National Geographic erkent eigen racistische verleden

National Geographic gaat in zijn april-editie door het stof vanwege de racistische artikelen in het blad door de jaren heen. Het tijdschrift is deze maand geheel gewijd aan racisme en voor die gelegenheid liet het onderzoek doen naar zijn eigen verleden.

"Ik ben de tiende hoofdredacteur van National Geographic sinds de oprichting in 1888", schrijft Susan Goldberg. "Ik ben de eerste vrouw en de eerste Joodse - twee groepen die in dit blad ook ooit werden gediscrimineerd. Het doet me pijn om de vreselijke verhalen uit het verleden van dit blad te delen. Maar toen we besloten deze april-editie aan het onderwerp ras te wijden, leek het ons nodig ons eigen verleden te onderzoeken voordat we naar anderen kijken."

Goldberg noemt een reeks voorbeelden, waaronder stereotiepe foto's van westerlingen die "onbeschaafde" volkeren laten zien die gefascineerd zijn door westerse technologie, zoals fotocamera's. In 1916 werden Aboriginals in een artikel over Australië "wilden" genoemd die het minst intelligent van alle mensen zijn.

Ook hield het tijdschrift veel zaken buiten het blad, zoals verschrikkingen onder het apartheidsregime in Zuid-Afrika. "De stem van zwarte Zuid-Afrikanen kwam er niet in voor", concludeert John Edwin Mason van de University of Virginia, na een onderzoek in opdracht van National Geographic.

In een stuk uit 1962, 2,5 jaar na het bloedbad van Sharpeville, waarbij 69 zwarte Zuid-Afrikanen werden doodgeschoten door de politie, krijgen de problemen van de zwarte bevolking geen aandacht. "Het enige dat zwarte mensen doen is exotisch dansen... bedienden of arbeiders. Het is bizar eigenlijk, om te zien wat de redacteuren en fotografen bewust niet zagen."

Mason stelt vast dat National Geographic weinig deed om zijn lezers iets anders voor te schotelen dan stereotypes, waar een blad als Life dat bijvoorbeeld wel deed. Maar inmiddels is er ook bij National Geographic veel verbeterd, voegt hij eraan toe.

Mason noemt als voorbeeld het initiatief van het blad om in 2015 na de aardbeving in Haïti jonge Haïtianen een camera te geven om hun eigen verhalen vast te leggen. Hun beelden zijn heel erg belangrijk, benadrukt hij.