RTV Rijnmond rent mee met Ramadan Runners

We verzamelen voor de moskee in Rotterdam-Feijenoord. Eerlijk is eerlijk, het is niet een dag waar ik erg naar heb uitgekeken. Hardlopen doe ik graag en soms ook een rondje voor het ontbijt. Maar hardlopen aan het eind van een dag met helemaal niets op, lijkt me wel erg spartaans.

Om echt iets van het gevoel van Ramadan Runners te ervaren ga ik toch 'all the way'. Niet eten en niet drinken dus.

De dag begint met een 'overtreding'. Ik ontbijt om 07:45 uur. Veel te laat, want de zon is al lang en breed te zien. Het is wel de reguliere hoeveelheid havermout om mijn faux-pas een beetje te compenseren. Geen trossen bananen en complete ontbijtkoeken om alvast een bodem te leggen tot ver in de middag.

Abdel, Abdelkader Mohammed, Ismael, Abdelaziz, Aziz en de andere lopers kunnen wel lachen als ze over mijn start van de dag horen. "Moet je zelf weten. Hoe streng je bent ligt helemaal aan jouzelf", zeggen ze.

Een moslim-collega kijkt me 's ochtends met grote ogen aan als hij hoort over de Runners. "Hardlopen? Nu? Zijn ze gek geworden?" Ik weet dat de ramadan hem zwaar valt. Dat volhouden kan voelen als een gevecht. Maar ook als een feest. Ik hoop er vandaag een glimp van op te vangen.

Dan komt het tijdstip van het appeltje. Geen appeltje vandaag. En daarna komt de middagboterham in zicht. De honger knaagt. Een beetje. Omdat ik weet dat de brooddoos leeg is, lijkt de rammelende maag makkelijker te parkeren dan anders.

Er is wel iets anders waar ik hevig naar verlang: koffie! Het liefst zou ik iedere passerende collega met een dampende mok - liefst met een dikke laag melkschuim bovenop - bespringen. De koffiejunk in mij raast en tiert.

De Ramadan Runners lopen al een paar jaar hun rondjes door Rotterdam. Het idee ontstond tijdens de zomerstop van het voetbalseizoen, om toch de conditie een beetje op peil te houden. Toen bleek dat hardlopen op een lege maag, volgens de mannen, een aangename lichamelijke en mentale sensatie teweeg kan brengen. En ik sta op het punt om die te ervaren.

Rond 13:00 uur komt de omslag. Het gevoel van honger verdwijnt en maakt plaats voor een soort loomheid met vage dorst. Waar ik normaal opgefokt door de supermarkt raas, doe ik het nu op m'n dooie gemak. Mijn bloeddruk was waarschijnlijk nog nooit zo laag tijdens de wekelijkse boodschappen. Het tempo ligt laag deze middag. Gelukkig had ik dat al zien aankomen en heb ik mijn agenda leeg gehouden.

Dan komt het moment van vertrek. Met z'n twaalven koersen we richting de Willemsbrug. Hardlopers komen uit dezelfde bloedgroep en dus gaat het gesprek onderweg over tijden, trainingen en tactieken tijdens de Bruggenloop. Om de paar minuten vraagt een Runner aan me of het goed gaat. "Prima", antwoord ik naar waarheid.

Willemsbrug, Erasmusburg, rekken en strekken, Laan op Zuid, nog even het Varkenoordseviaduct op hobbelen en weer terug. Al met al een dikke acht kilometer. Het peloton Ramadan Runners wordt onderweg een paar keer spontaan aangemoedigd.

De laatste kilometer naar de Nassauhaven worden de benen zwaar en even later onder de douche heb ik wel erg veel zin om dat warme water naar binnen te werken. Maar ook dat verlangen is met enige moeite te weerstaan.

En dan komt de belofte uit. 21:40 uur. De zon is onder. De tafel is rijkelijk gedekt met dadels, vijgen, Marokkaanse pannenkoeken, mierzoete thee, gefrituurde vis en meer. De Runners hebben hun gebed gedaan en schuiven aan. Veel grapjes, veel lachen.

Inderdaad, eten smaakte niet vaak beter dan nu, mijn lijf tintelt en ik proef van de sfeer van saamhorigheid tijdens de ramadan. Verder weet ik nu ook proefondervindelijk dat m'n lichaam niet elke dag per se die volle doos bammetjes nodig heeft. En zelfs koffie halveren ga ik overleven.