Het wordt tijd dat PvdA en GroenLinks samen opgaan in een brede progressieve volkspartij
PvdA en GroenLinks moeten nu echt samen opgaan in een brede progressieve volkspartij, betoogt GroenLinks-stemmer en historicus Mathieu Peulen.
Zo zoet de overwinning smaakt bij GroenLinks, zo zuur zijn de druiven voor de PvdA. Er heerst alom verbijstering bij de grootmacht van weleer, na de gemeenteraadsverkiezingen. Het volk zou geen boodschap meer hebben aan de sociaal-democratie.
Toch is de links-progressieve gedachte springlevend. Dat laat de historische zege van Klaver zien. De reden dat de PvdA niet scoort is vooral een imago-probleem. De Partij van de Arbeid maakt op veel links-progressieve kiezers een ouderwetse en stoffige indruk, terwijl GroenLinks juist fris en energiek zou zijn.
Het is saillant te weten dat de Partij van de Arbeid in 1946 juist is opgericht als frisse nieuwe naam voor de oude SDAP. De partij zou de arbeider emanciperen. Zo geschiedde. De arbeider werd mondiger, welvarender en stootte veelal door naar de middenklasse. De individualistische VVD werd de nieuwe volkspartij. De geëmancipeerde burger bleek vooral aan zijn eigen belangen te denken. De flatscreens en iPhones doden het idealisme van weleer.
De moderne arbeider stemt vooral PVV en SP en heeft geen goed woord over voor PvdA'ers: 'zakkenvullers' zijn het. Zij vergeten dat diezelfde 'zakkenvullers' decennia met bloed, zweet en tranen hebben gevochten voor de arbeiders. Denk aan Drees, de WW, AOW en WAO.
Heren Asscher en Klaver, laat jullie ego varen, verzoen je
Ontgroeid
Het is wrang, maar de PvdA en de traditionele arbeider zijn elkaar totaal ontgroeid. De tragische teloorgang van de PvdA gaat bovendien verder met de leegloop van migranten naar partijen als Denk en Bij1. Terwijl de PvdA zich blind staart op traditionele thema's, gaat GroenLinks er met de moderne linkse kiezer vandoor.
Zo is GroenLinks voor autovrije binnensteden terwijl de PvdA kiest voor een 'autoluwe' variant. Duurzaamheid, dat verklaart naast het frisse imago van GroenLinks en zijn energiek genoemde leider Jesse Klaver de historische zege van GroenLinks.
Fascinerend is de gedachte dat het idee van een links-progressieve partij allesbehalve nieuw is. In 1970 stelde Hans van Mierlo een Progressieve Volkspartij voor: een fusie tussen PvdA, D66, PPR en PSP. Het scheelde weinig of deze was er gekomen. Enkele orthodoxe PvdA'ers lagen dwars. Zij weigerden 'het socialisme te verloochenen'.
Links is inmiddels gedecimeerd. Toch gloort er hoop aan de horizon. Landelijk scoren de PvdA en GroenLinks beide zo'n 14 zetels in de peilingen. De VVD staat op 26. Samen zouden ze dus in één klap de grootste partij van het land kunnen worden. Met Jesse Klaver en Lodewijk Asscher heeft deze partij twee ideale leiders.
Linkse symbiose
De energie en idealisme van Klaver in combinatie met de ervaring en charisma van vaderfiguur Asscher. Groningse socialisten verzoenen zich met de progressieve stedeling. De ultieme linkse symbiose.
Laten we het voorbeeld volgen van KVP, ARP en CHU, ooit. Landelijk konden zij door ontkerkelijking geen vuist meer maken en ze verzoenden zich in 1980: het Christelijk Democratisch Appèl (CDA). Hiermee waren zij uit het niets de grootste van het land.
In de jaren die volgden was deze partij steevast aan de macht. Klaver riep woensdagavond na zijn triomf in de 'bakfietssteden' dat hij GroenLinks wil laten uitgroeien tot een 'brede volkspartij'.
Dat gaat hem zonder de PvdA niet lukken. De landelijke opmars blijft al een jaar steken op 14 zetels. Heren Asscher en Klaver, laat jullie ego varen, verzoen je, anders zullen jullie niet meer meemaken dat een linkse partij de grootste wordt tijdens landelijke verkiezingen.
Hoe mooi de overwinning van GroenLinks in de grote steden ook is, landelijk slaan het helaas geen deuk in een pak boter. Het land écht veranderen óf in de oppositiebanken werkloos toezien hoe rechts ons land vernielt? De keuze is simpel.
Lees ook
De naam PvdA heeft aan aantrekkingskracht ingeboet. Op lokaal niveau werkt de partij al steeds vaker samen met GroenLinks, D66 of lokale partijen onder een nieuwe, lokaal klinkende naam.
GroenLinks vierde feest na de gemeenteraadsverkiezingen, terwijl de PvdA de gifbeker verder moest leegdrinken en de SP daarvan opnieuw niet profiteerde. Een ruk naar links is tegenwoordig een ruk naar groen.