5.000 niet-begeleide Rohingya-kinderen in vluchtelingenkampen

De jongste uit een gezin met zes kinderen. Zij en een broertje van twaalf overleefden.

"Ik was met mijn broertjes en zusjes en mama en papa 's ochtends aan het eten. Toen kwamen de soldaten. We zagen hoe ze eerst mama doodden. Dan papa. Toen heeft mijn broer Rachid me opgepakt en is hij weggelopen met mij in zijn armen. Onze andere broers en zusjes hebben we nooit meer gezien."

Ze zijn nog samen met hun ouders gevlucht toen ze de militairen hoorden aankomen. "Dan hebben we ons dagen verscholen in een bos. Mama en papa gingen op een dag eten zoeken en zeiden dat we stil moesten blijven zitten. Dan hoorden we ineens schieten. Mama en papa zijn niet meer teruggekeerd." De kinderen leven vandaag met zijn vieren in het kamp. Nurun gaat zo vaak hij kan om eten en Rosina kookt dan. Samen passen ze op de twee jongsten.

Ze moet een jaar of vijf of maximum zes zijn, niemand weet het. En ook wat ze heeft meegemaakt weet enkel zij. Een Rohingya-vrouw zag het meisje drijven in de Naf-rivier, ze was aan het verdrinken. De vrouw redde haar en nam haar mee naar het kamp in Bangladesh. Dat was twee maanden geleden. Sindsdien heeft ze nog niets gezegd over waar ze vandaan komt, wat er met haar ouders gebeurd is, wat haar overkomen is. Enkel haar voornaam zegt ze.

Was samen met twee zussen op school toen de leerkracht zegde dat er iets gebeurd was in het dorp. "Toen zijn we naar huis gelopen. Overal lagen lichamen. Van mama en papa en ook van onze vier broers." De drie zussen hebben enkel nog elkaar. "Maar op een dag gaan we terug."

Waren beiden in de klas toen ze hoorden dat er iets gebeurd was. Ze kruisten vluchtende buren en andere dorpelingen toen ze naar huis liepen. "Ze namen ons mee en zegden dat onze ouders dood waren. We hebben dan in groep tien dagen gestapt tot aan de rivier. Nu zijn we hier. Mama en papa niet, we denken wel dat ze dood zijn."

Haar papa was al langer overleden, en haar mama zorgde voor de drie kinderen. Yasmin was op school toen haar mama en de andere twee werden afgeslacht. Ze is nooit meer naar huis gekeerd en overleeft nu alleen in Kamp 3.

Was bij de buren aan het spelen toen ze de rook zag opstijgen uit haar huis. Eerst vluchtte ze met de buren naar het bos, maar een dag later keerden ze terug. Haar ouders, twee jongere zussen en een broer waren vermoord. Het hele huis was platgebrand. "Ik heb alleen de kleren die ik aanheb."

De tientjarige tweeling Azam en Aziz vluchtte met de ouders uit het grensdorpje Maungdaw richting Naf-rivier en verschanste zich met vele anderen onderweg in een verlaten huis. Plots waren de militairen daar en iedereen is gevlucht. Dat was de allerlaatste keer dat ze hun ouders zagen. Azam en Aziz geloven dat hun mama en papa nog in leven zijn, maar die kans is klein. "Als ze Bangladesh hadden bereikt, hadden we het al lang geweten", aldus een sociaal werkster.

Afkomstig uit Dunsi en oudste uit een gezin met twee kinderen. "We moesten toezien hoe mama verkracht werd en dan gedood. Dan schoten ze papa dood. Daarna hebben ze mijn broertje afgeslacht. Het waren boeddhisten en militairen. Ze maakten zich klaar om mij te verkrachten. Toen kon ik vluchten. Vandaag ben ik heel alleen."