De Nederlandse staat wil haar stoep schoonhouden, ook als dat ten koste gaat van 's werelds nieuwste dumpplek

Het kan de beste overkomen: dat je buiten aan het harken bent, een beetje te woest, en dat er dan stof en bladeren en een snipper van een oude supermarktbon naar buurmans stoep fladderen en dat je het maar zo laat. Want die rotzooi is ook bij jou ongevraagd naar binnen gefladderd, jij hebt dit niet veroorzaakt, en het is sowieso altijd al een bende bij de buurman, dus wie merkt dat nou.

Je eigen afval terugnemen, niemand heeft er zin in, ook de Nederlandse staat niet. Het komen tot grensoverschrijdende afspraken over het dumpen van rijkeluisafdankertjes - olietankers, elektronica, gif, lekke dieselauto's, et cetera - in Bangladesh, Ghana of andere oorden die weleens in zwang zijn geweest als afvoerputje, is dan ook altijd een lijdensweg vol geschonden beloftes en hypocriet gelul van de bovenliggende partij.

's Werelds nieuwste dumpplek heet Noord-Syrië. Er zitten, zo berichtte dit weekend onze correspondent Ana van Es, 'duizenden' vermoedelijke IS-strijders vast in lokale gevangenissen van de SDF, het Koerdische militieleger dat met de zegen van het Westen tegen IS vecht. Onder de gevangenen veel buitenlanders: Britten, Fransen, Belgen. En Nederlanders.

Ana interviewde Redur Khalil, een SDF-commandant. Als een ietwat geïrriteerde buurman verzocht hij de Britten, Fransen, Belgen en Nederlanders om hun eigen rotzooi - 'Ik praat over mannen, over IS-strijders die hebben gedood en terreuraanslagen hebben gepleegd' - terug te nemen en zelf te berechten. En om niet driftig met de bezem te gaan zwaaien, mensen hun nationaliteit af te nemen, alles om de ellende maar bij de buurman over de heg te kunnen flikkeren.

Nederland is niet het enige land dat stilletjes hoopt dat Nederlandse terrorismeverdachten wegrotten in een Syrische cel. De Koerden op hun beurt, weten niet wat ze met de buitenlandse oorlogscriminelen aan moeten. Een Nederlander die aanslagen pleegde in Irak en in Syrië is gearresteerd: 'Hoe gaan wij hem veroordelen?', vraagt Khalil. 'Wij hebben hier geen doodstraf. Waar gaan ze daarna naartoe?'

De vuilnisman spelen voor het Westen is duur. Gevangenen huisvesten vergt medische zorg, eten en kleding, en als je het niet goed doet, heb je Amnesty International op je nek - en een vermaning van de Nederlandse regering aan je broek, want daar zijn ze goed in: met het vingertje naar de buurman zwaaien.

IS'ers terugnemen is niet alleen een kwestie van fatsoen, verantwoordelijkheid nemen voor de eigen burgers is 'verplicht', zegt Khalil. 'Dat staat in wetten en verdragen.' Maar Europese inlichtingendiensten zeggen 'Sluit dit dossier, praat er met niemand over.'

Dat Nederland geen zin in zijn eigen IS'ers heeft, is begrijpelijk. Ben je net klaar met harken, komt de buurman met een kruiwagen vol bladeren aanzetten. 'Van jouw boom.'

Vermaal ze tot vissenvoer of geef ze een nekschot in de woestijn, viel te noteren in de reacties op het interview. Hier zijn bezorgde burgers aan het woord die suggesties aandragen voor de praktische invulling van de staatsmannelijke analyse die premier Rutte een paar jaar geleden al maakte: het zou goed zijn als ze dáár zouden sterven.

Want zolang Nederland een ander de smerige klusjes laat opknappen, ver uit het zicht, en de rechtsstaat buiten werking verklaart voor afgereisde criminelen, kan het zichzelf blijven wijsmaken dat onze cultuur de beste is en onze stoep de schoonste.