Marokkanen zijn te achterlijk om een dikke auto zelf te verdienen

Onlangs publiceerde de Volkskrant weer, als vanouds, een artikel dat de onderbuik van de racist heerlijk zal strelen. In het artikel schreef de Marokkaanse Hayat dat haar Nederlandse vriend verbaasd was dat zoveel jonge Marokkaanse mannen in een dikke Audi reden (Ja, een Audi, Poeh!). Ik begin daar nu toch wel zo zat van te worden hè, dat decennia oude stigma dat je met een bruine huid niet in een mooie auto mag rijden.

Volgens Hayat heeft het gros van die heren de auto gehuurd via autoverhuur.nl, want die achterlijke Marokkanen kunnen dat ding uiteraard niet zelf verdienen. Vervolgens verrijkt ze ons met haar uitleg dat ze dit doen omdat de Marokkaanse cultuur statussymbolen belangrijk vindt en krenterigheid afkeurt. Yadi Yadi Ya, Blah blah blah, een hele rits generalisaties en stereotyperingen om de tekortkoming in haar denkwijze te onderbouwen. ‘ Armchair science ’ noemen we dat in de wetenschap. Totaal onbruikbaar, pure onderbuik en meestal lariekoek. Maar uiteraard koren op de molen van hen die het willen horen. En dat weet Hayat, die als Marokkaanse advocate ongetwijfeld in rechtse witte kringen heeft geleerd dat ze part of the group is als ze d’r eigen mensen onder de bus gooit. Zo van ‘zie mij, als ontwikkelde Marokkaanse, lekker grappen over die achterlijke mannen uit mijn groep’. Menig racist zou er een zaadlozing van krijgen.

Heb je er ooit bij stilgestaan, beste Hayat, dat er in het huidige Nederland (dus niet in 1970) verdomd veel Marokkaans-Nederlandse mannen en vrouwen leven die net als jij hard hebben gestudeerd en/of gewerkt voor hun centen? Dat we niet meer in een tijd leven waarin Marokkanen enkel migranten zijn en exclusief sociaal lage posities bekleden? Dat die Marokkaanse migranten misschien kinderen kregen? En dat ook die kinderen weer kinderen kregen? En dat die laatste generatie Marokkaanse Nederlanders een inhaalslag heeft gemaakt en vaak hoogopgeleid is? Met andere woorden, is het nooit in je opgekomen dat ‘die gasten’ die dikke bak wellicht zelf hebben verdiend?

Het is werkelijk van de zotte. Al ben ik geen Marokkaan, ik heb wel een ouder die uit Algerije komt. Met andere woorden, mijn halve uitheemse etniciteit veroordeelt mij, als hardwerkende Nederlander, tot een krotbak want een mooie auto maakt mij verdacht?  Want, licht getint?

Jawel, bruine, ken je plek. Als jij een getinte huid hebt moet je rondlopen in slobberkleren, anders komt de ‘ patserpolitie ’ je oppakken. En zorg er ook voor dat je in een roestbak rijdt, want anders ben je een crimineel. Inderdaad, melanine in je huid betekent dat je te achterlijk bent zelf aan je zuurverdiende centen te komen.

Het is van hetzelfde beschamende niveau als je afvragen hoe het kan dat een Marokkaanse vrouw als Hayat een advocatenpapiertje heeft behaald.

God, wat zouden veel mensen dat toch heerlijk vinden, die oude status hiërarchieën in stand houden. U weet wel, de tijd waarin de bruintjes zich inferieur voelden en er verlept uitzagen, ver beneden de superieure meerderheidsgroep. Jawel, het is voor sommige mensen zo ontzettend bedreigend dat ook Nederlanders met een beetje melanine in de huidcellen mooie producten kunnen kopen: Shit! Hoe kunnen we ons dan nog onderscheiden? Hoe kunnen we dan in ‘s hemelsnaam nog superieur zijn? God verhoede, nie waar?

Afijn, Hayat blijkt op dreef en gaat vervolgens ongegeneerd verder met stereotyperen door te schrijven dat haar Nederlandse vrienden geldzaken ‘wat scherper voor ogen’ hebben. Werkelijk waar, de schaamteloze generalisaties doen een intelligent mens janken. Beste Hayat, dat jouw Marokkaanse familie en vrienden zich geen raad weten met geld, betekent niet dat dit voor de rest van de Marokkaanse Nederlanders geldt. Ik ken dergelijke types in ieder geval niet, en de enige Marokkaanse Nederlanders die ik ken, zijn academisch geschoold, hebben een goeie baan of studeren nog. Jongens en meisjes die een dikke bak zouden hebben betaald met hun eigen zuurverdiende centen.

Als klap op de vuurpijl, de ironie, eindigt Hayat met het advies dat Marokkanen het spreekwoord ‘de kap maakt de monnik niet’ (oftewel, aan het uiterlijk kan men het innerlijk niet beoordelen) ter harte moeten nemen. Ja, u leest dat goed, de mevrouw die grapt dat Marokkanen hun mooie auto hoogst waarschijnlijk niet eerlijk hebben verdiend, adviseert hen om ánderen niet op het uiterlijk te beoordelen. Werkelijk, het staat er echt.

Kortom, de Volkskrant kwam as usual weer eens op de proppen met een heerlijk typetje ‘ de eigen groep onder de bus gooien om in het gevlei te komen van de meester’. Ik kan je vertellen, beste Hayat, al zou je je eigen familie nog verloochenen, dergelijke tendensen zullen je nimmer van respect voorzien. Integendeel, al zeg je wat de racist graag hoort en hij je daarom zogenaamd omarmt, tegelijkertijd zal ie op je neerkijken. Want jij bevestigt hem in het idee dat jouw etnische broeders inferieur zijn aan zijn gewaande superioriteit. Denk daar eens in alle rust over na.

Een Marokkaanse vrouw, daarentegen, die recalcitrant is en zegt dat zij, haar broeders en zusters niet aan een ander onder doen, haalt zich misschien de woede op de hals van hen die geloven in statusverschillen (lees: racisten), maar er zal niet op haar worden neergekeken. Iemand die zichzelf oprecht als gelijke beschouwt en zijn of haar achtergrond weigert te verloochenen om in het gevlei te komen van een ander, wordt zelfs door de grootste racist, al dan niet heimelijk, gerespecteerd.

Tot slot, aan al die Marokkaans-Nederlandse heren die succesvol zijn, zeg ik: gewoon lekker kopen die bak. Net als ieder ander heb ook jij het recht om een patser te zijn.