'D66 wijst na vier jaar bestuur nog steeds naar boeman PvdA'

Wat wil D66 eigenlijk voor elkaar krijgen in Amsterdam? Ondanks grote woorden, inspirerende beloften én vier jaar college van b. en w. hoor je lijsttrekker Reinier van Dantzig nog steeds klagen over de erfenis van de PvdA, die 'verantwoordelijk is voor elke steen die de afgelopen zestig jaar gelegd is.'

Op zich begrijpelijk, na decennia sociaaldemocratische dominantie, maar ook een zwaktebod van de kant van de Democraten, die al jaren de kans hebben er iets anders van te maken.

Dat is de afgelopen vier jaar echter niet helemaal gelukt. Vandaar misschien het doorlopende geklaag over de PvdA. De problemen op de woningmarkt zijn eerder groter dan kleiner geworden en hetzelfde geldt voor het toeristenprobleem.

Coalitie genaaid
De hervorming van de erfpacht is op een klucht uitgedraaid, en de weerzin tegen sociale huurwoningen zit de partij kennelijk zo diep dat ze bereid was op dat punt haar beide coalitiegenoten te naaien. Het feit dat de stad onleefbaar is geworden door de ontstellende hoeveelheden toeristen en hotels is lange tijd simpelweg ontkend door wethouders en raadsleden die heus wel wisten wat goed is voor de economie.

Nu gaat het in beide gevallen - woningnood en toerismeleed - natuurlijk om langdurige ontwikkelingen, maar het zogenaamde progressivisme van D66 bevat nauwelijks een antwoord op de grote uitdagingen van de stad.

Yuppig electoraat
De vijandigheid jegens de sociale huurwoningvoorraad is wat dat betreft veelzeggend. Ondanks het complete gebrek aan bewijs dat deregulatie van de woningmarkt tot een eerlijke verdeling van lasten en baten zal leiden, pleit D66 er in het huidige verkiezingsprogramma doodleuk voor om ook 'sociale huurwoningen buiten de Ring te verkopen om daarmee middensegment toe te voegen en om binnen de ring corporatiewoningen te bestemmen voor middenhuur.'

Voor wie moet dit positief uitpakken? Juist, het wat yuppige electoraat van de Democraten, dat in feite belang heeft bij verdere gentrificatie, de ontwikkeling die zo funest uitpakt voor vele oorspronkelijke stadsbewoners.

Hier tekent zich een specifiek Amsterdams belangenconflict af. De populariteit van de stad is een fenomeen waarvoor geen enkele individuele ondernemer, yup, of D66-bestuurder met de eer kan strijken. Toch lijkt men in die kringen te menen er wel de winst van te mogen opstrijken, ten koste van al die mensen die aangewezen zijn op een laag inkomen en een sociale huurwoning.