“Ik was zeven toen ik ontdekte dat ik kanker had. Ik was te jong om volledig te beseffen wat het betekende, maar ik zag mijn vader in tranen uitbarsten en dat was genoeg om me bang te maken. Mijn moeder, Teresa, was met me naar de dokter geweest om een hoestje en lichte koorts. Ik voelde me eigenlijk oké, alleen een beetje slapjes. Toch moest ik een scan ondergaan. Later verzamelde mama de familie en zei ze dat de dokter een tumor had gevonden onderaan mijn ruggengraat. ‘Het zou terminaal kunnen zijn’, zei ze”, zo begint de getuigenis van Hannah, en dat is nog maar het topje van de ijsberg.

Plots veranderde haar leven volledig. Hannah werd verplicht een mondmasker te dragen zodat ze niet zieker zou worden door andermans bacteriën. “Ik haatte het dat mensen me anders behandelden, met medelijden in hun ogen.”

De inwoners van hun kleine dorpje in Ohio schaarden zich met man en macht achter Hannah en zamelden heel wat geld in voor haar behandeling. Een behandeling die echter nooit plaatsvond. Teresa, Hannahs moeder, was als thuisverpleegster in de perfecte positie om Hannah zonder tussenkomst van derden thuis medicijnen toe te dienen.

“Die leken het eigenlijk alleen maar erger te maken”, vertelt Hannah. “Ik begon verschrikkelijke hoofdpijnen te krijgen en voelde me altijd uitgeput. Ik moest mijn masker dragen in de klas en mama kwam langs om mijn leerkrachten te vertellen hoe ziek ik was en wat ze moesten doen als ik een hartaanval kreeg.”

Beth, de ‘spookverpleegster’

Hoewel ze op die jonge leeftijd al vrede had genomen met het idee dat ze misschien dood zou gaan, was Hannah doodsbang geworden om apart te zijn van haar ouders. Ze smeekte hen om bij hen in bed te mogen slapen, maar dat weigerde haar moeder dan weer. “Het was raar, mama nam meer en meer afstand op een moment waarop ik haar het meest nodig had.”

“Papa daarentegen wist me altijd op te vrolijken, hij overlaadde me met de genegenheid die zij me niet gaf. Door zijn job was hij vaak weg, maar hij probeerde vrijaf te nemen op dagen waarop ik naar het ziekenhuis moest. Gek genoeg werden die ziekenhuisafspraken altijd op het laatste moment geannuleerd. Dus ging ik met mijn moeder en grootmoeder. Ze gingen dan vooraf ijsjes eten met mij, en daar werd ik slaperig van.”

“Ik werd dan wakker en mama vertelde me dat de dokters me een injectie met medicijnen gegeven hadden. Op een dag werd ik wakker met een pleister op mijn onderrug. ‘Die bedekt de plaats waar je verpleegster Beth de chemo heeft toegediend’, vertelde mama. Beth kwam regelmatig langs, maar ik zag haar nooit. Ik werd gewoon wakker met pleisters op de plaatsen waar Beth me behandeld had.”

Van kwaad naar erger

“Ik had altijd lang blond haar gehad en daar was ik trots op. Maar op een dag werd ik wakker en was het allemaal weg. Mama vertelde dat Beth het afgeschoren had omdat de chemo het deed uitvallen. ‘Groeit het nog terug’, vroeg ik. ‘Nee, dat denk ik niet’, antwoordde mama zakelijk.”

Op school droeg Hannah een hoed, uit schaamte voor haar nu kale hoofd. Haar klasgenootjes huilden toen ze haar voor het eerst zonder haar zagen. Om haar te steunen, gaven de leerkrachten een ‘hoeden voor Hannah’ feestje, waarop alle kinderen een hoed droegen en vijf dollar bijdroegen aan haar behandeling.

Na een artikel in een plaatselijke krant kwamen er veel meer donaties binnen. Van de kerkgemeenschap kwam er 7.000 dollar, de plaatselijke brandweer gaf haar een puppy cadeau. “Een heel ziek, aan een rolstoel gebonden tienermeisje dat negen jaar geld ingezameld had voor haar eigen zorg, doneerde het allemaal aan mijn fonds”, aldus Hannah.

