De Britse Louise werd vlak na haar geboorte in 1968 afgestaan ter adoptie. Haar moeder was een alleenstaande tiener, die haar dochtertje weinig te bieden had. Bij adoptieouders Barbara en Ian moest het meisje een goed leven en een liefhebbende familie vinden. Dat pakte echter heel anders uit.

Terwijl ze opgroeide werd ze door Barbara iedere dag onderworpen aan vreselijke straffen en wreedheden. Zo werd Louise op bed vastgebonden en gedwongen kalmeringsmiddelen te slikken. Wanneer ze in bed plaste, bezeten door angst, moest ze in het natte bed blijven liggen.

Uitgehongerd

Maar daar stopte het bij lange na niet. Louise werd ook uitgehongerd. “Ze telde vijf rozijnen, een beetje salade, een halve tomaat, een halve snee brood en wat chips. Dat was alles. Mijn eten. Dat ging iedere dag zo”, zegt ze tegen de Daily Mail. Ze onderging dit lot samen met de twee jaar oudere William, eveneens geadopteerd. De oudere zoon Kevin werd dan weer aangespoord zijn twee jongere gezinsleden te pesten, omdat zij inferieur waren. “We waren minder waard, omdat we ongewenst waren.”

“We hadden constant honger, dus leerden we – in het geniep – voedsel bij elkaar te schrapen”, klinkt het verder. “We gingen geruisloos naar de schuur in de tuin en stopten onszelf vol met kippenvoer.” Andere vaak gebruikte straffen in het arsenaal van Barbara waren Louise en William modder laten eten of hen in ijskoud water zetten.

Achtergelaten in het bos

Maar rond haar vijfde of zesde moest Louise alles in haar eentje verduren. Barbara en Ian stuurden William plots naar een weeshuis, omdat hij -in tegenstelling tot zijn zusje- een grote mond had opgezet. Louise moest daardoor veel huilen. Dat leverde haar enkel meer klappen op, onder meer met een stok en opgerolde krant.

En dan was er die keer dat Barbara haar dochter probeerde te dumpen. “Ze was sadistisch. Toen ik acht jaar was reed ze me naar een bos en liet me daar achter toen het donker begon te worden”, herinnert Louise zich. Drie vrouwen die aan het wandelen waren, kwamen het kindje toevallig tegen en brachten haar naar huis. “Barbara kon zich heel goed empathisch opstellen tegenover volwassenen en hen uitleggen hoe moeilijk het was om een kind als ik op te voeden.”

Uiteindelijk vluchtte Louise op haar zestiende het huis uit en vertrok samen met haar vriendje naar Portsmouth. In de jaren die volgden, leidde de jonge vrouw een normaal leven, waarin ze er alles aan deed om niet verbitterd te worden door haar verleden. Dat gebeurde niet. Naar eigen zeggen werd ze juist empathischer.

Verzorgen

Meer nog: Louise begon het handelen van haar moeder te begrijpen en leerde zelfs om van haar moeder te houden. Barbara had zelf een vreselijke jeugd gehad en gebruikte veel medicatie en verdovingsmiddelen. “Dat leidde tot psychoses. Ze had enorme geestelijke problemen die nooit behandeld werden”, zegt Louise.

“Zelfs toen ik thuis was vertrokken, wilde ik niets liever dan dat zij me aardig zou vinden”, zegt de inmiddels 50-jarige vrouw met een man en twee kinderen. “Ik nam haar mee uit eten en probeerde haar voor me te winnen. Toen ze oud was, zocht ik een rusthuis bij mij in de buurt. Wat ik opmerkelijk vond, was hoe blij ze was dat ik voor haar zorgde. Ik vond het geweldig toen ze me voor het eerst bedankte en wanneer we gewoon praatten en lachten.”

In 2012 stierf Barbara op 86-jarige leeftijd. “Op het einde zei ze: ‘Ik ben heel trots op je. Je hebt heel veel voor elkaar gekregen.’”