2017: Trump prikt alle sprookjes door
Geloofwaardigheid journalistiek ligt op apegapen
Titelfoto: : Trump bezoekt Israël. by Israel Ministry of Foreign Affairs is licensed under CC BY-NC 2.0
Ik heb de Amerikaanse politiek nooit professioneel noch privé gevolgd of hoeven volgen. Pas in het laatste stadium van de periode Obama, toen zijn minister van Buitenlandse Zaken John Kerry een toespraak hield over het mislukken van het VS-Midden-Oostenbeleid, heb ik die geheel bekeken. Mijn mond viel open.
In één klap werd mij duidelijk waarom er in het Midden-Oosten en de Levant chaos was ontstaan. Kerry was woedend vol wrok en naijver over het totaal mislukken van enige dialoog tussen Palestijnen en Israël en zag alleen een onmiddellijke machtswissel voor Syrië.
Foto: John Kerry – Pixabay CC0
Geen enkel detail over wie die macht dan toekwam of hoe dat zou moeten. Inmiddels had Rusland het vacuüm gevuld. Wrok ook dat er geen Palestijnse staat in Israël was ontstaan en dat lag aan Israël.
Kerry
Ik ben niet op de hoogte, maar ik vermoed dat hij had verwacht dat Israël de Zesdaagse Oorlog zou willen vergeten en terug zou kruipen naar de bestandslijnen van de voor de Arabieren meer succesvolle oorlog van 1948. Weliswaar verloren ze die ook, maar er zou een stukje Jeruzalem en het Joodse heartland Judea en Samaria overblijven. Kerry was verbolgen dat Israël zijn in 1967 gesneuvelde soldaten niet met het badwater weg wilde gooien voor de oprichting van een tweede terreurstaat binnen haar grenzen.
Inmiddels weten we dat, behalve dit verraad aan één van de trouwste bondgenoten van de VS, miljarden dollars aan drugstransporten naar Zuid Amerika via Iran-proxy Hezbollah werden gefaciliteerd door Obama om de Iran-deal mogelijk te maken.
Omkering
Terug naar de gebeurtenis van eind 2016 die 2017 zou bepalen, de verkiezing van Donald Trump – ook voor mij als niet volger – een totale verrassing. Ik ontbijt met Brinta en twitter en die Brinta zat op mijn schermpje toen ik zag dat Trump had gewonnen. Via social media – die waren tijdens de campagne al veel betrouwbaarder dan de vooringenomen pers – was mij wel duidelijk dat de kans op winst aanwezig was. Dit zou een heftige omkering in de wereldgeschiedenis inluiden.
Foto: Jeruzalem – Pixabay CC0
Nu kregen eerdere uitspraken door Trump tijdens zijn campagne als: ‘er waait straks een andere wind’ en – na de ridicule UNESCO-uitspraak dat Jeruzalem niets met Joodse geschiedenis te maken heeft: – ‘wacht een paar maanden en alles zal er anders uitzien’ – een andere lading. Die ochtend in november 2016 vertrok ik vol verwachting naar de Tweede Kamer.
Euforisch
Vanzelfsprekend zou er een wasstraat aan fractievoorzitters klaar staan om hun ongenoegen over deze ‘populist’ te uiten. Meer nog dan ik, die nauwelijks de publieke media volgt, was men gehersenspoeld met de voor iedereen enig mogelijke opvolger: Hillary Clinton. Terwijl ik de wereld onder mij door trapte bekroop mij een euforisch gevoel. De opschudding, de revolutie, de omwenteling deed mij denken aan mijn jeugd waarin mijn oudere broers als hippies rondhuppelend mij mooie herinneringen hadden bezorgd. Ik was te jong om mee te doen, maar heb wel alles kunnen beschouwen. Dit medium is helaas ongeschikt om hier dieper op in te gaan.
Plaagstootje
Zoals verwacht stonden de fractievoorzitters in het gelid om hun gal te spuien en de professionaliteit was weer als een grauwe deken over mij heen gevallen. Met repressieve tolerantie ondervroeg ik van links tot rechts, waarbij ik het alleen niet kon laten een plaagstootje uit te delen aan Jesse Klaver. Hij roept dat over zichzelf af.
Nadat hij voor de zoveelste keer die dag zijn ‘mafklapper’ – dat was zijn observatie van de president-elect – had opgevoerd, confronteerde ik hem met de beloofde verhuizing van de VS-ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem. Het was de laatste keer dat ik hem mocht interviewen.
Het ‘grapje’ was niet goed gevallen en ik had het misschien niet moeten doen. Het heeft mij wel verschoond van het bijwonen en verslaan van één van de GroenLinks meet-ups in aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen.
