Dit is mijn donorcodicil

Ben ik verscheiden, neem gerust mijn ogen,
al was het schouwspel niet altijd volmaakt.
Maar Schoonheid zagen zij: het mooiste naakt.
En ook: hoe ik de wereld heb bedrogen.
Dus geef mijn kijkers nu een nieuwe start.
Maar laat één ding met rust: mijn hart.

Neem ook mijn lever. Die is denk ik vet.
Ik vrat tenslotte puur cholesterol
en bluste dat met liters alcohol.
Mijn lever is mijn beste zelfportret.
Dus neem hem, hij is zeer apart.
Maar laat één ding met rust: mijn hart.

En neem mijn gal, die is beslist in orde!
Hij functioneerde graag voor zijn bezitter
als bitter, het verraderlijke bitter,
waardoor ik, welbeschouwd, te snel verdorde.
Gebruik mijn gal al is die zwart.
Maar laat één ding met rust: mijn hart.

Vooruit, gebruik ook maar mijn beide longen.
Ze zijn, vermoed ik, eindelijk nu schoon.
Ze haalden rustig adem, monotoon.
En gaven lucht toen ik vals had gezongen.
Ik schenk ze. Nooit was ik benard.
Maar laat één ding met rust: mijn hart.

Mijn hart behoort aan één toe: dat ben jij.
'k Was hem al kwijt, ik was hem al verloren.
'k Was zo verliefd, tot ver over m'n oren.
Mijn hart klopte constant voor jou en mij.
Ik zou het nooit, nee nooit kunnen verkroppen
als onze harten niet gelijk meer kloppen.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief. 

t.holman@parool.nl