"Als ik sprong om te schieten dan piste ik in mijn broek. Ja, ook dat moet je trainen als je zwanger bent geweest."
Estavana Polman vertelt het allemaal met een grote glimlach. Wat dat betreft is er weinig veranderd door het moederschap. Wat de vraag ook is, nooit neemt ze een blad voor de mond.
Train je met een Tena Lady?
"Niet meer. Maar wel gedaan. Daar maak ik geen geheim van. Elke vrouw met kinderen die dit leest zal denken: Ja, logisch. Het is ook een aanslag op je lichaam, zo'n zwangerschap. Negen maanden zwanger en negen maanden herstellen, dat zeggen ze niet voor niets. Bij mij moest en ging het sneller, maar ik heb vaak genoeg in bed gelegen met de gedachte: dat WK ga ik nooit redden. Kom ik überhaupt nog op mijn oude niveau? Maar nu sta ik hier toch maar mooi weer."
Ze trommelt met haar vuist op tafel. "Laat dat toernooi maar komen, want ik ben er klaar voor. Ik voel me topfit."
Klaar om na een tweede plaats op het WK én op het EK nu wel goud te pakken?
"Dat zou wel een keer lekker zijn. Zilver hoeft van mij niet meer. Goud is het doel. Als we doen wat iedereen hier in zich heeft, dan kan het."
Polman zegt het terwijl haar ploeggenoten het zaaltje van Topsportcentrum Papendal al hebben verlaten. Het persmoment van Oranje zit er eigenlijk op, maar niet voor Polman die veruit de meeste aanvragen heeft van allemaal. Zelfs de Duitse boulevardkrant Bild is afgereisd voor de Freundin von Rafael van der Vaart, die ze bij onze Oosterburen nog kennen van zijn tijd als voetballer van Hamburger SV. Open doet ze haar verhaal, waar ze vorig jaar - tijdens het EK in Zweden - nog met een groot geheim rondliep.
"Alleen mijn ouders, schoonouders en Raf wisten dat ik zwanger was. En mijn kamergenootje Sanne van Olphen heb ik het verteld. De andere speelsters wisten van niets. Ook bondscoach Helle Thomsen niet. Ik heb de scenario's vooraf met mijn moeder doorgenomen. Stel, het zou echt niet meer gaan door de zwangerschap, dan zou ik een blessure faken. Maar ik ben doorgegaan tot de laatste wedstrijd. Met een twaalf weken zwangere buik stond ik in de EK-finale."
Was dat onverantwoord?
"Zodra de fluit ging, dacht ik niet meer: ik ben zwanger. Dan klapte ik er vol op. Maar na de wedstrijden spookte door mijn hoofd: wat heb ik gedaan? Ik kan dit beter niet meer doen. Totdat de volgende wedstrijd begon. Bam! Dan ging ik er weer vol voor."
Handbal is een sport waarbij je tientallen keren per wedstrijd op de grond duikt. En je krijgt weleens een tik, ook in je buik...
"Mijn moeder vond het ook niet leuk om te kijken. Normaal is ze boos als ik er niet hard in vlieg, maar tijdens het EK stond ze op de bank te juichen als de tegenstander scoorde. Ze wilde dat we verloren zodat ik naar huis zou gaan. Raf zei ook: 'Doe rustig aan'. 'Nee, schat', zei ik dan. Natuurlijk praat je over risico's, maar Jesslynn was op dat moment nog zo dik als een nagel, een paar millimeter. Het is allemaal goed gekomen met haar."
Na de verloren EK-finale - op weg naar huis in Denemarken waar Polman handbalt voor Esbjerg en Van der Vaart voetbalt voor FC Midtjylland - kwam het hoge woord er eindelijk uit. Toevallig vloog ze terug met Thomsen, de Deense bondscoach van Oranje.
"'Ik moet je iets vertellen, Helle. Ik ben zwanger', zei ik. In eerste instantie geloofde ze het niet eens. Ze dacht: Dat kan toch niet? Wat is dit nou voor verhaal? Maar toen ze me eenmaal geloofde, was ze superblij. Gelukkig maar."
