Moeten moslims zelfs in Nederland onderdeel worden van regime van repressie?

Shariarechtbanken in Nederland, dat is het islamistische schot dat in de kruising moet. De bal is opgeworpen, de bekende balvirtuozen vertonen hun kunsten, hun technische staf wijst natuurlijk meteen naar de andere westerse landen waar men een oogje toeknijpt voor het parallelle rechtssysteem, een imam uit Rotterdam heeft op Twitter laten zien hoe verfijnd zijn techniek is door dat hoge doel de 'geschillencommissie' te noemen, en er zijn berichten in omloop gebracht over vrouwen die af willen van hun religieuze huwelijken en door het gebrek aan een Nederlandse shariarechtbank zodanig gedupeerd zijn dat ze straks in den vreemde op zoek moeten gaan naar koranwetgeving.

Dat een mannelijke mohammedaan wegdroomt bij het idee van een shariarechtbank, dat kan. Maar waarom willen moslima's in West-Europa dat archaïsche rechtssysteem in hun leven toestaan? Een shariarechtbank komt er namelijk op neer dat de vrouw tegenover een geestelijke moet gaan knielen en hem moet zien te overtuigen van het onzedelijke gedrag van haar man. Is de patriarch niet onder de indruk, dan kan ze de echtscheiding op haar buik schrijven. Dit, terwijl in dit regime iedere man van zijn vrouw kan afkomen door drie keer 'ik verstoot u' te roepen.

Als de mens zelfs in deze kwestie, waarin het eigenbelang als een handvol sneeuw in de magnetron wegsmelt, niet voor zichzelf wil opkomen, wanneer dan wel? Cijferen deze vrouwen zichzelf weg omdat ze bang zijn voor het vuur van de hel? Ze moeten toch stiekem denken dat in dit oneerlijke systeem alleen God verdoemd is om in zijn hel te branden...

Ik raakte eens met een man aan de praat die de moordenaar van zijn vader had gewroken door hem in een koffiehuis neer te knallen. Terwijl zijn oudere broer getraind werd in het schieten en er maar geen einde kwam aan dat oefenen, pakte hij op een klaarlichte dag de revolver zonder iemand iets te zeggen en klaarde de klus. 'Waarom kon je niet wachten?', vroeg ik. Zijn antwoord: 'Ik kon niet meer tegen de vernederende blikken van mijn dorpsgenoten.'

Ogen kunnen verhoren, berechten en een vernietigend oordeel uitspreken. Je kunt de mens smeken anders over je te denken, maar de ogen wijken nooit van hun vonnis. Degene die dat het beste aanvoelde was Hector. Buiten de poorten van Troje schreeuwde de moordmachine Achilles zijn naam, Hector nam afscheid van zijn vrouw en zijn zoontje en liep de dood tegemoet. Dat deed hij niet wegens liefde voor de vaginaluis van een Paris, maar omdat hij wist dat als hij weigerde te vechten de ogen van iedereen die hij kende hem op een veel ergere manier het graf in zouden kijken.

In The Godfather II lijkt Michael Corleone als maffiabaas zijn broer Fredo ondanks diens verraad te zullen sparen. Iedereen zwijgt over deze barmhartigheid, maar je ziet dat Michael in elke nieuwe scène krommer begint te lopen. De last die de ogen van zijn mannen op zijn schouders leggen, wordt hem uiteindelijk te veel. De opdracht voor de moord op zijn broer blijkt het grootste zelfbehoud voor Michael Corleone.

Europese volkeren hebben ook duizend jaar kromgelopen van de last. Zij hadden het geluk dat een paar mannen onder hen op de bres gingen staan en de grootste revolutie in de geschiedenis van de mensheid ontketenden. Het waren de radicale Verlichters, die niet alleen tegen het geloof, het bijgeloof en de tradities streden, maar ook de aanvallen van de 'gematigde verlichters', die wel bereid waren compromissen te sluiten met Kerk, God en ritueel, trotseerden. Europa heeft alles aan die radicale, seculiere denkers te danken. Zij gaven geen duimbreed toe, relativeerden niet en schonken ons dit continent.

De moslims hebben geen geschiedenis met een dergelijke dynamiek en daarom is hun verdriet stil en hartverscheurend. Ik sprak vrouwen die uit angst voor de duizend veroordelende ogen naar Mekka gegaan zijn en daar de hele dag stiekem huilden omdat ze bang waren door de constant ronddraaiende menigte vertrapt te worden. De dood tijdens de pelgrimage betekent weliswaar een rechtstreekse reis naar het paradijs, maar zij wilden toch liever terug naar hun kinderen en kleinkinderen.

Ze hadden geen voorouders die de weg van geluk en vrijheid voor ze hebben geëffend. Moeten ze daarom zelfs in Nederland onderdeel worden van een regime van repressie? Dat hoeft niet. Nederland, faciliteer geen shariarechtbanken, ik smeek je, Nederland.