We Are Here heeft zelfs geen recht op een kraakpand

Ook ik heb vroeger in een kraakpand gewoond. (Meisje, verliefd - officieel woonde ik nog bij paps en mams.)

Ik loog stoer dat ik zelf had gekraakt.

Kraken mocht toen ook al niet - maar uw rechtstaat is de mijne niet en kapitalisme is crimineel - en wij, krakers, waren stadshelden. Voor wie precies weet ik niet meer; ik geloof dat de tijdgeest ons die medailles opspeldde.

Kraken was al een beetje revolutie maken, en als de 'pigs' ons het pand gingen uitslaan, was dat een mooi voorbeeld van nazisme.

Maar voordat de politie kwam, zat ik al bij moeders thuis boterhammen met pindakaas te eten, want dat eten revolutionairen graag.

Thans wordt er in Amsterdam gekraakt door een groep die zich 'We Are Here' noemt. Het zijn uitgeprocedeerde asielzoekers. Ze hebben niks, geen papieren, geen toekomst. Moeten ze aan hun lot worden overgelaten?

Hier wringt het.

Ook de uitgeprocedeerden zeggen: "Uw rechtstaat is de onze niet." Ze zijn immers uitgeprocedeerd maar willen toch hier blijven.

Ik snap ze. Maar hier blijven en onze rechtstaat niet accepteren, stelt mijn empathie voor een dilemma.

Mensen in nood helpen: prima. Maar wie hier welbewust naar toe is gekomen, gegokt heeft om hier te mogen blijven en door de rechter in het ongelijk wordt gesteld, heeft domweg geen recht op een huis, of een uitkering, of wat dan ook. Zelfs niet op een kraakpand.

Hij dient te vertrekken.

Onmenselijk?

Dat lijkt misschien zo, maar is het niet. Wanneer we uitspraken van rechters onmenselijk achten en wetteloosheid toestaan 'omdat we die mensen zo zielig vinden,' dan maak je daar je eigen rechtstaat mee kapot. Kraken is bij wet verboden.

Dat de krakers van 'We are here' iets doen wat niet mag, lijkt me evident.

Stel dat de gemeente ergens een containerdorp begint en daar de uitgeprocedeerden stalt om zo onlusten te voorkomen. Mag dat dan wel? Nee. Je gaat dan toch in tegen iets wat de rechter heeft geoordeeld.

Je kunt de wet veranderen en stellen: iedereen is hier welkom, maar zolang dat niet het geval is, moeten uitgeprocedeerden weg. Hun noodzaak om hier te blijven is er niet.

Ook ik wil best af en toe mijn hand over het hart strijken bij iets onrechtvaardigs.

Inderdaad, slechts af een toe. Als we ons medelijden laten rechtspreken en niet de rechter, dan stellen wetten niks voor.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl