Ik ben hier gearresteerd, maar ook in Londen

Mijn dochter en ik zijn in ­Rome om redenen die u niets aangaan. We kennen beiden de stad, maar zijn er nooit ­samen geweest.

We hebben vreemde gesprekken.

"Kijk, hier sliep ik met je moeder," zeg ik, wijzend op een hotelletje.

"Je bent met mamma nooit in Rome geweest, pap."

"Wie zegt dat?"

"Ik. En mamma. Je was hier met Judith en met Marjanne en Jetty en Tanne en God weet wie nog meer, maar nog nooit met mamma."

"O... Weet je dat zeker?"

"Ja."

Ik weet het inderdaad niet meer. Mijn dochter is stellig. Toch zie ik haar moeder en mij langs de Tiber lopen. Sterker: ik ben hier in Rome zelfs gearresteerd op het Piazza Navona.

"En toen heeft je moeder mijn paspoort uit de hotel­kamer gehaald, terwijl ik geboeid in een politiebusje zat."

Mijn dochter belt haar moeder, mijn ex. Dochter is dochter van een journalist en trekt dus alles na.

"Volgens mij is Theodor gearresteerd in Berlijn of Londen," zegt ex.

"Nee, ik ben hier gearresteerd, maar ook in Londen," roep ik in de iPhone van mijn dochter tegen mijn ex-vrouw.

Mijn ex herinnert het zich opeens. Rome, verdomd, het was alleen niet op het Piazza Navona maar op de Campo de' Fiori dat ik door de politie werd opgepakt.

Mijn dochter babbelt wat met haar moeder en hangt op.

"Zie je wel dat ik hier met je moeder was," zeg ik,

"Ik wist niet dat jij ooit door de politie gearresteerd bent," antwoordt ze.

"Rome, Londen, Moskou... Ik werd opgepakt. Ook in Barcelona en in Stockholm heb ik in een cel gezeten," zeg ik.

Dochter is stomverbaasd.

"Dat heb je mij nooit verteld. Waarom dan?"

"Vanwege mijn uiterlijk, denk ik. Ze dachten dat ik een junk was."

"Maar pap, dit is nu precies wat zwarte mensen ook overkomt. Dit is toch verschrikkelijk. Zomaar, om niets, om je uiterlijk gearresteerd worden."

Ik denk na.

"Ik was het eigenlijk ver­geten," zeg ik, "ik had niks ­gedaan."

"Dat zeg je alleen maar om dwars te zijn."

Waarom ben ik inderdaad niet in opstand gekomen? Ik heb geen idee. Het kon me ook niets schelen.

"Ik had een schoon geweten," zeg ik.

"Maar oppakken, alleen op grond van je uiterlijk. Dat is toch weerzinwekkend?"

"Ik vond het wel spannend en avontuurlijk."

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief. 

Reageren? t.holman@parool.nl