Moe van #MeToo

Zijn jullie #MeToo ook zo zat? Anders ik wel. Elke dag weer die rauwe verhalen van vrouwen die vertellen hoe ze zijn bepoteld, bedreigd, verkracht en verloochend. Elke dag weer een machtige man die van zijn voetstuk lazert. Hier heeft toch niemand zin in? Dit is toch voor niemand leuk?

Klopt als een zwerende vinger, maar we zullen er toch even doorheen moeten samen. Het is 26 jaar geleden dat de dappere Anita Hill haar machtige baas Clarence Thomas beschuldigde van seksuele intimidatie. Ze werd verguisd en kreeg geen gelijk, onder meer omdat de voorzitter van het committee, Joe Biden, besloot om vier vrouwelijke getuigen die haar verhaal konden bevestigen niet op te roepen. Het is tien jaar geleden dat Tarana Burke met ‘Me Too’ een beweging startte om slachtoffers van seksueel geweld te laten weten dat ze niet alleen zijn. In 2014 hadden we #yesallwomen, in 2015 #zeghet, maar aangezien er nog steeds volop aan vrouwen wordt gezeten zonder dat zij daar zelf blij mee zijn, gaan we gewoon door. Net zolang totdat het ophoudt.

En voor mannen die bang zijn voor hordes boze vrouwen in de straten, die gewapend met fakkels en hooivorken “Wij gaan op lullenjacht” zingen; doe niet zo hysterisch! Jullie zijn onze broers, onze vaders, onze zoons, onze echtgenoten, geliefden en vaak onze bazen, dus we snappen heus wel dat het zonder jullie hartstikke ongezellig zou zijn. Veilig, maar ongezellig.

Het doel van de campagne is dan ook niet om elke man die ooit een vieze opmerking heeft gemaakt of een in bil geknepen aan de schandpaal te nagelen. Let’s face it, zo veel palen bestaan niet eens. Het gaat erom dat vrouwen gewoon kunnen, werken, leven en bestaan zonder dat zij belaagd, bepoteld of erger worden. Want het is misschien heel verleidelijk om onderscheid te maken tussen ‘lichte’ en ‘ernstige’ vormen van seksueel geweld, zodat je de grootste engerds kunt veroordelen en zelf nooit hoeft na te denken over je eigen gedrag, maar verkrachting en aanranding bestaan niet in een vacuüm. Natuurlijk is een hand op je borst in de kroeg, minder ‘erg’ dan een gewelddadige verkrachting. Dat hoor je vrouwen ook niet zeggen. Maar waar wij het over hebben, is dat al die ervaringen, de ‘lichte’ en de ‘ernstige’ vergrijpen, optellen tot iets wat veel te groot is om nog langer van ons af te schuiven.

Het gaat niet om seks, seks is geweldig. Het gaat niet om flirten, flirten is fijn. Het gaat om eenzijdig seksueel intimiderend gedrag waar de andere partij niet op zit te wachten. Het is ‘nee’ zeggen en genegeerd worden, het is bang zijn om je baan te verliezen als je zijn hand wegslaat, het is vertellen wat er gebeurd is en te horen krijgen dat je liegt. Het is te veel en het is klaar nu.

En voor alle mannen die het nog steeds niet begrijpen, vergelijk het niet met die keer dat een vrouw je in je billen kneep en jij dat stiekem wel leuk vond, maar verplaats jezelf in onze positie. De persoon die aan je zit is groter dan jij, sterker dan jij en vaak ook machtiger dan jij. De persoon die iets van je wil, in je nek hijgt en aan je zit is kortom, een andere man. Vind het nu nog steeds leuk?