Lekker voetballen in fascistisch Qatar. Songfestival Israël nicht erwünscht
Ik ga niet zeveren over Sanne Wallis de Vries en wel om een hele duidelijke reden: de laatste keer dat ik haar zag, huppelde ze poedelnaakt op de treurbuis, terwijl ik net met mijn kroost aan de vlaflip en de appelmoes zat.
Nou zijn Gerben en Roos best wel wat gewend, met al die vakanties op de naaktcamping, en zoonlief ging tot zijn veertiende nog met zijn moeder in bad. Deze kwarktassenventerij van de bandparodiste met het treurige uilengezichtje tartte echter elke verbeelding. Hier werden alle grenzen der esthetica overschreden. Het ontbrak er nog maar aan dat Karin Bloemen en Adelheid Roosen met een paar Afrikaanse zusters een vruchtbaarheidsdans uitvoerden (uiteraard in de blote bips, want daar is de VARA dol op) vanwege de honderdste verjaardag van kameraad Mugabe of iets in die geest.
Ik heb mijn nagebroed toen in niet mis te verstane woorden en daden (‘wie zijn kind liefheeft, spaart zijn roede niet’) gewaarschuwd voor het kiekkastje van de duvel en de treurbuis het raam uitgeflikkerd.
Enfin, ik had de ongewenste Freikörperkultur van Sanne Wallis de Vries geheel verdrongen mettertijd en wilde me dan ook niet mengen in het moddergevecht naar aanleiding van haar parodie op Netta Barzilai, een sketch die niet had misstaan in het zondagmiddagcabaret van Paulus de Ruiter.
Het meest opvallende aan de affaire, die Nederland zo fraai op de internationale kaart zette, was dat de GroenLinksoïden automatisch het islamofascistische Hamas gingen verdedigen en niet het knusse propje Netta, toch het symbool voor alles wat gepest en onderdrukt wordt in deze wereld.
Het zal me overigens niks verbazen als Israëlische toeristen binnenkort een speciaal Mokum-visum moeten aanvragen bij Rutger Groot Wassink, de Amsterdamse wethouder Werk en Inkomen, Diversiteit en Antiracismebeleid, Vluchtelingen en Democratisering. De Achterhoeker heeft het beste voor met de mensheid en zal daarom niet de honderdduizend mohammedaanse djembétrommelaars en venters van houten giraffes en waterbuffellederen portefeuilles – zijn nieuwe Amsterdammers – willen confronteren met enge, kwetsende symbolen als de keppel & davidster.
Enfin, heel cursiverend Nederland deed zijn zegje over Sanne Wallis de Vries, die wijselijk zweeg en morgenavond vermoedelijk met een vrolijk lied over het islamofascistische Hamas komt, als goedmakertje. Maar wat lees ik tot mijn verbazing hedenochtend in De Telegraaf?
Het is nog maar de vraag of het Songfestival volgend jaar wel in Israël plaatsvindt. Achter de schermen is er druk overleg tussen de Israëlische omroep Kan en de European Broadcasting Union (EBU) omdat diverse landen zouden hebben gedreigd met een boycot, meldt de Israëlische zender Channel 10. Onder meer IJsland, Ierland en Zweden zouden twijfelen over deelname vanwege het huidige oplaaiende conflict in de Gazastrook.
Nou ja! Attenooie! Oivee! Mieze meshinne! Wat zullen we nou toch krijgen! Uitgekookt als ik ben dacht ik meteen aan Waylon, die door het wegvallen van deze geduchte concurrenten zomaar vijftiende zou kunnen worden, volgend jaar in Jeruzalem. Nog beter is natuurlijk dat we Dotan Harpenau, die nu toch in Israël schijnt te wonen, laten optreden want dat scheelt reiskosten en séjour en het verschil met Waylon zien de vakjury en de honderdmiljoen kijkers toch niet. Ik was dermate verbouwereerd over deze gotspe dat ik geen puf meer had om naar de resultaten van bijvoorbeeld IJsland bij de afgelopen tien Songfestivals te gaan kijken. Vermoedelijk hebben ze ooit eens dat spook van Björk gestuurd en vervolgens een Eurovisie-verbod van een eeuw aan hun pvc-vissersbroek gekregen.
Zweden durft natuurlijk helemaal niemand naar Jeruzalem te laten afreizen omdat dan heel Malmö wordt gesloopt door de ‘nieuwe Zweden’. De Ieren ten slotte moet niet zeuren over een muurtje want die hebben ze zelf maar liefst 99 vredesmuren om de toffelemonen van het houtje te scheiden van de oranjeklanten.
Wat mij zo frappeert is dat er werkelijk geen één land ter wereld een boycot van het Wereldkampioenschap Voetbal in Qatar heeft gesuggereerd. Qatar is een soort Saoedi-Arabië maar dan in het klein. Al schenken ze in Doha in het geniep een miezerig biertje voor een mensonterend godskapitaal dat de ongelovige snel mag opdrinken zonder het risico dat zijn heidense koppie van de romp wordt gekliefd op vrijdagmiddag op het FIFA-plein, recht voor de Michel Platini-moskee.
Enfin, over de mensenrechten in Qatar hoef ik het niet hebben want die zijn er niet, en de heersende Ali Baba steunt zo ongeveer alle islamitische terreurbewegingen ter wereld, mits die niet door de grote concurrent Saoedi-Arabië worden gesponsord.
De kans dat Nederland meedoet is bijzonder klein (ondanks het feit dat Koeman met acht verdedigers gaat spelen) en dat scheelt gelukkig weer een boel gekrakeel, ophef en vertier in de Nederlandse media, in 2022.
Deze wereld wordt met de dag gekker, vrienden. Het zal mij niks verbazen als dat stinkende Qatar gewoon het Eurovisie Songfestival van volgend jaar opkoopt, zoals Qatar alles opkoopt dat beweegt en niet beweegt.
“Volgend jaar in Jeruzalem,” riep winnares Netta Barzilai meteen naar het publiek, maar dat moeten we niet zo letterlijk nemen. Het is gewoon een eeuwenoude mantra, uitgesproken tijdens Pesach. Mij lijkt Tel Aviv, de mondiale hoofdstad der LGBTQIAP+-beweging, een betere locatie. In Jeruzalem kan natuurlijk ook lekker gecruised worden in het Onafhankelijkspark maar in Tel Aviv is het ‘s nachts net iets zwoeler. Ik wil deze vrijdagpreek afsluiten met vrolijke beelden van de Gay Pride in Tel Aviv.
Shabbat shalom, of zoals ze in Mokum zeggen: gut sjabbes.
