Die Zeit

Een jaar is Donald Trump nu president. Het was een jaar van moreel verval, schaamte en verontwaardiging. Een jaar van leugens, Twitterstormen - en altijd nieuwe hoop dat Trumps einde nabij was, door opstappen hetzij afzetting.

Maar het volstaat niet meer je aan deze hoop vast te klampen. Het wordt tijd voor een andere blik op deze president. Niet omdat hij zal veranderen, maar omdat zich achter de façade van het Witte Gekkenhuis een transformatie van de Verenigde Staten voltrekt - en het zou gevaarlijk zijn die over het hoofd te zien. Het land wordt in zijn naam omgebouwd, en met succes. Zeker, Trump heeft veel van zijn beloften nog niet ingelost (de Muur, de handelsstraf voor China, terugtrekking uit Iran-akkoord), maar dat betekent niet dat hij niets bereikt heeft: het inreisverbod voor een serie moslimlanden, de belastinghervorming, het onttakelen van milieuregels, een recordaantal rechterlijke benoemingen. En ook het feit dat de economie het beter doet dan in tijden is niet zomaar geluk of toeval.

Trump verandert de VS. Hij verschuift de grenzen van wat je mag zeggen en wat je mag denken. Hij vlakt het onderscheid uit tussen feiten en fantasie. Hij verdiept de kloof tussen arm en rijk, stad en land, 'zij' en 'wij'. Alleen: dat kan hem, in tegenstelling tot andere politici, niets schelen. Ook niet als de wereld in verontwaardiging uitbarst. Het enige wat telt is zijn basis.

Niemand weet wat het tweede jaar Trump zal brengen. Niets is ondenkbaar. Maar wie zijn presidentschap bekijkt als een tv-serie helpt hem alleen maar - en bedriegt zichzelf.

_{Die Zeit, Heinrich Wefing}

National Review

Een manier om Trump te begrijpen, is door de herinnering aan acht jaar Obama. Trump is de anti-Obama. De Republikeinen hebben sinds Reagan niet serieus geprobeerd de bureaucratie te ontmantelen. In kwesties als klimaatverandering, rechten van burgers, illegale immigratie, overheidsuitgaven en globalisering was het soms moeilijk onderscheid te maken tussen initiatieven van Bush, Clinton, McCain en Biden. In veel gevallen draaiden die uit op de schijnbaar onvermijdelijke opmars naar de socialistische bureaucratische staat in Europese stijl.

Sinds 1989 hoorden we een hoop retoriek, maar geen serieuze poging de steeds omvangrijker bureaucratie terug te snoeien. Weinig Republikeinen probeerden het aantal ambtenaren te verminderen, te dereguleren, de fossiele brandstofproductie radicaal uit te breiden, vragen te stellen bij de effecten van globalisering voor Amerikanen, de de-industrialisering aan te pakken, het belastingstelsel te herijken, milieuorganisaties te beteugelen, grenzen te bewaken, illegale immigratie te verminderen of transnationale organisaties ter discussie te stellen. Om dat te doen was een president nodig die zou worden gehaat door links, gedemoniseerd door de media en gekarikaturiseerd in de populaire cultuur - en slechts weinigen waren bereid zo'n rol te spelen.

Trump heeft dat allemaal gedaan op een manier die wellicht meer reaganesk is dan Reagan zelf. Deels kon hij dat doen vanwege de Republikeinse meerderheid in het Congres en ook dankzij - niet ondanks - zijn politiek incorrecte botheid, zijn sluwheid, zijn status als tv-ster, zijn beestachtige energie en zijn cynische inschatting dat tastbaar succes meer steun oplevert dan ideologie. En ja: de sjacherende Manhattan-miljardair heeft oprecht sympathie opgebracht voor de vergeten verliezers van de globalisering.

_{National Review, Victor Davis Hanson}

The Economist

Na bijna een jaar met Donald Trump als president moet je jezelf in de arm knijpen om het allemaal te bevatten. In Fire and Fury, Michael Wolffs roddelachtig relaas over het Witte Huis, dat niet zozeer Trumps verjaardag vierde maar een stomp in het gezicht was, wordt de leider van de vrije wereld geportretteerd als een monsterachtige, egoïstische kind-keizer, ongeschikt voor zijn ambt in de ogen van zijn eigen medewerkers.

Trump volgen is verslavend. (...) Maar om de balans op te maken van zijn presidentschap tot nu toe is het ook incompleet en een gevaarlijke afleiding.

Om te zien waarom het incompleet is: besef ten eerste dat de Amerikaanse economie er goed voorstaat, met een groei van 3,2 procent in het derde kwartaal. Salarisgroei voor blauweboordenwerknemers gaat sneller dan voor de rest van de economie.

Sinds het vertrek van Barack Obama is de werkloosheid blijven dalen en is de aandelenmarkt blijven stijgen. Trump heeft geluk - de wereldeconomie laat de sterkste opleving zien sinds 2010. Maar hij heeft zijn geluk een duwtje gegeven door de Amerikaanse bedrijven het gevoel te geven aan hun kant te staan. Voor veel Amerikanen, vooral voor hen die teleurgesteld zijn in Washington, klinkt de klaagzang over de acute dreiging voor heel Amerika die Trump zou zijn, als onwaar.(...)

