Ik herken mezelf zelden in discussies op tv

Met stijgende verbazing heb ik maandag het gesprek tussen Shula Rijxman en Matthijs van Nieuwkerk in De Wereld Draait Door gevolgd. Met stijgende ergernis, beter gezegd. De eerste pleit na de 'onverwachte'overwinning van Trump in Amerika voor het laten horen van meer en andere geluiden bij de Nederlandse Publieke Omroep. En wat zegt Matthijs van Nieuwkerk vervolgens bloedserieus? Dat daar misschien een rol ligt voor Frans Bauer. Pats, weer zo'n vooroordeel.

Als je van Frans Bauer bent dan ben je natuurlijk ook laagopgeleid en stem je PVV. Vooruit, dan geven we hem een programmaatje erbij en klaar weer. Maar zo eenduidig is het natuurlijk niet. Om mezelf als voorbeeld te nemen: ik zing Heb je even voor mij woord voor woord mee, haat Bananasplit, ben hoogopgeleid, heb een goede baan, stem geen PVV en toch maak ik me zorgen om Nederland.

En schud ik vaak mijn hoofd als ik naar programma's als DWDD en Pauw kijk. Waarom? Omdat ik me zelden in de discussies daar herken. Als het in Pauw gaat over de afschaffing van Zwarte Piet bij RTL, zitten daar vier, vijf mensen aan tafel die dat hoog tijd vinden. De ene persoon die nog durft te zeggen dat hij er moeite mee heeft, wordt nog net niet gelyncht.

Toegegeven, het was niet het beste optreden van Halbe Zijlstra, maar hij had het tegen die overmacht nooit gewonnen. Terwijl hij de mening verkondigt van meer dan tachtig procent van de Nederlanders. Is het dan vreemd dat die overgrote meerderheid zich niet meer vertegenwoordigd voelt door de tv en politiek in dit land?

Nog een voorbeeld: Trump vorige week in De Wereld Draait Door. Twee avonden lang zaten daar allerlei bekende koppen aan tafel die stomverbaasd waren en hun afschuw uitspraken over hem.  Amerika was gek geworden. Jort Kelder, die nog een dappere poging deed om uit te leggen waar de sympathie daar voor Trump vandaan kwam, werd fel geattaqueerd door Felix Rottenberg.

Kelder sprak met veel te veel respect over Trump, vond hij. Want het is een racist. En een vrouwenhater. Klaar. Laten we vooral geen poging doen om te begrijpen waarom al die Amerikanen zo teleurgesteld zijn dat ze hun laatste hoop op iemand als Trump vestigen.

Terwijl: voor wie Jensen kiest voor Amerika heeft gekeken, was die overwinning van de oranje brulboei helemaal niet zo verrassend. Dan Pauw, afgelopen vrijdag. Daar zat een stel gewone Nederlanders aan tafel, die zichzelf hadden gemeld bij de talkshow. Omdat ze teleurgesteld zijn in het eenzijdige geluid dat ze krijgen voorgeschoteld. Maar hij zette hen tegenover Pechtold, de beste debater van ons land. Bepaald geen eerlijke strijd.

En dan heb ik het nog niet over de vaak neerbuigende toon van Pauw en smalende glimlachjes bij hem, Pechtold en andere gasten. Ik zag ze denken: och, die gekkies. Maar dat die mensen het soms slecht verwoorden, hun ongenoegen niet altijd kunnen staven met cijfers of een afwijkend uiterlijk hebben, wil niet zeggen dat ze dom zijn en asociaal of per definitie ongelijk hebben.

Echt, er is nog een wereld te winnen bij de NPO. Dat kan door een nieuwe, rechtsere talkshow. Maar liever nog door een meer afgewogen gastenbeleid bij de twee meest beeldbepalende praatprogramma's in plaats van de overbekende links-intellectuele coterie die er vaak zit. En daar heeft Frans Bauer helemaal niets mee te maken.