Michiel (65) woont al jaren in een propvolle garagebox in Asten

Hij trekt de ijzeren kanteldeur van de garagebox omhoog. Daarachter staan dozen, kledingstukken, levensmiddelen, computers, camera's, boeken en wat al niet meer tot aan het plafond opgestapeld. Michiel van Adrichem (65) laat zien hoe hij aan de linkerkant elke avond een gangetje vrijmaakt. Ergens achterin is precies genoeg ruimte voor hem om te liggen. ,,Ik heb een matrasje, daarop een veren dekbed en een deken. Regen komt hier niet binnen, sneeuw en wind wel. Maar ik heb het best lekker warm."

Heel Asten kent hem. Een vriendelijke man, doet geen vlieg kwaad, zeggen de mensen die in de omgeving van het complex met ruim zestig garageboxen wonen aan de Wolfsberg. Hij heeft een lange geschiedenis met psychiatrische aandoeningen. Al sinds begin de jaren negentig van de vorige eeuw leidt hij aan een posttraumatische stressstoornis, zegt hij zelf. Feit is dat hij meerdere malen in een psychiatrische instelling is opgenomen. Meestal vrijwillig, één keer gedwongen op last van de burgemeester van Asten. Inmiddels is hij een zorgmijder.

Hoe het ook is gegaan, sindsdien is hij dakloos. Dus betrok hij illegaal de garagebox die hij al sinds 2004 huurde van eigenaar P. Leenen, die even verderop in de Wolfsberg een doe-het-zelfwinkel runt. Leenen weet sinds enkele jaren van de bewoning van de box en zit daar, naar eigen zeggen, vreselijk mee omhoog. ,,Ik heb er slapeloze nachten van", zegt hij. ,,Ik heb Michiel gezegd: als ik er geen problemen mee krijg, dan krijg je die ook niet."

Maar er ligt nu wél een probleem. De gemeente heeft Leenen en Van Adrichem een ultimatum gesteld: op 28 februari moet het afgelopen zijn met de illegale bewoning van de box. Dat wil nog niet zeggen dat er aan het eind van de maand direct wordt ingegrepen, zegt de betrokken ambtenaar. ,,Het is nu een eerste aanschrijving, dat is een heel proces." 

Wonen in een garagebox zonder stromend water, maar wel met elektriciteit, is 'niet gezond', zegt de gemeente. Leenen is het daar mee eens. 'Het is ook gevaarlijk", vindt hij. Leenen heeft de kwestie overgedragen aan een deurwaarder. 

Van Adrichem heeft het geld om een woning te huren. Of zou dat moeten hebben. Hij heeft een wao-uitkering en binnenkort bereikt hij de pensioengerechtigde leeftijd en krijgt dan dus aow. Maar dat geld komt niet op zijn bankrekening terecht, zegt hij, door iets van computers van de uitkeringsinstantie en zijn bank die niet met elkaar kunnen communiceren, denkt hij. ,,Maar ik heb niet de energie om dat te regelen." 

Hoe nu verder? Het mooiste zou zijn als hij een huis of een kamer gaat huren, stelt  Asten. Anders is er maar één alternatief: de daklozenopvang D'n Herd in Helmond. Van Adrichem wil zijn box niet uit. ,,Dit wordt een rechtszaak. Ik ga in beroep", kondigt hij aan. 

Hij slijt zijn dagen volgens een vast patroon. 's Morgens de box uit en alle spullen die buiten zijn blijven staan weer in het gangetje proppen. Wandelen naar de Hema voor een ontbijtje. ,,Dat kost maar twee euro." Daarna naar de bibliotheek, waar hij zijn laptop op het internet aansluit en brieven stuurt. Naar de gemeente, naar een advocaat,  naar zorginstellingen. Naar iedereen en alles die volgens hem schuld heeft aan zijn situatie. 's Avonds haalt hij bij de super een kant-en-klare maaltijd die hij koud opeet. Een magnetron heeft hij wel maar die doet het niet meer. Daarna gaat hij slapen. 

,,Ik hou de deur een beetje open voor de zuurstof", zegt hij. ,,Ik kan ook niet bij het slot, dus als die deur dichtvalt, zit ik opgesloten." Een telefoon heeft hij niet. ,,Dan kunnen ze me ook niet bellen en moeten ze me wel schrijven." Een probleem: de box is geen officieel adres, dus brieven komen niet aan.