Frank nam na 20 jaar ontslag bij de bank om in de zorg te gaan werken

Het aantal banen in de zorg groeit. Dit jaar zijn er zo'n 130.000 vacatures, bleek eerder deze week uit cijfers van het UWV. Maar voor veel functies is nauwelijks iemand te vinden. De grootste problemen zijn er in ziekenhuizen, de thuiszorg en de geestelijke gezondheidszorg: daar zoekt 80 procent van de instellingen tevergeefs naar mankracht. De zorg staat te springen om mensen zoals Frank.

Eigenlijk wist hij het 20 jaar geleden al, zegt hij tegen regionale krant Tubantia. ,,Ik werkte toen een paar jaar bij de bank en speelde met de gedachte om de zorgsector in te gaan. Maar ik kreeg het niet rond. Ik wilde wel een werkleertraject volgen, maar dat verdiende slecht. Ik zou mijn huis moeten verkopen, geen vakanties meer hebben, geen leuke dingen meer doen. Ik zag mezelf al zitten op zo'n huurflatje. Heb je alles opgegeven en moet je nog maar afwachten of de zorg inderdaad jouw ding is. Dat weet je eigenlijk nog niet eens. Nee, ik vond dat risico toen te groot.''

Nu, twintig jaar later, heeft hij dan eindelijk de stap durven zetten. ,,Ja, het heeft een lange aanloop gehad", zegt hij voor hij aan zijn late dienst begint bij verpleeghuis De Elshof in Almelo. ,,Het stomme is, op mijn 18de wist ik het nog totaal níet. De zorg kwam niet eens in me op. Ik heb toen gekozen voor de HEAO, onder het mom 'dan heb je zeker een baan'."

Die keuze kan hij achteraf goed verklaren. ,,Ik kom uit een conservatief gezin in Harbrinkhoek. Een degelijke opleiding en een degelijke baan, dat werd van je verwacht. Of dat dan goed bij je paste, maakte niet zoveel uit. Misschien dat het daarom ook wel zo lang duurde voor ik de stap naar de zorgsector durfde te maken."

Bovendien had hij het te goed in zijn oude baan. ,,Als dat werk nou totaal niet bij me paste, had ik het misschien sneller gedaan. Maar ik gaf mijn werk een 7. Ik heb daar altijd met plezier gewerkt, al knaagde er op de achtergrond wel iets.''

Het keerpunt kwam op een vrijdagmiddag, ongeveer een jaar geleden. ,,In de financiële sector valt de zekerheid steeds meer weg. Alles wordt immers gedigitaliseerd. Dus ik had het er met een collega over: wat als je eruit moet? Wat is dan plan-B? Ik begon wat te mompelen over werk bij een verzekeraar of een assurantiekantoor, maar realiseerde me: daar zit ook de krimp in. En toen, op die vrijdagmiddag, viel het kwartje."

Die stap zetten, dat was heel spannend, geeft Frank toe. Maar een WC-tegeltje op het toilet bij een vriend gaf hem het extra duwtje in de rug: What if I fall? Yes, darling, but what if you fly? ('Maar als ik val? Ja, liefje, maar wat als je vliegt?') ,,Eenmaal thuis printte ik de leus groot uit en hing hem op mijn koelkast. Ik vond het zo toepasselijk, want ik had het gevoel dat ik alles opgaf. Voor mijn gevoel sprong ik echt in het diepe."

In september begon hij aan zijn deeltijdstudie op het Saxion en sinds december heeft hij een leer/werkplek in het Almelose verpleeghuis. Spijt heeft hij nooit gehad. ,,Het brengt me de zingeving dat ik in mijn vorige baan miste. Je levert echt een bijdrage aan de maatschappij. Zonder mij - of mijn collega's - komen deze mensen niet uit bed, kunnen ze niet eten en weten ze soms niet eens waar ze zijn." En het is dankbaar werk, vindt hij. ,,Als je binnenkomt, zijn ze blij dat je er bent. En als je weggaat, vinden ze het jammer. 'Wanneer zie ik je weer, jongen?' vragen ze dan. Die waardering maakt het voor mij het mooiste werk dat er is."

Lees de beste artikelen op het gebied van werk en carrière via onze wekelijkse nieuwsbrief!