Koos Hage markeert de gaten van de Ramp

Daarmee komen we op het project, dat Koos Hage de afgelopen jaren heeft opgezet. Hij wil alle 96 stroomgaten, die tijdens de Februariramp ontstonden, met informatiepaaltjes markeren. Of dat ook daadwerkelijk gaat gebeuren, is de vraag. De zes rond het Volkerak gelegen gemeenten - waaronder Tholen en Bergen op Zoom - hebben elkaar gevonden in de Samenwerkingsovereenkomst Waterpoort. Zij staan positief tegenover het initiatief van Hage. Ook het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk is voor het plan geporteerd. De rest van Zeeland vindt vooralsnog de kosten te hoog.

Als je de catastrofale watersnood in herinnering wilt houden, zijn markeringen van de stroomgaten noodzakelijk. Hage bezocht met oud-waterstaatsman Leendert Becu de dijk bij Bath. Becu had daar zelf geholpen met het dichten van het gat. Toen hij er niet zo lang geleden weer stond kon hij het stroomgat niet meer aanwijzen. Dijkverzwaringen hebben de sporen van de Ramp drastisch uitgewist. 

Op de dijk bij Stavenisse wijst Koos Hage: de boerderij bij de witte molen net buiten het dorp Stavenisse, daar woonde hij met zijn ouders en de voor de oorlog geboren twee broers en zus. Koos was een nakomertje, hij was vijf jaar toen de dijk het begaf. Zijn vader en oudste broer Arie waren in de rampnacht paraat bij de coupure van de haven van het dorp. Ze kwamen hem halen om bij kennissen in het dorp de nacht door te brengen. Voor hij ging zette hij zijn van Sinterklaas gekregen doos met Temsi Meccano nog hoog op het dressoir. Moeder en zus Jo wilden nog wat redderen in huis. Ze werden overvallen door het water. Koos Hage: ,,Mijn zus was een goede zwemster. Vanaf de dijk hebben mensen haar nog zien zwemmen. Ze had iets onder haar arm - dat moet mijn moeder zijn geweest. Pogingen om haar een touw toe te werpen mislukten.'' Een ooggetuige liet optekenen: ,,Met de lichten van een tractor werd op haar geschenen en ze probeerde tussen het wrakhout bij de man met het touw te komen. Maar ze haalde het niet. Die rauwe kreten van haar, die vergeet ik nooit meer.'' 

De boerderijwoning werd weggeslagen. Koos Hage: ,,Ons huis was nog jong, van 1928. Op de fundering waren strookjes draadglas gelegd om optrekkend vocht tegen te gaan. Die constructie was niet bestand tegen de dwarskracht van het water.''

Hage kwam na diverse evacuatieadressen in 1956 op de nieuwe boerderij van broer Bram in de Noordoostpolder terecht. Daar groeide hij op. Na zijn studie bouwkunde in Delft belandde hij in Rotterdam, waar hij tot 2012 als stedenbouwkundige voor de gemeente werkte. In die functie was hij in 2010 nauw betrokken bij het project 'Brandgrens', het markeren van de grens tussen de in 1940 verwoeste stad en het gespaarde deel. 

Zo kwam hij op het idee om ook de stroomgaten van 1953 van markeringspaaltjes en -stenen met passende teksten te voorzien. Toen dat plan maar moeizaam op gang kwam, besloot hij twee jaar geleden eerst de 'Atlas van de Watersnood' samen te stellen. Nu is hij weer volop in de weer met het markeringsproject. Er is een speciale app in ontwikkeling. Voor het Watersnoodmuseum heeft hij in twee platen graniet een kartografisch monument  ontworpen van het deltagebied en de Afsluitdijk. Graniet, dat kan de tijd weerstaan.