Politieke propaganda maken doe je zo: je sluit je aan bij een politieke partij (in dit geval DENK) en als het er op aankomt maak je veel stampij en ophef over een zaak die precies past bij de ideologie van jouw partij. In dit geval DENK, dus in dit geval gaat het om met veel kabaal ‘opstappen’ uit de medezeggenschapsraad van een hogeschool omdat de nieuwe rector een ‘witte man’ is. Terecht verder, want iedereen weet dat DENK tegen ‘witte mannen’ is en voor ‘niet-witte vrouwen mannen’.
Dan komt de grote truc: je moet een medium zoeken waar ze ofwel zo weinig journalistieke kwaliteiten bezitten dat ze niet doorhebben dat jouw goedbedoelde acties 100 procent ideologisch zijn gemotiveerd ofwel waar ze bereid zijn dergelijke belangrijke feiten weg te laten omdat ze nou eenmaal exact dezelfde ideologische agenda hebben als jij. Of beiden.
Enter Het Parool. Daar werken niet alleen journalisten die zelfs de Pravda nog te feitelijk en te rechts zouden vinden maar daar zijn ze ook niet zo heel erg van de journalistieke kwaliteit. Een beetje laffe reuring, een columniste of driehonderd die over dode baby’s, dode ouders, dode echtgenoten schrijven en het is al snel goed qua journalistieke inhoud. En, fijne bijkomstigheid, bij het Parool doet ‘afkomst er niet toe’ als het bijvoorbeeld gaat om een Marokkaan die op het Stationsplein op mensen inrijdt, maar als het gaat om een HvA-student die boos is over witte mannen wordt de ‘Marokkaanse afkomst’ juist wél benoemt.
Dus BINGO! voor Achraf El Johari, nummer 8 op de lijst van DENK-Amsterdam. Het Parool duwt de ideologische DENK-propaganda moeiteloos door als ‘nieuws’, stelt geen vragen, doet geen onderzoek, vermeldt geen relevante feiten. Het Parool: altijd vol op de linkse nuance, behalve als het niet past in de eigen ideologische agenda.
Gratis politieke reclame in een ‘kwaliteitscourant’, het blijft onbetaalbaar.
Je zou er haast DENK van gaan stemmen. Of je Parool-abonnement er voor opzeggen.
