‘Amsterdam verrechtst: wat moet de beste Marokkaan nog doen?’

“Je mag meepraten en meedenken, maar als er iets besloten moet worden is het een ander verhaal”, vertelt Mourad Taimounti, DENK-lijsttrekker in Amsterdam, over de gang van zaken in zijn stad. “Dan krijgt men de vraag waar je oorspronkelijk vandaan komt. Of je vader of tante, waar die vandaan komen.”

De 37-jarige Marokkaans-Nederlandse Taimounti is helemaal klaar met dat in het hoekje gedrukt worden in Nederland. “Ik ging naar school, werkte, ging de politiek in, was actief in de wijk en blijkbaar was dat nog steeds niet genoeg. De lat werd steeds hoger gelegd. Elke keer moest ik weer uitleggen dat ik alles al deed wat van mij verwacht werd.”

Volgens de lijstaanvoerder zou dat in een (voormalige) progressieve en linkse stad als Amsterdam niet mogen gebeuren, althans zo zou men denken. “In zo’n grote en diverse stad – 52 procent heeft een biculturele achtergrond – zou zoiets niet eens ter discussie moeten zijn. Toch is het niet zo. In de afgelopen tien jaar is er sprake van een enorme verrechtsing, zelfs in Amsterdam.”

FvD heeft in Amsterdam de ruimte gekregen om een enge boodschap te vertellen en tweedeling te creëren, stelt de Amsterdamse DENK’er. “Daar moet een tegengeluid voor komen. Niet meer zwijgen. Er wordt gezegd ‘jullie moeten meedoen’ en wel tegen iemand die al meedoet. ‘Jullie moeten de ruimte nemen’. Als die geboden wordt. Ik heb een hele wijze boodschap aan mensen die dat zeggen: Ik wacht niet totdat ik die ruimte krijg, ik pak de ruimte. Als ik dat doe, moet je eens voorstellen wat de generaties na mij gaan doen. Die horen hier bij, zijn hier opgegroeid. Het is hun land. Het maakt niet uit of je donker, wit, zwart, groen of paars bent of wat je afkomst ook is.”

Acceptatie

Je werkt hier, draagt je steentje bij, waarom is het nog steeds zo’n probleem om trots te zijn waar je vandaan komt?, vraagt Taimounti zich af. “Alles heeft weer met integratie te maken. Integratie is een lelijk woord op dit moment. Er is alles gedaan om te voldoen aan het plaatje dat we volwaardige Nederlanders zijn. We betalen belasting, soms zelfs teveel, zeg ik als ondernemer. We hebben kunstenaars, schrijvers, dokters, rechters, artsen, advocaten: we doen volwaardig mee. Onze kinderen gaan naar dezelfde scholen. We betalen hetzelfde tramkaartje, wat overigens te duur is.”

En terwijl men zo meedoet, is het nog steeds een probleem. “Dan denk ik dat het toch aan de andere kant ligt. Dus een probleem op het gebied van acceptatie. In Amsterdam willen we daar keihard tegen strijden. Ik begon het eng te vinden: lag het nou echt aan mij? Het lag zo diep dat je aan jezelf ging twijfelen. Of ik meer moest doen. Op een gegeven moment is het klaar.”

Beste vrijwilliger

De DENK-lijsttrekker vertelt ook over zijn vader, in 2003 gekozen tot vrijwilliger van het jaar in Amsterdam. “Zo’n grote ‘Champions League’-beker heeft hij staan in de woonkamer. Jarenlang pal in de woonkamer, vol trots. Iemand die van het gejuich uit het raam sprong toen Nederland scoorde tegen Brazilië in 1994 -het wordt 2-2-. Ik hield hem vast aan zijn voeten, die man juichte door. Dolgelukkig om die gelijkmaker.”

“En nu? Die vader heeft het nu afgesloten. Heeft een schooltje: begeleidt kinderen, helpt vrouwen. Dat stukje over integratie is hij het zat. Hij zegt: wat moet ik nog meer doen? Die man zie ik niet meer juichen voor het Nederlandse elftal. Dat doet mij pijn. Is die man veranderd, of de omgeving?”

“De omgeving. Dit is geen loyaliteitsdiscussie. Ik voed hier mijn kinderen op. Hoe loyaal ben ik aan een land als ik mijn kinderen hier laat opgroeien en hier naar school stuur? Mensen kiezen om hun kinderen in het buitenland te laten studeren. Ik stuur ze hier naar school, breng ze hier naar de voetbalclub. Ik investeer hier. Ik zorg ervoor dat mijn kinderen hier een bijdrage gaan leveren. Hoe loyaal ben je dan? Mij betreft: ultieme loyaliteit”, aldus Taimounti.

© Turksemedia.nl – Alle rechten voorbehouden | TMC | Gepubliceerd: 18-03-2018