Opinie op zondag - Beri Shalmashi: In Nederland verhullen vrouwen niet hun lichaam, maar het hele probleem

Praten over het grenzeloos smerige gedrag van mannen leek vanuit Nederland iets wat alleen in moeilijke landen gebeurt. Iets voor in steden waar je op de bazaar heup tegen heup tussen de mannen loopt. Mannen met grijpgrage handen, mannen van een soort die de beschaving van de Lage Landen al lang achter zich heeft gelaten. Ik vond het een van de moeilijkste dingen om aan te wennen toen ik naar het Midden-Oosten verhuisde: mannen mogen alles. Alles.

Sinds #MeToo passeren de dieptepunten van ongewenst gedrag regelmatig mijn gedachten. Dat zijn er nogal wat. Vooral in het buitenland bouwde ik langzaam maar zeker een schild om me te verweren. Met elk incident een beetje meer, tot ik ongemerkt alle drek permanent met mij meedroeg en er van Beri weinig over bleef. Dat kwam door die keer toen een collega mij naar huis reed om vervolgens aan mijn legging te pulken en te vragen of ik er wel iets onder aan had. Die keer dat alle auto's naar mij toeterden toen ik een taxi aanhield. De motorrijder die terugreed en mij bespuugde. Ik huilde niet, ik beefde.

#MeThree

Er ging geen dag voorbij zonder ongemak en disrespect. Net zoals de dag dat de chauffeur alleen maar in de achteruitkijkspiegel naar mijn vriendin en mij zat te staren om vervolgens tegen twee auto's op te botsen waarna ik zes weken thuis lag met een hersenschudding. Ik vroeg er nooit om. Ik vocht er altijd tegen, maar soms wonnen de tranen. Mijn rok werd langer, zo lang tot hij altijd over de grond sleepte, net als mijn blik.

Ja, #MeToo is alweer zo lang bezig dat ik beter #MeThree kan zeggen als nummer zoveel die hier iets over wil schrijven. Maar ik ben nog niet klaar. Als ik even in Nederland was, schrok ik van de kleding van andere vrouwen. Blote benen, vrije borsten, strakke spijkerbroeken, een bulderende lach. Wat een geweldig land, dacht ik dan. Ik was vergeten dat we hier in Nederland zo walgelijk schijnheilig zijn als het om de vrijheid van een vrouw gaat.

Schunniger

Sinds #MeToo weet ik weer hoe ik als jong meisje werd gegrepen omdat ik aardig was tegen een man in de trein. Hoe er eens eentje met zijn lid zat te spelen. Hoe normaal het was onder filmstudenten om steeds maar datzelfde onderwerp aan te halen. Misschien is het wel daarom dat als je blond bent of op zijn minst een beetje buitenlands dat ze dan in het Midden-Oosten denken dat je het normaal vindt dat mannen zo ver gaan. Want we doen hier veel te vaak alsof het normaal is. Vooral als de mannen sociaal dicht bij ons staan. Net zo goed als dat er daar van alles mis is met de verhoudingen in de maatschappij, is dat hier ook.

Nu is de beerput open en alle shit die iedereen moest slikken hangt als een stinkende walm om bepaalde mannen heen. Laten we hopen dat het niet blijft bij een schandpaal hier en daar, maar dat bij iedereen de schellen van de ogen vallen. Man, vrouw, iedereen.

De situatie in Nederland is misschien nog wel schunniger, omdat we hier zo graag doen alsof dat soort dingen niet gebeuren. Alsof we beter zijn dan dat. Alsof, als er dan wat gebeurt, dat het er dan gewoon een beetje bij hoort. Hier verhullen we als vrouw niet ons lichaam, we verdoezelen het hele probleem. We verstoppen de hele maatschappij onder een deken van zo-gaan-die-dingen-nu-eenmaal. Is dat niet veel erger? Dat je doet alsof het niet bestaat?

^{Beri Shalmashi (1983) is scenarist, regisseur en publicist. Momenteel werkt ze met EO/IKONdocs aan haar eerste lange documentaire 'De Bergen Lonken' en schrijft de romantische komedie 'Welkom', over een dorp waar statushouders komen te wonen. Haar nieuwste korte film is 'Shouted from the Rooftops', gefilmd in Noord-Irak}