“Mijn leven is geen leven meer, het is vegetatief. Een gevecht om het leven. Ik heb zes maanden gewacht op de amputatie van mijn ledematen, met stinkende en rottende armen en benen. Niets zal me ooit kunnen teruggeven wat ik had. Ik zal nooit nog mijn nagels lakken, ik zal nooit nog een paardenstaart maken bij mijn dochter.”

Aan het woord is de 31-jarige Magdalena Malec. Ze raakte haar beide benen, haar rechterarm en alle vingers aan haar linkerhand kwijt omdat de dokters in het ziekenhuis de tekenen van bloedvergiftiging niet hadden gezien nadat ze haar opereerden voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. “Ik vertrouw geen dokters meer en ben heel sceptisch over medische afspraken en diagnoses.”

Van 22 tot 25 december 2014 stond de Britse moeder aanhoudend in het ziekenhuis met ernstige pijnklachten en bloedingen. De dokters waren van mening dat het om een miskraam ging en stuurden Magdalena naar huis met niets meer dan pijnstillers en pilletjes tegen misselijkheid. Pas op 25 december kwamen de dokters erachter dat er meer aan de hand was.

Magdalena leed aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Dat ontstaat wanneer een bevruchte eicel zich buiten de baarmoeder innestelt. Het is een aandoening die erg gevaarlijk kan zijn voor de moeder en waarbij de foetus geen enkele overlevingskans heeft. Magdalena werd na de diagnose dan ook met spoed geopereerd, en in hun haast zag het personeel een eerste alarmbel over het hoofd: de jonge vrouw had een licht verhoogde lichaamstemperatuur, wat kan wijzen op een infectie. Dat bleek ook zo te zijn, en de onbehandelde infectie leidde tot een bloedvergiftiging.

Na de operatie ging het pas echt mis. De doorbloeding in haar ledematen begon fel te verminderen, waardoor die langzaamaan begonnen af te sterven. Bloedvergiftiging is tamelijk makkelijk te behandelen indien het tijdig vastgesteld wordt, maar bij Magdalena gebeurde dat rijkelijk laat.

Zes maanden lang moest ze wachten op de amputatie van de getroffen lichaamsdelen en ondertussen moest ze driemaal per week naar het ziekenhuis voor een nierdialyse. Behalve haar amputaties stond haar ook nog een niertransplantatie te wachten.

In die moeilijke periode ging ook haar relatie met haar echtgenoot Robert eraan onderdoor. “Ik ben alleen achtergelaten, moest alleen opnieuw leren lopen, mijn haar kammen, eten en mijn tanden poetsen. Het enige wat ik verlang is een degelijk leven leiden, maar dat bestaat uit voortdurende ziekenhuisbezoekjes, waarvan elk weer trieste herinneringen met zich meebrengt.”

“Ik ben vatbaar voor infecties omdat mijn immuunsysteem verzwakt is door de medicijnen die ik neem voor mijn nieren. Ik leer nu hoe ik moet leven met de pijn. Uitgaan en omgaan met de manier waarop mensen naar me kijken, is heel moeilijk, net als mezelf accepteren.”

Het Luton & Dunstable Universitair Ziekenhuis excuseerde zich intussen bij de vrouw en laat weten dat er een onderzoek werd ingesteld om dergelijke fouten in de toekomst te vermijden.