Het is verbazingwekkend dat Trump de tijd heeft om mensen te blokkeren op Twitter
De hallucinante, persoonlijke brief die Donald Trump deze week stuurde aan Kim Jong-un (‘ik voelde dat er een prachtige dialoog aan het ontstaan was tussen jou en mij’, en nog wat grote woorden over zijn ‘immense en krachtige nucleaire macht’), herinnerde me eraan hoe fijn het is dat Amerika een president heeft die ons via Twitter dagelijks een kijkje gunt in zijn ziel. Vooruit, het wordt wat ongemakkelijk als hij via het sociale medium aanstuurt op een kernoorlog of een peloton trollen afvuurt op individuen, maar zonder zijn online-pennevruchten zouden we helemaal niet begrijpen wat er gebeurt in het Witte Huis. Nu weten we tenminste: ah ja, het ligt aan hem.
Er zijn mensen die zijn tweets niet mogen zien. Het is verbazingwekkend, maar de machtigste man op aarde heeft tijd om door de reacties op zijn tweets te scrollen en de mensen die hem niet aanstaan te blokkeren. Het zijn er in ieder geval tientallen, zo niet honderden.
De site TrumpBlocks.Me verzamelt en verifieert de accounts van mensen die zijn tweets niet mogen zien. De lijst is een wonderlijke potpourri van gewone Amerikanen. Natuurlijk zitten er een paar bij die door kunnen voor het predicaat linkse zuiger, maar de verzameling telt ook yoga moms (‘eerlijkheid en vriendelijkheid zijn belangrijk’, namasté) en veteranen. The New York Times interviewde deze week een paar geblokkeerde twitteraars en toonde welk bericht de druppel was geweest. Een onderwijzeres had kritisch maar keurig gereageerd op een tweet met sluikreclame voor een van Trumps golfclubs, en dat lag blijkbaar toch gevoelig. De 24-jarige William LeGate – ooit een fanatieke reageerder, daardoor ook wel trol genoemd door fans van de president – had opgemerkt dat Trump nog steeds obsessief bezig was met Hillary Clinton. ‘Ik zou bijna denken dat je verliefd op haar bent’, schreef hij. ‘Zo flirten 8-jarigen.’ Mocht ook niet.
Oe la la: woensdag oordeelde een Amerikaanse federale rechter dat Trump zijn onderdanen niet meer mag blokkeren op Twitter. Het leek vooral een geestig nieuwtje, vanwege dat beeld van een president die zich, telefoon in de rechterhand, cheeseburger in de linker, ’s avonds nog even een slag in de rondte blockt.
Maar de motivatie van de rechter is ook interessant, een moedige poging om eeuwenoude principes (vrijheid van meningsuiting) op het hypermoderne leven toe te passen – in dit geval een president die zijn Twitteraccount gebruikt als persoonlijke uitlaatklep, maar ook als beleidsmatige uitlaatklep, en vaak een verwarrende mengvorm van die twee. De rechter vindt het geen probleem dat geblokkeerde mensen de tweets niet meer kunnen zien. Iedereen kan een schuilaccount aanmaken of zonder in te loggen tweets bekijken. Trump is ook niet verplicht om naar de onlinekritiek te luisteren. Hij mag de zuigers gewoon negeren, hoewel hij daarvoor blijkbaar te langbeteend is.
Het gaat de rechter om de discussie die ontstaat onder de berichten van Trump. Met zijn tweets creëert hij een publiek forum waarop iedereen zijn zegje zou moeten kunnen doen, zowel tegen de president als tegen andere mensen die reageren, zo oordeelde ze op basis van het eerste amendement van de Amerikaanse grondwet. Geblokkeerde twitteraars kunnen niet aan dit debat deelnemen en dat vindt de rechter wel een probleem. Het is allemaal wat veel eer voor de gemiddelde Twitterdiscussie, maar ook een logisch gevolg van het belang dat de president zelf aan het medium hecht.
En dus rest voor Trump nu de muteknop, de negeerfunctie, die sowieso altijd al een betere optie voor hem was. Mensen kunnen dan nog wel aan zijn kop zeuren, maar hij hoeft de tweets niet meer te zien. Van een mute krijgen ze bovendien geen melding, van een block wel. Nu tonen twitteraars trots een screenshot van de melding dat ze zijn geblokkeerd of zetten #BlockedbyTrump in hun bio. Die eer ontneem je ze door ze alleen te negeren.
Toevallig maakte Instagram deze week bekend ook een mutefunctie te introduceren. Misschien, zo dacht ik plotseling, is dat hele Instagram sowieso wel iets voor Trump. IJdele geesten vieren er hoogtij, je hoeft er niet een al te uitgebreid vocabulaire voor te hebben en niemand zeurt. Wat een feest zou dat zijn: de president, dobberend op een roze opblaasflamingo. En ja, die mag hij voor de gelegenheid best ‘immens en krachtig’ noemen.