"Als ik dat wist dan zou ik het je direct vertellen. Met alle economische signalen die weer op groen staan, zou je denken dat er genoeg reden is tot lachen, maar we blijven somber", aldus de zeventigjarige Keyl in een interview in Nieuwe Revu.
"Ik ben bang dat het in onze genen zit. Sterker nog, ik denk in Zuid-Afrika aan mensen te kunnen zien of ze hier vandaan komen. In een positieve omgeving met warm weer vallen klagers nu eenmaal eerder op."
Geen interesse
Keyl leeft twee maanden per jaar in Zuid-Afrika, omdat haar vriend daar woont. In Zuid-Afrika is ze tot de conclusie gekomen dat haar landgenoten egocentrisch zijn. De bewoners van Kaapstad geven om elkaar, voegt ze daaraan toe, omdat ze volgens Keyl niet zo rijk zijn als de gemiddelde Nederlander.
"Steeds wanneer ik terugkom in Afrika, vliegen vrienden me om de nek alsof ik honderd jaar ben weggeweest. In Nederland staan ze ook wel klaar, maar dan vooral om eerst hun eigen verhalen te vertellen. Wat ik allemaal aan de andere kant van de wereld heb meegemaakt interesseert ze niet. Iedereen is hier zo met zichzelf bezig."