en alt-right in Nederland? Het omslag staat al tijden online.

‘O, vreselijk... Ik heb het afgeblazen. Ik was het niet meer eens met waar het boek over zou gaan - het zou een soort waarschuwing worden voor Forum voor Democratie, een boek geschreven vanuit angst en afkeer. Zo wil ik niet meer schrijven.’

Wat als je de Anne Fleur van anderhalf jaar geleden een advies zou kunnen geven?

‘Dan zou ik tegen haar zeggen: doe het niet. Schrijf niet dat stuk over Thierry Baudet. Ik ben iemand die nooit ergens spijt van heeft, ik vind het een zinloze emotie, en tot een paar maanden geleden had ik je dit antwoord niet gegeven. Maar nu zou ik zeggen: doe het niet. Als je een statement wil maken, doe het dan samen met mensen die je kunt vertrouwen, maar niet alleen. Het was het niet waard. Ik heb niet alleen mijn eigen leven op z’n kop heb gezet, ook dat van anderen. Omdat ze zich zorgen om mij maken. Dat is lastig. Ik voel me er best schuldig over, vooral ten opzichte van mijn moeder. Ze maakt zich op dit moment ook weer zorgen. Ze is er de hele tijd mee bezig.’

Heb je sinds je ‘coming-out’ gezegd wat je wilde zeggen?

‘Er suddert niks meer, als je dat bedoelt. Het ging met horten en stoten, maar ik durf eindelijk mezelf te zijn. Ik moet er nu alleen van bijkomen. Ik moet helen.’