9 oktober 2017: “Met deze recordopbrengst kunnen we weer veel fantastische projecten in het Jeroen Bosch Ziekenhuis realiseren!“ Zo jubelde de Stichting Vrienden van het Jeroen Bosch Ziekenhuis na het vierde succesvolle gala, waar een bedrag van 199.850 euro werd opgehaald. Maar is deze opbrengst wel zo mooi als het lijkt?
Het bleek namelijk een lachertje te zijn in vergelijking met de jaarsalarissen van de topbestuurders van datzelfde Jeroen Bosch Ziekenhuis. Dit kwam aan het licht na publicatie van de top 50 hoogste salarissen onder topbestuurders in de zorg. Tot verbazing van velen waren de namen van Piet-Hein Buiting (nummer 39) en Marcel Visser ( nummer43) terug te vinden op de lijst. Gezamenlijk vormen zij het Raad van Bestuur bij het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Buiting en Visser strijken jaarlijks respectievelijk 235.064 euro en 231.275 euro op.
Landelijk gezien zijn zij nog maar de ‘laagvliegers’ in de top 50 van best verdienende topbestuurders in de zorg. Aan kop gaat Jos Aartsen van het Universitair Medisch Centrum Groningen (310.706 euro), gevolgd door Olof Suttorp van het Amphia Ziekenhuis (309.080 euro) en Piet Batenburg van het Catharina Ziekenhuis (308.075 euro). Hoe kan het toch dat de bestuurders zulke enorme bedragen mogen verdienen, terwijl er constant bezuinigd wordt op iedere instelling binnen de zorg? Beter nog, waarom wordt hier niets aan gedaan?
Ziekenhuizen en haar topbestuurders weten via ingewikkelde constructies de salarissen op een slinkse wijze te camoufleren. Het gebrek aan transparantie omtrent de beloningsstructuur blijft vaak onopgemerkt doordat andere organisaties binnen de arbeidsmarktreferentiegroep in de zorg, ook wel peer group genoemd, dit ook hanteren. Voor salarissen van topbestuurders is het onwenselijk om de daadwerkelijke beloningen weer te geven, zonder window dressing toe te passen. Voor belanghebbenden (zorgvragers, werknemers, verzekeraars) is het een bittere pil om te slikken wanneer ze tot de ontdekking komen, dat dit vaak schaarse geld, op plekken terecht komt waar het juist niet terecht hoort te komen.
Het willen camoufleren van deze bezoldigingen heeft juist een averechtse werking. Outrage of the public; het ontstaan van een opstand onder belanghebbenden, ligt hierdoor eerder op de loer, dan wanneer de bestuurders een transparant beleid zouden uitoefenen.
Volgens het CIBG, de instantie die erop toeziet dat zorginstellingen niet te hoge salarissen uitkeren, heeft de overheid juist een regeling getroffen om dit te beperken, waarmee topbestuurders vanaf 2023 niet meer mogen verdienen dan het salaris van een minister. In 2016 was dit salaris 179.000 euro. Dit klinkt als een mooie regeling, het inperken van te torenhoge salarissen in het voordeel van de zorgvrager, maar de regeling gaat pas in 2023 van kracht. In de tussentijd wordt de geldkraan opengedraaid voor de heren in de ivoren toren, via contractuele afspraken en onverwachte bonussen met terugwerkende kracht.
De quasi resolutie van dit conflict zorgt ervoor dat er nog zeker vijf jaar extra ‘onnodig’ salaris uitgekeerd kan worden aan de topbestuurders. Een snelle rekensom leert dat Piet-Hein Buiting en Marcel Visser respectievelijk 280.000 euro en 255.000 euro ontvangen, door vijf jaar extra boven het ministerssalaris te innen. Gezamenlijk strijken beide heren plusminus een half miljoen euro op, door niets anders te doen, dan genieten van een wankele regeling getroffen door Den Haag.
Stichting Vrienden van het JBZ zou altijd nog kunnen overwegen om de volgende keer met de collectebus richting Buiting en Visser te gaan. Zij halen namelijk de aankomende jaren een recordbedrag van 535.000 euro op, waarmee ze weer veel fantastische projecten in hun privéleven kunnen realiseren.
