Direct naar artikelinhoud
Opinie

Applaus voor deze politieke moed

en
Buma, Pechtold, Rutte en Segers.Beeld anp

Zoals Times Square jaarlijks aftelt tot het nieuwe jaar, zo telde Nederland de dagen op tot er een regeerakkoord was. In plaats van het vreugdevol scanderen, met een feestelijke oerknal tot besluit, klonk hier echter een steeds zwaarder gebrom, een graflied in mineur. We stonden er met onze neus bovenop maar kregen door de ruitjes van de Stadhouderskamer niets te zien. Dat pikken we niet, want in Den Haag is men ons uitleg verschuldigd.

Vorige week schoven dan eindelijk de vier kopstukken van de coalitiepartijen aan bij Nieuwsuur en RTL Late Night. Na 208 dagen lagen er 68 bladzijden ambitie klaar om kritisch te worden besproken. Ik viel midden in de ondervraging van Buma en Pechtold door Mariëlle Tweebeeke, met haar charmante glimlach en strakke pak fier in het midden als een wolf in schaapskleren. Nu heb ik op zich niets tegen stevig aan de tand voelen, maar al na een paar minuten drong zich een ergernis op die mij die avond niet meer heeft verlaten. Hoe eensgezind, rustig en aangenaam haar gesprekspartners ook reageerden, zij bleef porren om los te krijgen waarom dit polygame huwelijk gedoemd was te mislukken. Het debat in de Tweede Kamer kende eenzelfde toon, maar dat valt beter te begrijpen. De oppositie heeft immers haar plaats te bepalen en kiezers te mobiliseren. Nadat de kranten de eerste dagen hadden volgestaan met in het oog springende pijnpunten, volgden later gelukkig genuanceerdere analyses. De ondertoon minder cynisch, maar nergens enthousiast en beantwoordend aan dat uitnodigende motto 'vertrouwen in de toekomst'.

Nadat de kranten de eerste dagen hadden volgestaan met in het oog springende pijnpunten, volgden later gelukkig genuanceerdere analyses

Wat ik maar wil zeggen: wie ooit aan een mediationtafel heeft gezeten, weet hoe knap het is wat deze partijen onder leiding van Zalm tot stand hebben gebracht. Er is moed voor nodig om met een haast onmogelijke uitgangspositie te starten aan een proces waarvan de goede uitkomst allerminst vaststaat. Waar emoties over tafel gaan die net zo heftig zijn als bij partijen in een vechtscheiding, waar oog moet zijn voor ideologische achtergrond, cultuur en karaktertrekken, waar op tien borden tegelijk moet worden geschaakt. Daar is alleen een kans van slagen wanneer de wil erop is gericht de ander binnen de grenzen van het redelijke tegemoet te komen. Als het dan ook nog eens gaat om zoveel precaire onderwerpen in een ontevreden samenleving, dan is daar inderdaad ook veel tijd voor nodig, een rookhok, biechtstoelen, whisky, een grote dosis humor. En absolute geheimhouding.

Moed is nodig om met een haast onmogelijke uitgangspositie te starten aan een proces waarvan de goede uitkomst allerminst vaststaat

Terwijl de onderhandelaars in Den Haag nog aan het werk waren, applaudisseerden honderden Amsterdammers bij de ambtswoning van hun geliefde burgemeester. Toen duidelijk werd dat Eberhard Van der Laan niet meer beter zou worden, kreeg hij de verdiende erkenning voor zijn werk als verbindende kracht tussen verdeelde groepen en culturen.

Ik pleit ervoor dat nu eens aan het begin van de rit te doen, dat klappen en erkenning geven. Het draagt bij aan de saamhorigheid van de mensen die dit polygame huwelijk tot een succes moeten maken: de regering, de oppositie en alle burgers van Nederland.