Steeds weer belandt Labour-leider Jeremy Corbyn in antisemitische armen
Labour-leider Jeremy Corbyn ontkent fel antisemiet te zijn, maar flirt veelvuldig met mensen wier antisemitisme boven elke twijfel verheven is. Een test voor links, aldus New York Times-columnist Bret Stephens.
Als je Jeremy Corbyn op zijn woord gelooft, is de leider van de Britse Labourpartij geen antisemiet. Het is alleen zo dat Corbyn, net als de priester uit het Wilde Westen die toevallig altijd terechtkomt in Fannie Porters huis van zekere reputatie, de rare gewoonte heeft om in de armen te struikelen van de mensen die de Hebreeërs niet zo genegen zijn.
Corbyn heeft opnieuw te maken met publieke protesten en scherpe kritiek, nu deze week duidelijk werd dat hij in 2012 vraagtekens plaatste bij de verwijdering van een muurschildering in Londen van Kalen Ockerman, die eruit ziet als een scène uit de Protocollen van de Wijzen van Sion. Hij beweert nu, weinig overtuigend, spijt te hebben dat hij niet ‘beter naar het beeld’ gekeken heeft.
Naar blijkt was hij ook lid van verschillende Facebookgroepen, waarvan er één ‘posts publiceerde over de Rothschild bankiersfamilie, Joden die organen roven, en theorieën die Israël verbinden met IS’, volgens the Jewish Chronicle uit Londen. ‘Als ik [antisemitisme] gezien had’, zegt Corbyn, ‘dan had ik dat meteen aangevochten.’
Dit was nauwelijks een maand nadat Corbyn een Facebookpost publiceerde inzake de Holocaust Herdenkingsdag zonder vermelding van Joden of antisemitisme. Na publieke verontwaardiging hierover, publiceerde hij nog een bericht waarin hij wél gewag maakte van ‘onze Joodse broeders en zusters’.
Rond deze tijd maande een document van Labour zijn leden om pogingen Hezbollah in Groot-Brittannië te verbieden af te wijzen. In 2009 had Corbyn de Libanese terreurorganisatie, samen met de Palestijnse terreurgroep Hamas, ‘vrienden’ genoemd. Zeven jaar later verduidelijkte hij dat hij slechts ‘inclusieve taal’ had gebruikt, die hij ‘achteraf bezien liever niet had gebruikt’.
Corbyn ontmoette in 2009 ook Dyab Abou Jahjah, een Belgisch-Libanese activist wiens Arabische Europese Liga eerder een cartoon had gepubliceerd die de Holocaust ontkende. Corbyn zei eerst dat hij de activist nooit had ontmoet, maar werd er toen aan ‘herinnerd’ door een foto van de twee samen. ‘We hebben, denk ik, twee keer samen geluncht of ontbeten’, zei Abou Jahjah, ‘dus ik kan niet zeggen dat de heer Corbyn een persoonlijke vriend is, maar hij is zeker een politieke vriend.’ Later kreeg Abou Jahjah een verbod Groot-Brittannië te betreden.
Dan was er nog Corbyns band met de anti-Israëlische groep Deir Yassin Remembered, opgericht door Holocaustontkenner Paul Eisen. Corbyn was aanwezig bij verschillende bijeenkomsten van de groep. Recenter claimde hij dat Eisen geen Holocaustontkenner was toen hij hem kende.
En zo gaat het maar door. Corbyn ontving 20 duizend Britse pond om op het Engelstalige Iraanse Press TV te verschijnen. ‘Ik kon een aantal mensenrechtenzaken aan de orde stellen, niet alleen in Iran maar ook in andere landen’, luidde zijn rechtvaardiging. Hij verdedigde de toen Anglicaanse prediker Stephen Sizer, berucht om zijn felle antizionisme, tegen beschuldigingen van antisemitisme. ‘Zulke kritiek’, schreef Corbyn, ‘is onderdeel van een breder patroon van het demoniseren van diegenen die op durven te staan en zich uitspreken tegen het zionisme.’ Als ‘stem die gehoord moet worden’ prees hij in het openbaar de islamistische prediker Raed Salah, die heeft gezegd dat Joden heidens bloed gebruikten voor religieuze doeleinden.
Tot hij drie jaar geleden partijleider werd, flirtte Corbyn trots en tartend met zijn connectie met mensen wier antisemitisme boven elke twijfel verheven is
Maakt dit alles Corbyn tot antisemiet? Niet noodzakelijkerwijs. Hij ontkent het fel. Je weet nooit zeker wat zich in iemands hoofd of hart afspeelt, tenzij hij het je recht voor zijn raap vertelt. Motieven kunnen complex zijn. Zelfbedrog kan een rol spelen.
Maar wat maakt het uit? Corbyn is 68 en zit al 35 jaar in het parlement. Hij is doorgedrongen tot de top van de Britse politiek. Tot hij drie jaar geleden partijleider werd, flirtte hij trots en tartend met zijn connectie met mensen wier antisemitisme boven elke twijfel verheven is. Je kunt eens per ongeluk in Fannie Porters huis terechtkomen en het een eerlijke vergissing noemen. Corbyn kwam er zes keer terecht. Onoplettendheid is allang geen excuus meer.
Corbyn wil nu ineens Joodse leiders ontmoeten en zegt dat hij ‘de pijn die is aangedaan oprecht betreurt’. Let op de passieve stem. Ondertussen bereikten antisemitische incidenten in Groot-Brittannië vorig jaar een hoogtepunt. Corbyns opkomst is er niet de oorzaak van, maar wel een symptoom. Landen die geven om de veiligheid van hun Joden promoten geen leiders die daarover hun hele carrière hun schouders ophaalden.
De verkiezing van Donald Trump heeft terecht tot grote zorgen geleid over de unieke bedreiging die hij vormt voor burgervrijheden in de vrije wereld. Maar Jeremy Corbyn kan de volgende Britse premier worden, tot groot genoegen van progressieven aan beide kanten van de oceaan. Nu komt een vuurproef voor mondiaal links: als links Corbyn vrijuit laat gaan, heeft het geen eerlijke zaak meer tegen Trump. En kan het evenmin nog aanspraak maken op moreel respect.