Plan: na twee jaar alsnog tbs voor weigeraar onderzoek (ad.nl)

Uiteraard moet de persoon op de foto opgesloten blijven, omdat hij een recidivist is van ernstige lichamelijke aggressie. Maar waarom wil men nu per sé voor alle gevangenen/verdachten de regels aanpassen? Waarom niet alleen voor diegenen die anderen ernstige lichamelijke schade hebben toegebracht, zoals bij verkrachtingen?

"Onze" overheid is veel te happig op het openbreken van het privé van mensen, en dat doen ze per doelgroep. Ze hebben ook een vage categorie "verwarde mensen" gecreëerd en allerlei clubs en instituten opgericht om mensen als zodanig te kunnen bestempelen en vervolgens in hun privé te mogen binnendringen en "hulp" te mogen opdwingen.

Dan heb je de ouderen, over wie collectief wordt besloten dat er gaat worden onderzocht of ouderen in tehuizen depressief zijn (duh), en ja hoor, dus moeten ze allemaal aan de anti-depressiva. Handiger bij het ophokken, en schuift zo lekker voor de farmaceuten.

Ik zou eerst keiharde waarborgen willen zien dat mensen onder dit plan niet verplicht kunnen worden, medicijnen te slikken, om maar iets te noemen. Want met de commercialisering van onze overheid zou het zomaar kunnen gebeuren dat gevangenen alweer, voor de zoveelste keer in de geschiedenis, als proefkonijn worden gebruikt, ver van het oog van het publiek.

Gisteren nog las ik dat iemand met psychoses, die een moord had gepleegd en zijn medicijnen niet slikte, 2 ton schadevergoeding moest betalen aan de nabestaanden. Bij geen enkele andere moord moet de dader schadevergoeding aan de nabestaanden betalen, dat is zeker ook bedoeld als pressiemiddel naar "verwarde mensen" toe om medicijnen te moeten slikken, dat dreigement.

Overigens vraag ik mij af, wie er allemaal toegang hebben/houden tot de gegevens van de psychiatrie tijdens dat iemand in de gevangenis zit?

Hypothetisch: iemand wordt ten onrechte veroordeeld, wordt gekenschetst als iets geestelijks te mankeren, dat maakt dat niemand hem serieus neemt, en die komt boven alle verwachting toch nog vrij, als hij een advokaat kan vinden die hem wèl serieus neemt, ondanks dat hij in de wandelgangen voor diegene wordt gewaarschuwd, want zo gaat dat.

En dan mag diegene zien, weer zijn leven op te pakken, een baan te krijgen. Een woning. Enzovoorts. En dan is er weer iemand die komt aanzeuren over zijn psychiatrische diagnose en dat als excuus/dreigement/dwangmiddel gebruikt? En kan hij dan die diagnose aanvechten? De legitimiteit van het bestaan ervan, überhaupt?