En dan moest het ergste nog komen. Op een zeker dag vertelde Teresa haar: “Je hebt nog maar enkele weken te leven, Hannah.”

“Mijn wereld stortte in en ik was zo overstuur dat ik naar een therapeut gestuurd ben om mijn nakende dood te accepteren. Die therapeut praatte met me over mijn angsten en liet me tekeningen maken van de hemel. Waar we ook kwamen, iedereen wist wie we waren. Ik haatte het, maar mama zwolg in de aandacht. Ze verliet het huis nooit zonder haar modieuze kleren, gemanicuurde nagels en perfecte kapsel.”

Gered door een leerkracht

Een van Hannahs leerkrachten had gemerkt dat haar haren weer beginnen groeien waren, en niet op de typische oneven manier waarop dat bij kankerpatiënten doorgaans gebeurt. Ze rook onraad en gaf de moeder van Hannah aan bij de kinderbescherming. Van de ene dag op de andere was de kwelling van haar nakende dood voorbij. Hannah was helemaal niet ziek.

De klacht tegen haar moeder luidde wel een nieuwe moeilijke periode in voor Hannah. Niet alleen werd haar moeder opgepakt, maar haar vader en oma ook.

Haar moeder gaf meteen toe dat ze de kanker verzonnen had en dat ze het dorp had opgelicht voor zo’n 31.000 dollar. Ze werd in een psychiatrisch ziekenhuis geplaatst en haar vader kwam vrij op borg. “Je bent niet ziek meer”, huilde hij terwijl hij Hannah knuffelde. Hoewel de man op borg vrijgelaten werd, moest Hannah toch naar een pleeggezin.

(lees hieronder verder)

Op het proces enkele maanden later werd de moeder van Hannah veroordeeld tot zes jaar cel. Haar vader bleef volhouden dat hij onschuldig was en van niets wist, maar erkende dat er genoeg bewijsmateriaal tegen hem was en pleitte toch schuldig in de hoop dat Hannah dan bij zijn zus kon wonen tot ook hij vrijkwam. Het bleek een misverstand te zijn en Hannah bracht een jaar in de pleegzorg door voor haar tante de voogdij over haar won.

Toen ze vijftien was, kwam haar vader weer vrij en ging ze bij hem wonen. “De reünie was emotioneel. Ik geloofde echt dat hij niets wist over het bedrog van mama. ‘Je hebt al die tijd in de gevangenis gezeten voor niets’, huilde ik.” Hoewel het volgens haar papa enige tijd duurde voor hun band hersteld was, zijn ze nu hechter dan ooit. “Ze is mijn kind en onze liefde is onvoorwaardelijk.”

En dan staat ze daar plots weer…

“Vorig jaar was ik aan het werk als serveerster toen de manager kwam vertellen dat er een vrouw was die me wilde zien. Mijn hart stond stil toen ik me realiseerde dat het mama was, verouderd en sjofel, een heel verschil met haar perfect gemanicuurde dagen. Ik heb haar toegeschreeuwd dat ze moest maken dat ze weg kwam. Ik wil niets meer met haar te maken hebben. Ze heeft mijn kindertijd gestolen en ik ben bang om bij haar in de buurt te zijn.”

Hannah studeert nu voor sociaal werkster om kinderen die in de pleegzorg terechtkomen, te helpen. “Omdat ik weet hoe eng dat kan zijn. Wat mama gedaan heeft, achtervolgt me nog steeds en ik denk niet dat ik er ooit helemaal overheen ga komen.”

“Ik hoop dat ik slachtoffers van mishandeling op een dag kan helpen. Ik wil dat ze weten dat er licht is aan het einde van de tunnel. Op een dag hoop ik mijn eigen kinderen te hebben en ik weet dat ik de moeder zal worden die dat monster nooit voor mij is geweest.”