De Nepwetenschap van Gloria Wekker (deel 2)

Titelfoto: Gloria Wekker. Screenshot door redactie OpinieZ van YouTube-video, kanaal NdYuka-Art Plein

Gloria Wekker, emeritus hoogleraar sociale en culturele antropologie aan de Universiteit Utrecht, kreeg onlangs de Joke Smit-prijs “vanwege haar langdurige strijd voor de verbetering van de positie van zwarte vrouwen in Nederland.” Twitteraar Russels Teapot (echte naam bekend bij de redactie) analyseerde het veronderstelde wetenschappelijke karakter van haar werk in een vernietigend, zeer uitvoerig artikel op Saltmines.nl. Op verzoek van OpinieZ heeft de auteur een samenvatting gemaakt van zijn artikel die we in twee delen publiceren. Onderstaand deel 2. Deel 1 treft u hier.

Tweede anekdotisch “bewijs”

Anekdote 2: zwarte moeder van licht kind wordt niet herkend als moeder van dat kind. Deze anekdote (blz. 35) komt van een zwarte moeder die een lichter kind had van een witte vader. Toen haar kind van de schommel viel, was een witte vrouw eerder bij het kind dan zij. Toen ze aankwam, zei deze witte vrouw tegen haar: “snel, haal haar moeder,” omdat deze witte vrouw er vanuit ging dat deze zwarte vrouw niet de moeder was.

Dit gaat dus letterlijk om één witte vrouw. Wekker gebruikt deze anekdotes “om de plek te onderzoeken die ras inneemt in het Nederlands cultureel archief.” Wekker gaat dus op basis van één wit persoon conclusies trekken over hoe witte personen in algemene zin “denken over zwarte mensen.” Ja, dit is echt geschreven door een mevrouw die zichzelf “wetenschapper” noemt.

Huidskleur

Wekker grijpt dit aan om te klagen over het feit dat wordt “aangenomen” dat familieleden dezelfde huidskleur hebben. Ze verwijst hiervoor naar een artikel waarvan ze zegt dat het “aantoont” dat “volwassen adoptiekinderen van een andere kleur gezien kunnen worden als sekspartners van hun ouders.” Wie dit artikel leest (blz. 50-51) zal snel zien dat dit (peer-reviewed!) artikel van Wekker net zo onwetenschappelijk is als haar boek. Wat is het geval? Wekker hoort van vier adoptiekinderen dat ze wel eens worden gezien als partners van hun ouders. En twee van deze gevallen geven ook nog eens aan dat ze dat niet echt wéten, maar dat ze dat denken te lezen in “de manier waarop voorbijgangers naar ze kijken.”

Gecreëerde feiten

Dit is dus voor Wekker een basis om in haar boek als feit aan te nemen dat adoptiekinderen in het algemeen vaak gezien worden “als partners van hun ouders.” Vervolgens concludeert ze op basis hiervan (blz. 36):

1. adoptiekinderen worden gezien als sekspartners van hun ouders, prostituees of importbruiden;
2. zwarte moeders van witte kinderen worden als “nanny’s” gezien;
3. zwarte mensen worden als inferieur gezien door witte mensen.

Nogmaals, op basis van in totaal vijf persoonlijke ervaringen. Dit is dus hoe deze “wetenschapper” haar “feiten” creëert, en bij Jinek vervolgens een podium krijgt om deze “feiten” als wetenschappelijk aangetoonde waarheden te verkopen.

Derde anekdotisch “bewijs”

Anekdote 3: Wekker rijdt zwart, misdraagt zich, wordt bekeurd. Ook al racisme. Derde en laatste anekdote. Ik bedoel, “case study” (blz. 36). Samenvatting: Wekker wordt betrapt op zwartrijden en wordt bekeurd door OV-controleurs. Wekker vindt dat het traag gaat en begint te klagen. De controleurs schakelen de politie in om haar te kalmeren. Wekker scheldt de agenten uit voor “fascisten” en wordt meegenomen naar het bureau. Nadat ze een paar uur is vastgehouden, krijgt ze een boete wegens belediging van aan ambtenaar in functie.

