Het Torentje is voor Pechtold als een reis naar de maan
Zou Alexander Pechtold echt denken dat hij in het Torentje terecht kan komen? Ik vond het wel lief dat hij zoiets op het partijcongres suggereerde.
Jongetje vraagt aan Sinterklaas een voetbal en een reis naar de maan. Hij weet dat het laatste niet doorgaat en denkt dat Sint dan die voetbal wel móet schenken.
Die reis naar de maan is het Torentje voor Pechtold.
En die voetbal? Dat is hoogstwaarschijnlijk een fijne burgemeesterspost, of hij wordt ergens Commissaris van de Koning met een mooie schaar voor de linten en een fraaie stropdas met het provincielogo voor op de recepties.
Eigenlijk dacht ik dat D66 zich afgelopen weekend op dat congres ter gelegenheid van hun vijftigste verjaardag zou opheffen. Door het rondtollen ziet het graf van Van Mierlo eruit als een molshoop, als u begrijpt wat ik bedoel.
Het democratisch ideaal van de partij lijkt op een paar bezwete hockeysokken; ze zouden eigenlijk in de was moeten maar daar komen ze gekrompen uit. Dus worden ze niet gewassen. Niemand weet meer waar D66 voor staat en wat ze wil - behalve het Torentje bezetten.
O ja, ze zijn ook tegen Wilders, wat altijd heel grappig is, want dan gaat Pechtold extra bekakt praten om zijn eigen beschaafdheid te onderstrepen.
Maar nogmaals: wie vertegenwoordigt D66? Beschrijf Mark Rutte, en je beschrijft Pechtold. Beschrijf Sybrand Buma en je beschrijft Pechtold. Beschrijf Pechtold en je beschrijft Rutte én Buma; en wat dan naar boven komt drijven zijn inderdaad de karaktereigenschappen van een kameleon.
En toch wil D66 blijven bestaan; de jaren zestig gaan daar maar niet over, ze zijn als een hardnekkig eczeem. Het jeukt en krabben helpt niet.
Een goed voorbeeld daarvan is het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne. Het volk zei nee, de VVD ja, en Pechtold geeft Rutte een opkontje; democratie is mooi maar vooral om er onder elkaar over te praten, het moet niet zo zijn dat we moeten luisteren naar het volk.
Als er één partij verantwoordelijk gesteld moet worden voor groeiend cynisme, dan is het D66. Als er één partij het wantrouwen in de democratie heeft gevoed, dan is het D66.
Als er één partij is die de aansluiting met 'het volk' is kwijtgeraakt, dan is het D66; de leden dragen onderhand allemaal een toga en oordelen over mensen van wie ze niets begrijpen.
Reageren? t.holman@parool.nl
Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column.
De jaren zestig gaan bij D66 maar niet over; ze zijn als een hardnekkig eczeem