Als de dood? (zorgethiek.nu)

Uit het artikel:
[Weten waar je zelf staat, kan helpen anderen te begrijpen. Maar ook om je eigen blinde vlekken te trainen. Misschien begint een echte verandering dan ook pas bij het zelfbewustzijn. Hoe staan we zelf tegenover de dood? Bij welke groep horen we zelf? De test is voor iedereen beschikbaar: ]

http://www.doodgewoonbespreekbaar.nl/Welk-type-ben-jij/De-pro-actieve

Goed stuk.

Toevallig vandaag mijn belangrijke papierenmap opgeschoond.
Vertelde mijn dochter van 12 welke papieren ze erin kon vinden..
Vraagt ze me: waarom vertel je dat?
Alsof ik van plan was mezelf iets aan te doen....!
Nah!
Het is geen dagelijks gesprek onderwerp maar ik vind het wel belangrijk om hierover te kunnen praten.

Ik praat er ook nogal makkelijk over, dit in tegenstelling tot mijn partner die wat dat betreft liever zijn kop in het zand steekt en echt panisch is voor de dood.
Het hoort bij het leven en niemand ontkomt er aan dus waarom dat onderwerp ontwijken?

Niets lucht zo op als je weet dat de dood nooit in 1 klap aan je verschijnt.
Doodgaan heeft alles te maken met kunnen loslaten.

@4
[ Niets lucht zo op als je weet dat de dood nooit in 1 klap aan je verschijnt.]
Ik denk nu aan meerdere overlijdens waarbij dat toch wel degelijk het geval was........

Toen ik 21 was stierf mijn 55e jarige vader , ik weet dat nog als de dag van gisteren de echte klap kwam pas een jaar later , toen ik ook nog probeerde te solliciteren , en achter mijn autisme kwam , met een heel harde klap , ik heb de dood van mijn vader nooit verwerkt en zal het nooit doen.

Het mooie van de dood is dat zo lang je leeft niet dood bent.
Dus dan hoef je er niet over in te zitten.
En als je dood bent hoef je er ook niet over in te zitten.
Want dan ben je het al!

En denk niet dat dood gaan te moeilijk is.
Het is tot dusver iedereen gelukt zonder diploma……

* Verwijderd door de redactie *

Dood ...gaan ...
is erg .

Doch sterven is heel menselijk .