Trump was een slechte president in zijn eerste ambtsjaar. In het tweede zou hij Amerika grote schade kunnen berokkenen. Maar de presidentiële telenovela leidt alleen maar af. Hij en zijn regering moeten op een goede manier verantwoordelijk worden gehouden voor wat ze in werkelijkheid doen.'

Human Rights Watch

Trump was in staat met decreten regressieve maatregelen te treffen - veel personen laten deporteren zonder te letten op hun diepe banden met de Verenigde Staten, nieuw leven blazen in een wreed en in diskrediet gebracht beleid van massale opsluiting van criminelen, verslappen van toezicht op wangedrag bij de politie, en inperking van wereldwijde steun voor projecten over vrouwen en voortplanting.

Maar terwijl Trump de ene na de andere autocraat omarmde, deden sommige ambtenaren van Buitenlandse Zaken, soms met steun in het Congres, hun best te voorkomen dat de beginselen van de mensenrechten, die in ieder geval enige rol hebben gespeeld bij het buitenlandbeleid van de VS de afgelopen veertig jaar, helemaal overboord worden gegooid. Zij maakten het mogelijk dat Washington nog steeds af en toe een nuttige rol speelt, zoals dreigen met gerichte sancties tegen de militaire kopstukken in Myanmar, die achter de etnische zuiveringen tegen de Rohingya-minderheid zitten.

_{Human Rights Watch, Kenneth Roth}

Er zijn Amerikanen die heel tevreden zijn over Trump: The New York Times vroeg zulke lezers hun enthousiasme in brieven uit te leggen. De toelichting van de krant: 'The New York Times is erg kritisch over Trumps presidentschap. In de geest van het open debat, en in de hoop dat het lezers die het met ons eens zijn helpt de meningen te begrijpen van hen die het met ons oneens zijn, hebben we Trump-supporters gevraagd hun pleidooien vóór hem te sturen.'

Trump leert bij

Donald Trump is geslaagd waar Barack Obama faalde. De economie doet het beter, buitenlandse tirannen zijn bang, IS is zijn gebied grotendeels kwijtgeraakt, onze ambassade verhuist naar Jeruzalem en belastinghervormingen zijn aangenomen. Sterker nog, de heer Trump leert elke dag bij, past zich aan en treedt slimmer op. Volgende aan de beurt: hervormingen van de uitkeringen! En ten slotte: de vastgeroeste belangengroepen in Washington en beide politieke partijen zijn boos en bang. Wie had kunnen dromen dat alles wat nodig is om vooruitgang te boeken visie, lef en wat testosteron zijn?

_{Steven Sanabria, Oakdale, CA}

Wildste verwachtingen

Ik heb meer tegen Hillary Clinton gestemd dan voor Donald Trump. Dat gezegd hebbende, heeft president Trump mijn wildste verwachtingen overtroffen. Ja, hij is genant. Ja, hij schopt onnodig relletjes. Maar hij heeft ook de belastinghervorming erdoorheen gedrukt, IS grotendeels verslagen, een aantal solide conservatieve rechters benoemd en het leven van Amerikaanse burgers grotere prioriteit verleend dan dat van illegale immigranten; ook heeft hij ons uit verschillende slechte internationale verdragen teruggetrokken, heeft een aantal overbodige regels geschrapt, hij zet echte druk op Iran en Noord-Korea, etc. etc. Eerlijk gezegd weet ik niet of hij dat bereikt zou hebben als hij niet een onvermurwbare publieke kwelduivel was.

_{Jason Peck, Holtsville, NY}

Privésector gestimuleerd

Ik heb op Donald Trump gestemd en ik zou dat zo weer doen. Newsflash: niet alle Trump-kiezers zijn Hillary Clintons 'deplorables'. Veel van ons zijn goed geïnformeerd en hoogopgeleid, en we hebben genoeg van de vermoeiende aandacht van de Democraten voor identiteitspolitiek, klassenstrijd en de minachting voor bedrijven en de 'rijken'. Peilingen geven Trump lage cijfers, en dat zou ik ook geven als het om karakter, persoonlijkheid en temperament ging. Maar ik zou hem hoge cijfers geven als het om beleid ging dat de privésector stimuleert - de sector die uiteindelijk de rekeningen betaalt van alle extravagante sociale programma's van de Democraten. Nog belangrijker: een complete omslag van het bedeesde buitenlandbeleid onder Obama was hard nodig.

_{David Macneil, Chatham, NJ}

In beeld
Na zijn inauguratie op 20 januari 2017 heeft Donald Trump op alle mogelijke manieren het beeld bepaald. Scroll hier door de opvallendste beelden.

Raad Trumps cijfers
Een jaar is Donald Trump nu president van Amerika. Hoeveel daalden zijn waarderingscijfers, hoeveel illegalen zette hij uit en hoeveel gingen de belastingen omlaag? Raad het zelf, in deze quiz.

Trumpfilter
Nieuws over Donald Trump: we kunnen ons voorstellen dat het nogal overdadig overkomt. Daarom verdelen we het in verschillende categorieën. Wat is echt belangrijk, wat eigenlijk gewoon business as usual en wat is vooral afleiding?