Hoofdrol
De woede van Jesse bleek dus geheel terecht. Trump levert. Dat weet de wereld van 2017 nu. De verhuizing van de ambassade en de erkenning van Jeruzalem zijn op de valreep van 2017 al feiten. De VS speelt weer een hoofdrol in de wereld en heeft het hele Midden-Oosten opgeschud. Ondertussen liegen de groeicijfers van de VS er ook niet om. UNESCO en de door de moslimwereld overgenomen VN zitten al op het strafbankje en wachten op de klappen die nog gaan komen.
De onwillige Palestijnse leiding is ontmaskerd. Het ultieme plan, dat realistisch en pragmatisch is, blaast de hele Palestijnse sprookjesfabriek op. De Jeruzalem-eis van de Palestijnen heeft veel te lang boven de markt gehangen door slap en ondeskundig optreden van onder meer de Obama-administratie. Van meet af aan zijn er door het onderhandelingstrio harde noten gekraakt met de leiding van de PLO.
Geschiedvervalsing
Zowel Trump persoonlijk als het onderhandelingstrio hebben in Jeruzalem inzage gekregen in de keiharde realiteit van de Palestijnse terreur en die is hen niet bevallen. De tegenstribbelende Palestijnse leiding heeft, naar het zich nu laat aanzien, definitief de hand overspeeld met hun negatieve reactie op het Amerikaanse vredesinitiatief. Door te lang te zijn gekoesterd in hun eigen leugens en geschiedvervalsingen hebben ze het zicht op de realiteit verloren. De reactie op de door Trump benoemde feiten over Jeruzalem, die achter de schermen al van meet af aan op tafel lagen, heeft Abbas zijn masker doen laten vallen.
De speech van Abbas in Istanboel tijdens een inderhaast bijeen geroepen OIC-zitting (Organisation of Islamic Cooperation) en de speciale zitting van de UN-Veiligheidsraad tegen Trumps beslissing hebben Trump woedend gemaakt. De plannen gaan nu door maar waarschijnlijk zonder PLO en Abbas. De financiële steun aan de PLO wordt teruggeschroefd en de Palestijnen zijn niet langer zelf nodig aan tafel. Heel dom en contraproductief van de PLO als je al maanden op de hoogte bent van hoe de hazen lopen.
Erdogan
Onze regering zag in deze klucht een uitgelezen kans om weer vriendjes met dictator Erdogan te worden. De VVD-Realpolitik had op de achtergrond Jeruzalem – hoofdstad van een bevriende natie – verkocht aan mensenrechtenschender Erdogan door in de Algemene Vergadering van de VN met het islamitische blok mee te stemmen tegen Trump. De coalitiepartners CDA en CU stelden wat vragen op om de kritische achterban kalm te houden – de erkenning van Jeruzalem staat al jaar en dag in het verkiezingsprogramma van de ChristenUnie – en zo lijkt alles weer proper en in orde. Op het Ministerie van Buitenlandse Zaken is een fles champagne ontkurkt.
Amerikaanse politiek
De Amerikaanse politiek? Ik gaf er geen zier om. Obama werd verheerlijkt, maar ik zag een ijdele popster, vol van zichzelf en zijn spiegelbeeld met een verwaarloosde buitenlandpolitiek tot gevolg. Zijn decadentie en zelfverheerlijking sloopte de binnenlandse bestedingen, de infrastructuur, export en de industrie. De USA was aan het verpauperen op meerdere fronten en voor mij het duidelijkst te zien aan de buitenlandpolitiek. Rusland, Hezbollah, Iran en de daaraan gelieerde drugssyndicaten hadden vrij spel. Amerikaanse wapens en legervoertuigen vormden het decor van ISIS-haatvideo’s en Turkije profiteerde als tussenhandelaar van mensen- en wapensmokkel naar alle partijen. De chaos was compleet. Obama hield ergens een toespraak of twitterde een foto van zichzelf.
Opschudding
ISIS had de leemte in Irak gevuld. Ondertussen kocht Obama Portugese waterhonden, stond voor de spiegel of hield ergens een toespraak.
Foto: Obama en zijn Portugese waterhond – Pixabay CC0
Maar zoals ik al eerder aangaf; ik ben hier absoluut geen expert in. Ik constateer een enorm verschil met die periode en de daadkrachtige robuuste opschudding van economie, industrie, infrastructuur en buitenlandpolitiek van Trump nu. Bovendien heeft hij met zijn eigentijdse mediagebruik de journalistiek wakker geschud, zoals hij ook slapende potentaten, Arabische despoten en terreurorganisaties uit hun slaapritme haalt.
Grachtengordeljournalistiek
De journalistiek is ook hier weer wakker al weet ze zich geen raad. Nepnieuws, misinformatie, propaganda, clickbait,- de ingeslapen redacties zijn zwaar in paniek. De aversie tegen de nieuwe president van de Vrije Wereld wordt openlijk door journalisten geuit in programma’s waarin ze elkaar interviewen. In een ontluisterende openbare redactievergadering van radioprogramma Met Het Oog Op Morgen van afgelopen woensdag lieten de presentatoren hun ware bedoelingen, vooringenomenheid en hovaardige zelfoverschatting de vrije loop. Eén uur grachtengordeljournalistiek die het failliet van deze club machtsslaven pijnlijk duidelijk maakt.
