Hoe moet kiezer coalitie serieus nemen als die dat zelf niet doet?

De vier aanstaande regeringspartijen maken er geen geheim van dat ze niet van elkaar houden. VVD, CDA, D66 noch ChristenUnie droomde vooraf van deze coalitie. Dat zij het eens konden worden over een regeerakkoord voor de komende jaren, had alles te maken het gebrek aan alternatieven. Dat de vier afgelopen dinsdag geen groot enthousiasme uitstraalden bij de presentatie van hun plannen, is dan ook niet vreemd.

Het is wel vreemd dat VVD-leider Mark Rutte als aanstaand leider van de ministersploeg die het regeerakkoord moet uitvoeren zijn afkeer over sommige afspraken niet onder stoelen of banken steekt. Tijdens een informatiebijeenkomst met kiezers in Etten-Leur schamperde hij over de maatschappelijke diensttijd: ,,Het is een maatschappelijke…ja, hoe heet het nou…Nee, geen dienstplicht. Geen verplichting. Een…euhhh..., nou ja... het is vrijwillig in ieder geval. Ik geloof iets dat leefde in CDA-kringen...’’

Dat de VVD en D66 geen voorstander waren van de dienstplicht die CDA en ChristenUnie graag wilden, was duidelijk. En dat ze een compromis hebben gesloten dat nog lang niet goed is uitgewerkt ook. Maar als de aanstaand premier zich er nu al zo over uitlaat, kun je er gevoeglijk van uitgaan dat dit plan geen lang leven is beschoren. Eerder gebeurde zoiets met maatschappelijke stages die middelbare scholieren moesten doorlopen. Die was er nog niet of het eerstvolgende kabinet (ook onder leiding van Rutte) zette er alweer een streep door. 

De praktijk leert dat elk regeerakkoord plannen bevat die er alleen maar instaan om een coalitiepartner te paaien. Zodra die niet meer in een volgend kabinet zit, verdwijnen ze weer. De PvdA ziet het nu gebeuren met de wet normering topinkomens. Leuk dat de partijen weinig liefde voor elkaar uitstralen. Maar als ze het akkoord zelf al niet serieus nemen, hoe moet de kiezer dat dan doen?