Vluchteling wacht op gezinshereniging: „Ik ken mijn jongste kind nauwelijks”

Boven de bank in zijn woonkamer hangt een portret van zijn twee kinderen. Twee jongens. Hij heeft hen al jaren niet gezien. De jongste kent hij nauwelijks. Na het verkrijgen van zijn voorlopige verblijfsvergunning begon Mulueberhan meteen met de aanvraag voor gezinshereniging. Tot op heden heeft hij nog geen uitsluitsel.

Hij is niet de enige: slechts een op de zeven vluchtelingen hoort binnen de wettelijke termijn van zes maanden of zijn gezinsleden naar Nederland mogen komen. Dat bleek uit een maandag verschenen rapport van het ministerie van Justitie en Veiligheid. De Immigratie- en Naturalisatiedienst loopt flink achter met het verwerken van de aanvragen. Sommige vluchtelingen wachten al een paar jaar op gezinshereniging.

In 2015 ontvluchtte Mulueberhan zijn land. Alleen, want hij had niet genoeg geld om zijn familie mee te nemen. In Eritrea was hij docent wiskunde en scheikunde „Maar het was er niet meer veilig voor mij.” Eritrea kent een van de meest onderdrukkende regimes ter wereld. Kritiek uiten op de regering is verboden en tegenstanders worden gearresteerd. Veel mensen vluchten vanwege de verplichte dienstplicht, die meer dan tien jaar kan duren. Mulueberhan: „Het is moeilijk uit te leggen hoe de situatie in het land is. Er is geen oorlog zoals in Syrië. Het is meer een stille oorlog van totale onderdrukking. Zonder toestemming van de overheid mag je nergens naartoe.”

Christelijk

Na een lange en gevaarlijke reis via Ethiopië en Libië kwam hij in Sicilië terecht. Toen zwierf hij een tijdje door Europa. „Ik ben een paar keer door de politie opgepakt.” Uiteindelijk mocht hij in Nederland blijven. Hij heeft nu een voorlopige verblijfsvergunning, leert Nederlands en woont in een appartement in Barneveld. „Ik vind het fijn dat ik hier zit. Barneveld is christelijk en ik ben zelf ook christelijk. En het is hier lekker rustig.”

Zijn aanvraag voor gezinshereniging loopt nog steeds. Hij leverde alle benodigde papieren netjes in, waaronder de doopbewijzen van zijn kinderen. „Toch werd mijn aanvraag vorig jaar mei om onduidelijke redenen afgewezen.” Hij ging in hoger beroep. Uiterlijk november had de IND uitspraak moeten doen, maar inmiddels is het mei en heeft hij nog steeds niets gehoord. Mulueberhan vindt het moeilijk om hoop te blijven houden. „Ik mis mijn familie vreselijk, ik zit hier iedere dag maar in mijn eentje.”

Zijn vrouw en twee kinderen zijn de grens overgevlucht. Ze zitten nu in Ethiopië. Maar geld om hun reis te vervolgen, is er niet. Mulueberhan moest al geld lenen van iemand om hen überhaupt de grens over te krijgen. „Ik heb hier nog geen werk, terwijl ik wel mijn familie moet onderhouden. Anders hebben ze geen geld voor eten. En ik wil niet blijven lenen.”

Videobellen

In Ethiopië is internet, waardoor hij nu iedere dag contact heeft met zijn familie. Hij videobelt met zijn kinderen. „Ik laat hun mijn huis zien via de telefoon. Ze vragen me elke dag: Papa, wanneer mogen wij nou met het vliegtuig naar je toe komen? Daar heb ik dan geen antwoord op.”

Zijn vrouw is bang. Ze voelt zich niet veilig in Ethiopië en ze spreekt de taal niet. „Ze komt alleen buiten om eten te halen. Verder zit ze binnen met de deur op slot.”

Mulueberhan vindt het moeilijk om zich te concentreren op zijn Nederlandse lessen en hij slaapt slecht. „Ik weet niet waar ik aan toe ben. Het uitzichtloze van de situatie, dat is het moeilijkst. Ik wil geld verdienen om voor mijn familie te zorgen, maar hoe ga ik dat doen?” Toch wil hij geen kwaad woord horen over Nederland. „Dit is een goed land. Ik krijg een huis, ze geven me geld. Daar ben ik dankbaar voor. Het probleem is niet Nederland, het probleem is Eritrea. Het regime maakt ons leven zo moeilijk dat we wel moeten vluchten.”

Als zijn vrouw en kinderen maar veilig in Nederland zijn. Dan kan hij focussen op het opbouwen van een nieuw leven. Hij hoopt dat hij nu snel iets hoort.

„Maar ik vind het moeilijk om hoop te blijven houden. Om me heen hoor ik verhalen van mensen die al tien jaar wachten op hereniging.”

Vluchteling wacht op gezinshereniging: „Ik ken mijn jongste kind nauwelijks”

Binnenland

RD.nl in uw mailbox?