Mooie lieve prinses Amalia. Wat straalde je vandaag. Zelfverzekerd, lachend, geïnteresseerd maar bovenal prachtig. Op een dag als vandaag kijk ik vol bewondering naar jou en je zusjes. Net 14 jaar en dan al zo zelfverzekerd in je schoenen staan. Dat is een karaktereigenschap waar menig landgenoot een voorbeeld aan kan nemen.

Wanneer ik mijn oude fotoalbums bekijk en mezelf zie als 14-jarige puber denk ik alleen maar ‘oh mijn god, wat zag ik er uit. Vreselijk’. Iets wat men nu over jou meent te moeten zeggen. Waarom? Geen idee. Op de momenten dat het ‘los’ gaat op Twitter block ik alle volgers die iets lelijks over jou kokhalzen. Hebben die mensen geen fotoalbums of geheugen? Zijn ze net zo selectief dement als de Minister President van dit land?

Meisjes en jongens in de puberteit staan aan het begin van hun leven. Tussen tafellaken en servet. Met één been in de grote mensenwereld. Jij staat al vanaf je geboorte met twee benen in de grote mensenwereld. Niet omdat je dat zo graag wil, maar omdat je het aan je ‘functie’ bent verplicht. Vanaf de dag dat je bent geboren, word je blootgesteld aan de meest vreselijke vooroordelen. Verdiep je maar niet in het waarom. Misschien moet je alleen maar denken: ‘ze zijn niet wijs en later als ik groot ben en ik door de straten van Groningen loop – niet omdat het kan maar omdat het moet – dan zie ik al mijn criticasters van vandaag graag terug en dan zullen we wel eens zien wie er op zijn of haar moeder lijkt.’

Ik kan alleen maar diep respect voor je opbrengen. Voor jou en je zusjes maak ik een diepe buiging en ik ben blij dat ik niet in jouw schoenen sta. Niet alleen vandaag maar helemaal nooit hoop ik die schoenen aan te  hoeven trekken.

Lieve Amalia, je bent prachtig en je hoeft alleen maar in de spiegel te kijken om dat te zien. En de mensen die er anders over denken? Die projecteren hun eigen onzekerheid op een meisje van 14 en dat maakt ze tuig van de richel. Plebs waar op neergekeken dient te worden. Vanuit een gouden koets. Met een kroon op je hoofd.