Een paar dagen later wist heel Nederland het. "Trots en heel dankbaar willen Estavana en ik vandaag bekendmaken dat Estavana in blijde verwachting is", schreef Van der Vaart op Twitter. Polman zelf vertelde vrij snel daarna dat haar loopbaan nog niet voorbij was.
"Het is ook een heel bewuste keuze geweest om zwanger te worden. Achteraf heeft het qua timing allemaal ideaal uitgepakt. Er kan een hoop fout gaan bij een bevalling. En toen Jesslynn er in juni was, had ik kunnen denken: ik wil alleen nog maar moeder zijn. Blijf liever thuis. Maar dat was niet zo. Thuis ben ik honderd procent moeder en hier ben ik honderd procent handbalster. Zo moet het ook zijn. Als dat niet meer zo is, kap ik ermee."
Toch is haar dochter bijna nooit ver weg. Een paar minuten na het interview arriveert 'oma' Winniefred Polman met de baby in het trainingscentrum. Met een paar speelsters van Oranje zitten ze vervolgens om de kleine Jesslynn heen. Polman is de enige moeder in de WK-selectie.
"Het is allemaal een kwestie van plannen, al ben ik daar niet heel goed in", bekent Polman. "Thuis in Denemarken heb ik een Nederlandse babysitter, die toevallig in de buurt woont met haar Deense vriend. Echt perfect. Na de training neem ik het meteen weer van haar over. En Raf is er ook nog. Alles is goed geregeld."
Het is tijd om de Noren te verslaan
Hoe doe je dat de komende weken tijdens het WK in Duitsland?
"Natuurlijk ga ik mijn dochter missen, maar ik kan vaak genoeg bij haar zijn. Helle heeft een schema gemaakt en dat aan me voorgelegd. Zo gaan we het doen. Het wordt een beetje aftasten. Voor iedereen hier is dit een nieuwe situatie. Maar het komt goed. Ik wil knallen op het WK."
We kennen jou als de aanjager van Oranje. Ben je fit genoeg om dat nu alweer te kunnen zijn?
"Conditioneel ging het snel de goede kant op de afgelopen maanden, maar toen ik eenmaal op het veld stond, merkte ik dat ik van ver moest komen. Bij een normale schietbeweging dacht ik: huh? Waarom gaat dit ineens zo traag? Mijn hoofd wilde sneller dan het lichaam kon. Dat was zo frustrerend."
"Maar dan ineens, tien minuten later, had ik het weer. En wéér tien minuten later was het weg. Het is op en af gegaan, maar op dit moment voelt het gelukkig allemaal top. Ik wil weer die aanjager zijn. Maar op de vraag of ik echt helemaal klaar ben voor het WK, kan ik pas na het toernooi antwoord geven."
Het lijkt erop dat je in het toernooi kunt groeien. Jullie beginnen in een poule van zes landen waarvan er vier doorgaan naar de achtste finales..
"De poule doorkomen mag geen probleem zijn. Dat zagen we ook op de Spelen vorig jaar in Rio, waar we de halve finale haalden. We raakten geen knikker in de poulefase, maar versloegen daarna wel Brazilië in de kwartfinale. Maar dat is ook het linke van een WK. Eén mindere dag in de knock-outfase en het is klaar. Je floepst er niet zomaar doorheen."
Zeker niet als jullie Noorwegen treffen. In Rio hielden de Noren jullie van brons, in 2015 waren ze te sterk in de WK-finale en vorig jaar in de eindstrijd van het EK opnieuw…
"Noorwegen gaat steeds meer in ons hoofd zitten. Handbal is ook een mentaal spelletje, maar we komen wel steeds dichterbij. Het is tijd om de Noren te verslaan."
Jouw vriend Rafael kwam ook nooit verder dan zilver in een finale.
"We zeggen weleens tegen elkaar: we zijn een zilveren stel. Maar het is wel lekker dat hij ook topsportervaring heeft. Hij snapt hoe ik zo'n toernooi beleef en wat je doormaakt als groep. Daar kan ik tijdens het WK altijd met hem over facetimen. Maar verder moet je voetbal en handbal niet met elkaar vergelijken. Wij gaan wel goud pakken, haha. Ja, als alles klopt de komende weken dan kunnen we wereldkampioen worden. Daar geloof ik in. Als je het niet durft uit te spreken, dan word je het nooit."