Opinie

Dit is een artikel uit het NRC-archief De artikelen in het archief zijn met behulp van geautomatiseerde technieken voorzien van metadata die de inhoud beschrijven. De resultaten van deze technieken zijn niet altijd correct, we werken aan verbetering. Meer informatie.
Bekijk hele krant

NRC Handelsblad

Drie dagen Israël door een roze bril. Hoe de Giro partij koos

Een week geleden zetten de Israëlische premier Netanyahu en de Palestijnse leider Abbas de toon voor een verharding van het conflict in het Midden-Oosten. Abbas schoffeerde met zijn uitspraak dat de Joden de Holocaust over zichzelf hebben afgeroepen. Dezelfde dag beschuldigde Netanyahu Iran ervan gelogen te hebben over zijn kernwapenprogramma; het ging over de periode voordat zes grootmachten waaronder de Verenigde Staten in 2015 met Iran afspraken maakten dat dat land geen kernwapen zou maken. Netanyahu vertelde geen nieuws; zijn optreden was bedoeld om de Amerikaanse president Trump te beïnvloeden: die wil graag van de ‘Iran-deal’ af. Uiterlijk 12 mei neemt Trump een besluit. Als hij het akkoord opzegt, brengt dat een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten dichterbij.

Tegen die achtergrond pakten 176 renners van 22 wielerploegen hun koffers om vrijdag te beginnen aan de Ronde van Italië – in Israël. Het is allang niet meer bijzonder dat de drie grote ronden ook buiten eigen land vertrekken – de Tour de France van 1954 startte in Amsterdam – wel de eerste keer dat een van de Grote Drie zich buiten Europa vertoont. Vrijdag 4 mei tijdrit in Jeruzalem, zaterdag Haifa-Tel Aviv en zondag, daags voor terugkeer naar Italië, een slotetappe op Israëlisch grondgebied door de Negev-woestijn naar badplaats Eilat. Zo leverde de Giro zijn bijdrage aan de feestelijkheden rond het 70-jarig bestaan van de staat Israël, officieel op 14 mei.

Dat alles mogelijk gemaakt door de Canadese zakenman Sylvan Adams, zoon van een Holocaust-overlevende en een wielerfanaat die niet alleen van Israël op fietsgebied ‘het Amsterdam van het Midden-Oosten’ wil maken, maar ook wilde laten zien hoe mooi Israël is, „open en vrij en, als belangrijkste, veilig”. De wereld moest volgens hem een ander Israël te zien krijgen, niet dat van conflicten en oorlog. Daar werkte de Israëlische regering graag aan mee en zo streek het wielerpeloton in Jeruzalem neer. De organisatie sprak eerst van West-Jeruzalem, maar West – te politiek beladen – werd op slag geschrapt na protest van Israël. Giro-directeur Mauro Vegni en geldschieter Adams benadrukten dat van politiek geen sprake was. Volgens Adams ging het om „bruggen bouwen” door middel van sport.

Op het moment dat Tom Dumoulin vrijdag de tijdrit in Jeruzalem en daarmee de eerste roze trui won, trokken in de Gazastrook weer duizenden Palestijnen naar het hek op de grens met Israël; onderdeel van de ‘grote terugkeermars’ die ze sinds eind maart elke vrijdag houden. Ze blijven demonstreren tot en met 15 mei, voor de Palestijnen de 70ste verjaardag van de Nakba (catastrofe), de dag waarop ze herdenken dat ze in 1948 massaal werden verdreven. Bijvoorbeeld uit de oude stad Jaffa, aan de Middellandse Zee tegen Tel Aviv, die zaterdag na de tweede etappe vanuit de lucht schitterend in beeld werd gebracht als toeristische trekpleister.

Tot nu toe vielen tientallen doden en honderden gewonden bij de protesten waarbij Palestijnen de hekken bestormen. Het Israëlische leger schiet met scherp. De Palestijnen gooien stenen en proberen vliegers met molotovcocktails over het hek te krijgen; vrijdag mislukte dat; de wind waaide vanuit Israël. Een dag later hadden de renners van Haifa naar Tel Aviv wél wind van zee.

Internationaal is er voor de Israëlische blokkade van de bijna twee miljoen inwoners van de Gazastrook nauwelijks nog aandacht. Een vredesakkoord tussen Israël en de Palestijnen is ver weg. Van de Giro konden op dat gebied geen wonderen worden verwacht, maar zich zo schaamteloos lenen voor de verjaardag van Israël, dat is het andere uiterste.

In het Commentaar geeft NRC zijn mening over belangrijke nieuwsfeiten. De commentatoren schrijven deze artikelen in samenspraak met de hoofdredactie.