Matthijs van Nieuwkerk vroeg zich bij het item omtrent Harvey Weinstein af waarom al zijn slachtoffers nu pas naar buiten komen. Merkwaardig noemde hij het. Ik vind daar niets merkwaardigs aan. Zwijgen over seksueel geweld en seksuele intimidatie is ons met de paplepel ingegoten. Evenals schuld en schaamte. Erover praten levert doorgaans louter rottigheid op, en ik kan dat weten.

Ruim 35 jaar zweeg ik over mijn verkrachting. 14 was ik en op een plek waar ik niet hoorde te zijn in een te kort rokje. Ik had gedronken en ik deed stoer tegen mijn veel oudere buurjongen, die eigenlijk een man was. Hij dwong me in de tuin tegen de grond, rukte mijn rokje af en onderbroek uit. Gooide het over de schutting en drong bij me binnen. Op de achtergrond klonk Tonight is the Night van Betty Wright. Ja, de waarheid is vaak ongeloofwaardiger dan de leugen.

Binnen lachten en praatten mijn vrienden. Om hulp vragen was makkelijk geweest. Gillen, schreeuwen, trappen, bijten. Maar ik deed niets. Ik liet hem inbeuken op mijn lichaam en dacht vooral aan mijn onderbroek aan de andere kant van de schutting.

Ik zat nog lang in de tuin nadat hij me daar had achtergelaten. Hoe kon ik naar binnen gaan, halfnaakt de mensen onder ogen komen? De schaamte was enorm, maar niet zo groot als de schuld. Ik had erom gevraagd, door te lachen om zijn grapjes en te flirten, door voor dit rokje te kiezen, door te liegen tegen mijn ouders, door te fantaseren over hoe het zou zijn, de eerste keer, door überhaupt te denken aan seks, door vrouw te zijn. Toen ik uiteindelijk de moed vatte naar binnen te glippen, de trap op en kleren van mijn vriendin had aangetrokken, besloot ik dat het niet gebeurd was. Natuurlijk wist iedereen op het feest wel iets, en daar glimlachte ik dan om. Ik haalde de morningafterpil en zweeg, zelfs toen mijn moeder de verpakking vond, zelfs toen een vriendin me toevertrouwde dat dezelfde buurjongen/man haar had geprobeerd aan te randen.


Ik zweeg, omdat praten niet lukte, omdat ik me, als ik er alleen al aan dacht weer precies zo voelde als toen, halfnaakt in die tuin, kapot en van geen enkele waarde. Ik zweeg ook omdat ik merkte dat niemand op zo'n verhaal zat te wachten. De paar keer dat ik aan geliefden een glimp liet zien van wie ik eigenlijk was, namelijk een beschadigd bang kind, zij dit direct op zichzelf betrokken.

Ik zweeg dus. Ik deed geen aangifte. Ik heb geen bewijzen, behalve mijn angsten. Ik zweeg omdat ik bang was voor ongeloof en het verdriet van anderen. Ik zweeg omdat ik zelf verteerd werd door twijfels. Was het wel echt een verkrachting? Was het eigenlijk wel echt gebeurd? Maakte ik het soms groter dan het was? Soms kon ik slecht bij de herinnering, andere keren was het glashelder. Ik zweeg omdat ik het verhaal haatte en mezelf, omdat ik me losgekoppeld voelde van iedereen, besmeurd, vies, lelijk en door het uit te spreken zou iedereen zien wie ik werkelijk was. Een aanstellerig dom wezen dat zich had laten verkrachten.

Ik besloot pas te praten toen mijn eigen dochter 14 werd en ik merkte dat ik een obsessieve angst had dat iemand dit haar zou aandoen, in de hoop dat mijn verhaal iets zou betekenen voor andere slachtoffers, maar ook eerlijk gezegd, om haar bang te maken. Kijk uit, dit is wat mannen doen met meisjes met korte rokjes die niet naar hun ouders luisteren. Ik praatte en alles waar ik al die jaren bang voor was, gebeurde. Ik werd niet geloofd, het was mijn eigen schuld, dit was geen echte verkrachting, ik wilde zeker aandacht, het kon niet waar zijn, want waarom vertel je zoiets nu pas? Je gaat toch niet weer over die verkrachting beginnen? Ik wilde dat ik was blijven zwijgen, dat ik de woorden terug kon nemen, ik wilde weer doen alsof het nooit was gebeurd. Want dit verhaal is het veiligst bij mij, het geheim in mijn donkere nacht.

Wij vrouwen, wij zwijgen dus en voor degene die zich maar verongelijkt blijft afvragen waarom toch? Omdat we ons schamen voor onze angst, voor de diepste vernedering, voor ons slachtofferschap. En omdat we weten wat we ons op de hals halen zodra we praten. Het misprijzende ongeloof. Alsof we ons verhaal vertellen voor een beetje aandacht. De aandacht die bestaat uit anonieme berichten waarin mannen hun misogyne ei kwijt kunnen. Je bent veel te lelijk om te verkrachten. Wacht maar, ik zal je wel eens laten voelen wat een echte verkrachting is. Jij huiliehuilie zeikwijf, je hebt zeker nooit echt een pik gevoeld.

De wens om vrouwen te ontkrachten zit kennelijk diep bij veel mannen gezien de eindeloze stroom troll-berichten die ik mocht ontvangen sinds ik mijn verhaal deed. En toch krijgen ze me niet terug in mijn hok. Ik zal het licht blijven schijnen op alle seksistische vooroordelen over seksueel geweld totdat hopelijk op een dag de slachtoffers zonder schaamte en zelfhaat naar de politie durven gaan, en mannen zo stoer zijn om gewoon te vragen om seks in plaats van het af te troggelen met hun fysieke kracht. Zolang we de vrouw als verantwoordelijke zien voor de lusten van de man, zal seksueel geweld bestaan. Het is niet aan ons, maar aan de man hier verandering in aan te brengen. Om te beginnen door nooit te vragen waarom een vrouw dingen deed die voor hem al eeuwen vanzelfsprekend zijn.

<sub>Saskia Noort is schrijfster.

Heeft u informatie over seksueel grensoverschrijdend gedrag, dan kunt u contact opnemen via onderzoek@volkskrant.nl of 06-15003958. Wij publiceren niets zonder uw toestemming. Of kijk op www.volkskrant.nl/tip</sub>

Na #MeToo nu ook #IHave: mannen bieden excuses aan voor misbruik en intimidatie.

Sarah Sluimer reageert in dit opiniestuk op #MeToo: We beschermen ze, de mannen.
'Het schuurt dat ik ooit met je werkte en me toen regelmatig ongemakkelijk voelde bij de toon van je nachtelijke smsjes en ellenlange mails. Iets dwingerigs, iets hijgerigs.'

#MeToo haalt seksueel geweld uit de taboesfeer, maar lost het het probleem ook op?
Een analyse en drie vrouwen die hun verhaal doen (+)

Lezersbrieven over seksisme: 'Ik ken geen vrouw die niet 'me too' kan zeggen'
In mijn eigen omgeving is geen enkele vrouw die niet 'me too' kan zeggen, schrijft een lezer. Dat gedrag wordt met de paplepel ingegoten, stelt een ander. En geeft onthutsende voorbeelden. https://www.volkskrant.nl/media/-metoo-haalt-seksueel-geweld-uit-de-taboesfeer-maar-lost-het-het-probleem-ook-op~a4522233/