Zo maak je de beste lasagne

We schrijven 1988. In Nederland droegen we getoupeerd Adam Curry-haar en iedereen was gehuld in veelkleurige tenten met schoenendoosgrote schouderstukken.

Ik studeerde Nederlands en behoorde tot een hecht eenkennig studiegroepje dat elke dinsdagavond bij elkaar kwam, steeds bij iemand anders. We noemden ons 'de lasagneclub' omdat we drie jaar lang zonder uitzondering lasagne maakten en geen enkele behoefte hadden aan iets anders. Allemaal deden we mee aan de eeuwigdurende lasagnecompetitie: wie maakte de lekkerste variant?

Natuurlijk waren er studiegenoten die lasagne bereidden met behulp van een kant-en-klaarmix, maar die was niet te nassen. Er waren ook avonturiers die dezelfde mix gebruikten en daaraan ingrediënten toevoegden. Dat ging soms goed, maar nog veel vaker mis. 

Zo was ik de uitvinder van een lugubere 'bietenlasagne', met reepjes rode biet tussen de pastabladeren en bereid met rode wijn in plaats van water. Zelf was ik tevreden over mijn bijdrage aan de wereldgastronomie, maar mijn studiegenoten hingen vaak met maagepilepsie boven de pot als ik had gekookt. Ik probeerde mijn variant te vervolmaken, wat jammerlijk mislukte.

Nu bestaat lasagne al sinds de middeleeuwen, waar er in Italië meerdere varianten bestonden, sommige volgestopt met ingrediënten (bieten hoorden daar niet bij), andere lijkend op de lasagne zoals wij die heden ten dage nog eten: met een dikke vleesbrij en een witte saus.

Uiteindelijk bleek voor onze club de lekkerste lasagne te komen uit... Zwitserland. De winnaar van onze competitie was namelijk een meisje genaamd Regine, dat au pair in Zwitserland was geweest, en daar voor een gezin had moeten koken. Bij de bereiding haalde ze een knoflookteen langs de wanden van haar ovenschaal, gebruikte ze meerdere Zwitserse kaassoorten en maakte ze een bechamel gemengd met geraspte kaas. 

Na aandringen wist ik Regines recept te bemachtigen en een paar jaar ben ik verslaafd geweest aan het eeuwenoude gerecht. Tegenwoordig eten we het bijna nooit meer, want mijn vrouw en kinderen malen er niet om.

Heel soms schiet me zomaar het clublied van onze oude studiegroep te binnen, dat we zongen als we bij elkaar zaten. Op de wijs van het voetballied van André Hazes hadden we tekst 'Wij houden van Oranje' aangepast tot: 'Wij houden van lasagne.' Met weemoed denk ik terug aan die lasagnejaren.

Regine heeft beloofd haar gerecht deze zomer te maken voor onze oude studiegroep. Hier alvast mijn versie.