‘Kwaliteitsmedia’
De onbeschaamde weerzin tegen de persoon Donald Trump, die hun idool, Hillary Clinton, aan de kant heeft geschoven, spreekt boekdelen over de staat van de huidige journalistiek. Je kunt niet ‘klaar zijn met Trump’ en dan besluiten de realiteit te ontkennen. Je kunt geen deel uit maken van de macht en die tezelfdertijd controleren. Als het bij de juiste groep willen horen belangrijker is dan het verslaan van feiten, het controleren van politici en op afstand blijven van ingesleten conventies, heb je er niets te zoeken. Het introduceren van lege termen als ‘kwaliteitsmedia’ helpt dan geen zier tegen de weerbarstige werkelijkheid van sociale media en alternatieve informatiebronnen.
Broekzak
Het dedain te menen dat vaak veel hoger opgeleide burgers niet in staat zouden zijn informatie te duiden is stuitend. De dedainieuze zelfoverschatting van journalisten heeft juist gezorgd voor de inflatie van de geloofwaardigheid van mainstream media. Direct na de inauguratie marcheerde alles en iedereen achter jihadiste Linda Sarsour aan in de Women’s March en Madonna vroeg om een moord. Linda Sarsour’s werkelijke agenda is zoveel mogelijk uit de pers gehouden, maar internet onthoudt alles.
Foto: Linda Sarsour by Festival of Faiths CC BY 2.0
De onzin wordt doorgeprikt omdat we niet meer afhankelijk zijn van een paar mediahuizen of publieke omroepen. De werkelijkheid zit in ieders broekzak. En dat lijkt nu pas goed doorgedrongen bij de oude media.
Ollongren
Ik had te doen met onze minister van Binnenlandse Zaken, Kajsa Ollongren, die tijdens een debat desgevraagd maar geen voorbeelden van ‘nepnieuws’ kon vinden. Ze is er later in Zwitserland nog naar op zoek gegaan, maar daar is ook niks gevonden. Na het debat heb ik haar uit medelijden gewezen op de BBC-documentaire ‘Pallywood‘ van Richard Landes uit 2005. Ze had er nog nooit van gehoord. Ollongren wil niet alleen het raadgevend referendum om zeep helpen, maar ook de social media het zwijgen opleggen. Ze zal hopeloos falen, al heeft ze een punt gezien de ellende die haar partijleider meemaakte op de valreep van dit jaar, veroorzaakt door een anonieme twitteraar. De statelijke actoren die ons beïnvloeden zullen ook in 2018 niet worden gevonden of ze moet er de NPO mee bedoelen die ons via Rutte in zijn laatste persconferentie en koning WA in diens kersttoespraak een paar internetloze dagen aanraadt.
Onwelgevallig nieuws
Burgerjournalistiek toonde haarscherpe beelden van een door Haagse agenten gewurgde Antilliaan en een losgeslagen jihadist die het op een Israëlisch georiënteerd restaurant had gemunt. In plaats van het als een verrijking en aanvulling op luie journalistiek te zien beschouwt men het als gevaarlijk nepnieuws, dat onwelgevallig is, want het toont de rauwe realiteit zonder de politiek verzachtende duiding zodat niemand zich gekwetst voelt.
Via de ‘geëigende kanalen’ werd men voorgelicht over de ware toedracht: het was de schuld van Trumps Jeruzalembesluit. Het had gelukkig niets met de jihad tegen Joden te maken. Maar toen was het al te laat natuurlijk. Zoals zo vaak was er te lang vergaderd over dit nieuws om er nog een draai aan te kunnen geven. We worden niet in staat geacht zelf kaf van koren te scheiden en af te wachten wanneer gebeurtenissen die hebben plaatsgehad al of niet door de nieuwsselectie komen.
De terugpratende, meedenkende, sturende goed geïnformeerde burgers zijn met meer. Zij hebben eerst de jihadist bezig gezien op beeld en daarna de mitigerende pers, overheid en het OM. Instituties die het vertrouwen erin steeds lastiger maken. Ze zijn nog niet toegerust op het informatietijdperk en lopen hopeloos achter de feiten aan. Ze verliezen in rap tempo grip.
Wen er maar aan. Wij zijn met meer.
De OpinieZ-artikelen van Ernst Lissauer vindt u ➡ hier
Twitter: @ErnstLissauer
© OpinieZ.com 2017. U kunt dit artikel delen via de knoppen onder de advertenties ⬇.
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Antisemitisme4 mei 2022Er zou een Dag van Reflectie moeten komen
Antisemitisme15 april 2022Berichtgeving over Israël is lakmoesproef voor betrouwbare journalistiek
Integratie24 november 2021Over tribale relschoppers en politiek-correcte mediafilters
Antisemitisme19 september 2021Namenmonument tegen wil en dank