Hennie en Jo Lankhaar dreigen door het zorgsysteem uit elkaar gehaald te worden. © COR DE KOCK

Jo en Hennie (94) dreigen na 72 jaar huwelijk uit elkaar te worden gehaald

GENDEREN/WIJK EN AALBURG - Na 72 jaar onafscheidelijk te zijn geweest, dreigt voor Jo en Hennie een drama. ,,Wij worden straks als oud vuil aan de kant gezet.’’

Martijn Verwaaijen 09-01-18, 09:34 Laatste update: 09-01-18, 09:46 Bron: BD

Ze zitten vrijwel het hele gesprek hand in hand naast elkaar. Ze ogen rustig, maar dat blijkt schijn. Want als Jo en Hennie Lankhaar (allebei 94 jaar) aan hun laatste levensjaren denken, lopen de rillingen over de rug. Ze zijn 72 jaar getrouwd, hebben altijd bij elkaar geleefd, maar een drama dreigt. Want als alles tegenzit, woont Hennie straks gewoon in Genderen, maar Jo ergens anders. Dan worden ze door het huidige zorgsysteem alsnog uit elkaar gehaald.

Hennie wordt ’s nachts geregeld wakker en kan de slaap dan niet meer vatten. ,,Die vreselijke angst dat wij straks niet meer bij elkaar kunnen wonen, maakt mij geestelijk kapot. Maar hij kan niet meer bij mij blijven, want ik kan hem niet meer verzorgen. Als hij ’s nachts naar de wc moet, is er niemand die hem kan helpen. Terwijl hij heel slecht kan lopen.’’

Recht

Als we niet samen kunnen zijn, geef ons dan maar een spuitje. Dan gaan we samen weg
Jo

Jo knikt instemmend. ,,Op je 94ste heb je toch wel recht op een beetje zorg? In plaats daarvan worden wij straks als oud vuil aan de kant gezet. Na 72 jaar huwelijk hoort dat niet. Ik kan niet meer thuis wonen, dus willen wij graag in een zorgcentrum bij elkaar onze laatste levensjaren slijten. Als dat niet kan, geef ons dan nu maar een spuitje. Dan gaan we samen weg.’’

De kinderen Joop (71) en Coby (68) en schoondochter Ans (71) horen het geëmotioneerd aan, maar worden ook kwaad. ,,Dit is toch schandalig, dit kun je deze mensen toch niet aandoen?’’, klinkt het in koor.

Jo en Hennie woonden tot twee weken terug zelfstandig in woonzorgcomplex De Ruiterhof in Genderen. Maar toen Jo voor de vijfde keer in korte tijd een flinke val maakte, kon het niet langer. Jo belandde als logé in het verzorgingshuis Wijkestein in Wijk en Aalburg waar hij maximaal zes weken mag bivakkeren. Daarna moet hij terug naar Genderen. Maar volgens dochter Coby kan dat helemaal niet. ,,Ze hebben daar wel wijkverpleging, maar als er iets gebeurt, krijgen ze contact met Wijkestein hier in Wijk en Aalburg. Er gaat echter niemand heen om ze te helpen. Wij hebben al moeite om vader weer overeind te zetten, dus moeder kan dat al helemaal niet.’’

Alarm

,,Bovendien heeft mijn vader dusdanige lichamelijke problemen dat hij vaak ’s nachts naar de wc moet’’, vult zoon Joop aan. ,,Maar moeder is ook erg slecht ter been, die kan hem niet meer ondersteunen. Dan probeert hij het toch zelf en kun je erop wachten dat het alarm weer afgaat omdat hij is gevallen.’’

De vier resterende weken in Wijkestein zijn natuurlijk snel verstreken, en dan? Coby: ,,Geen idee eigenlijk. Wij hopen op een urgentieverklaring zodat zij nog een poosje samen in een verzorgingshuis kunnen wonen waar dag en nacht zorg voorhanden is.’’

Zorgindicatie

Mensen die hebben meegeholpen om Nederland op te bouwen na de Tweede Wereldoorlog verdienen toch iets meer
Dochter Coby

Maar volgens Joop hebben ze gezegd dat twee dingen tegelijk niet kan. ,,Dus hij moet eerst weer thuis zijn voordat er een zorgindicatie kan worden aangevraagd. Pas dan komt de molen in werking, dus dat gaat dan weer behoorlijk wat tijd kosten. En als die indicatie dan uiteindelijk is toegewezen, moet je ook nog maar afwachten waar er een plekje vrijkomt. Want het is wel bekend dat er overal wachtlijsten zijn.’’

Ze hopen dat er te zijner tijd wellicht voor beide ouders een plekje vrij is in een van de verzorgingshuizen in Wijk en Aalburg, Andel of Almkerk. ,,Maar ja’’, schampert Joop. ,,Dan komen ook de regeltjes van onze regering om de hoek kijken. Die zijn de laatste jaren steeds strenger geworden en de kans op samenwonen is na 72 jaar alleen maar kleiner geworden.’’

,,Ze moesten zich schamen’’, vult zijn zus hem met ingehouden woede aan. ,,Mensen die hebben meegeholpen om Nederland op te bouwen na de Tweede Wereldoorlog verdienen toch iets meer!’’

Jo en Hennie horen het allemaal gelaten aan, hand in hand. ,,We zien wel’’, berust Jo.