Racisme

Het punt is, Wekker is een zwarte vrouw en de agenten waren wit. Dus is het racisme (blz. 37). U dacht dat Wekker een bekeuring kreeg omdat ze A, zwartreed, B, zich vervolgens misdroeg en C, agenten voor “fascisten” uitschold? Nou, dat is dus niet zo, het is puur en alleen omdat ze een zwarte vrouw is, het heeft niets met haar gedrag te maken. Ja, dit is letterlijk wat deze “wetenschapper” beweert. Dit is nog meer bewijs dat aan moet tonen welke plek “ras” inneemt in ons “cultureel archief.”

Wekker sluit af met de opmerking dat er te weinig “kennis over racisme” wordt overgedragen tussen generaties zwarte mensen, wat volgens haar de verklaring is dat zwarte mensen dit soort gebeurtenissen niet “herkennen” als racisme. Dit is dan weer een gevolg van het “Afro-Surinaams cultureel archief” van zwarte Nederlanders, wat zwarte mensen er toe aan zou sporen om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor het eigen leven, in plaats van deze verantwoordelijkheid af te schuiven op “witte mensen.” Wat blijkbaar een probleem is.

En nee, ook het bestaan van dit “Afro-Surinaams cultureel archief” wordt niet bewezen. Wekker poneert het gewoon als feit.

Wekkers conclusies

Goed, conclusies. Wat denkt Wekker dat ze, met deze drie anekdotes, heeft aangetoond? Nou, dat zwarte mensen in Nederland structureel worden geseksualiseerd (anekdote 1), als huisknechten, prostituees en importbruiden worden beschouwd (anekdote 2) en als minderwaardig en crimineel worden gezien (anekdote 3).

Allemaal gebaseerd dus op een grap over negers bij DWDD, een witte vrouw die een zwarte vrouw niet herkende als de moeder van een wit kind, en Gloria Wekker zelf die een bekeuring kreeg wegens wangedrag. Oh, en natuurlijk vier adoptiekinderen die vaak (denken te) worden gezien als sekspartners van hun ouders. Op basis daarvan trekt Wekker dus deze verstrekkende conclusies over miljoenen witte Nederlanders en de manier waarop zij “naar zwarte mensen kijken.”

Bronnen

Wekker probeert haar nepwetenschappelijke conclusies nog wat extra gewicht te geven door zes bronnen te refereren (blz. 39) die zogenaamd haar idee zouden ondersteunen “hoe naar zwarte mensen gekeken wordt in Nederland,” maar één bron is uit 1990 en dus niet actueel, één bron gaat over ontwikkelingen in het verleden, één bron (Hondius 2014a) lijdt aan beroerde methodiek en gaat sowieso niet over wat witte mensen denken en maar liefst DRIE bronnen gaan over Amerika en kunnen dus helemaal geen conclusies ondersteunen over de situatie hier in Nederland.

Kortom, Wekker verwijst naar bronnen om de schijn te wekken dat haar punten breder ondersteund zijn, maar in werkelijkheid ondersteunen deze bronnen haar conclusies op geen enkele manier.

Hoe nepwetenschappers misleiden

Zo worden dus “wetenschappelijke feiten” gecreëerd in dit soort wetenschapsgebieden. Niet door ze middels gedegen onderzoek te achterhalen, maar simpelweg door te zeggen “dit is zoals het is.” Linkse “intellectuelen” zullen deze “waarheid” vervolgens braaf en kritiekloos internaliseren in hun wereldbeeld en naar buiten toe uitdragen.

Met deze analyse van Wekkers werk hoop te kunnen illustreren dat de “wetenschappelijke inzichten” die uit bepaalde wetenschapsgebieden tot ons komen niets met wetenschap te maken hebben. Dit is een probleem, aangezien mensen als Gloria Wekker nog altijd als deskundige serieus genomen worden (zoals blijkt uit haar Joke Smit-prijs) en voor heel veel mensen mogen bepalen wat “waarheid” is.

Vooroordelen

Laten we dus vooral kritisch blijven wanneer ideologen claimen dat hun meningen “wetenschappelijk onderbouwd” zijn. Zoals ik heb aangetoond, zijn Wekkers “wetenschappelijke conclusies” slechts haar eigen meningen en vooroordelen, verkocht in een mooi, pseudowetenschappelijk jasje.

© OpinieZ.com 2017. U kunt dit artikel delen via de knoppen onder de advertenties.

Over de auteur

Russels Teapot

Recent gepubliceerd

Archief

• Cultuur27 december 2017De Nepwetenschap van Gloria Wekker (deel 2)
• Cultuur25 december 2017De Nepwetenschap van Gloria Wekker (deel 1)