Direct naar artikelinhoud

Een interessant 'the-making of'-verhaal en het afdrukken van kritiek op eigen artikelen

Tom Vennink in Oezbekistan.

Bruiloft in Oezbekistan

Als je buitenlandcorrespondent bent en je praat met vrienden over je werk, vertel je meestal niet over de precieze mensenrechtensituatie in Oezbekistan. Eerder over hoe je op de dansvloer van een sprookjesachtige bruiloft belandde en zelfs een toespraak moest houden. Traditioneel vertelt de krant wel over die mensenrechtensituatie, maar laat de privébelevenissen en werkomstandigheden grotendeels buiten beschouwing. Dat is zonde. Waarom zou je de lezer onthouden waar je vrienden het meeste belangstelling voor hebben? En is dit niet ook een uitgelezen kans mensen te interesseren voor een verhaal of land dat ver van hun bed ligt?

Dat bleek deze week bij de reis van onze Moskou-correspondent Tom Vennink naar Oezbekistan. Zijn grote verhaal, woensdag in de krant, was uitstekend. Lezers maakten kennis met een gesloten dictatuur waar de dictator dood is en de eerste dissidenten uit de gevangenis komen. Tom sprak met enkelen van hen, onder meer op een bruiloft in een van de protserige trouwpaleizen die de laatste jaren zijn verrezen in Tasjkent. Zo vertelde hij het verhaal van het land.

Maar online voegden we daar op initiatief van de chef buitenland een stuk aan toe waarin Tom beschreef met welke overwegingen en moeilijkheden hij kampt bij zo'n reis. Compleet met foto's waarop we de correspondent op de dansvloer zagen, of het wodkaglas heffend met imposante Oezbeekse mannen. Tom vindt het goed dat hij zo eens kan laten zien hoe een artikel tot stand komt, vertelt hij vanuit Moskou. Voor mij was het bitterzoet jeugdsentiment, want toen ik net als Tom 27 was, beleefde ik als Moskou-correspondent in die contreien dezelfde grappige dingen. Voor andere mensen was het 'the making of'-verhaal ook interessant, bleek uit de leescijfers. En de grote reportage werd meteen beter gelezen dan je zou kunnen verwachten. Dat werkt dus.

Vroeger beleefde ik als Moskou-correspondent in die contreien dezelfde grappige dingen

Het opinieklimaat voor klimaatopinie

We kregen veel klachten over het opiniestuk van Simon Rozendaal dat we deze week plaatsten. Het was een reactie op twee columns van ons waarvan de schrijvers zich achter weerman Hiemstra schaarden in diens klimaatconflict met Thierry Baudet. Rozendaal, bij Elsevier zijn leven lang bezig met het klimaatdebat, aan de sceptische zijde maar met kennis van zaken, betoogt aan de hand van inhoudelijke punten dat het niet volkomen onzinnig is wat Baudet beweerde. Klimaat en Baudet, dat leidt tot dubbele verontwaardiging.

Maar wat wij deden, was kritiek op onze eigen artikelen afdrukken. Een mening die niet strookt met onze commentaarlijn. Dat is belangrijk voor een kwaliteitskrant. We plaatsen niet alles, zegt chef opinie Arnout Brouwers, er is wel degelijk een inhoudelijke toets. 'We willen geen opiniepagina van nepnieuws en desinformatie worden. Maar ook niet de kerk die de waarheid bewaakt en dicteert hoe je moet denken.'

Arnout Brouwers.Beeld Menno Pelser
We plaatsen niet alles, er is wel degelijk een inhoudelijke toets
Chef opinie Arnout Brouwers

Van onzin was hier geen sprake, constateerde de wetenschapsredactie, al kon je de interpretatie betwisten. Zoals een reactie op onze volgende opiniepagina's stelde, citeerde Rozendaal selectief uit bronnen. Toespitsen doet vrijwel elk opiniestuk, de volgende auteur corrigeert en spitst zelf ook toe. Dat tezamen vormt het debat. Ik weet nu meer van de klimaatdiscussie. Die gaat niet meer over de vraag of de aarde opwarmt, wel over hoe snel en met welke gevolgen. Sommige mensen lijken die discussie taboe te willen verklaren omdat deze gevaarlijk zou zijn. Maar wetenschap en journalistiek die discussie smoren, dat vind ik pas gevaarlijk.

Op sociale media trekken velen zich terug in de comfortzone van hun eigen gelijk en verketteren de andersdenkende. Wij vinden onderzoek en debat voorbij de eigen bubbel van belang. Zoals Arnout Brouwers zegt: 'Een krant als de Volkskrant kan juist in deze tijd een belangrijke rol spelen door een podium te bieden voor op grond van argumenten gevoerde debatten, waarin bubbels en comfortzones, evenals de schandpaal, tijdelijk worden ingeruild voor ouderwetse discussie.'

Reageren? p.remarque@volkskrant.nl

Wetenschap en journalistiek die discussie smoren, dat vind ik pas gevaarlijk